Kiedy mój syn się ożenił, nie powiedziałam, że odziedziczyłam po mężu 7 milionów dolarów. Dzięki Bogu…

Dziewczyna przy stoliku powitalnym uśmiechnęła się, jakby mnie nie poznała. Podała mi identyfikator, na którym widniał prosty napis: Margaret Bell.

Żadnej „Matki Pana Młodego”. Żadnej złotej wstążki, jaką nosiła rodzina panny młodej.

Przyglądałem się temu przez sekundę. Potem to przypiąłem.

W środku już gromadzili się goście. Śmiech bulgotał ponad muzyką. Kelnerzy krążyli z kieliszkami szampana i małymi przekąskami na porcelanowych łyżeczkach.

Przy ołtarzu zobaczyłem Tylera — uśmiechającego się razem z Rachel — otoczonego przez ludzi, których nie znałem.

Na początku mnie nie zauważył.

Obok mnie pojawił się młody mężczyzna ze słuchawkami i notatnikiem.

Wskazał na mały stolik w tylnym rogu i powiedział: „Tutaj, proszę pani”.

Rozejrzałem się.

Tabliczki informowały o stolikach, przy których odbywały się bliższe przyjęcia: przyjaciele pana młodego , krewni panny młodej , rodzina druhny .

Na mojej wizytówce widniała po prostu nazwa Margaret.

Brak nazwiska.

Brak roli.