Kiedy moja siostra zaszła w ciążę, moi rodzice dali jej wszystkie niezbędne rzeczy dla dziecka i urządzili wielkie przyjęcie, a także…

Ogłoszenie padło podczas niedzielnego obiadu w domu moich rodziców i można by pomyśleć, że odkryła lekarstwo na raka. Moja mama natychmiast wybuchnęła płaczem z radości, przytulając Candace, jakby właśnie wygrała na loterii. Mój tata wstał i oznajmił, że to był najlepszy dzień w jego życiu.

Jeszcze tego samego wieczoru zaczęli planować wielkie przyjęcie z okazji narodzin dziecka.

„W końcu ktoś obdarzy nas pięknym dzieckiem, a nie kimś, kto szuka uwagi” – powiedziała moja mama, patrząc na mnie znacząco.

Poczułam, jak moje policzki płoną, ale uśmiechnęłam się i pogratulowałam siostrze, zachowując się jak grzeczna córka, jaką miałam być.

Przez następne kilka tygodni przygotowania do narodzin dziecka Candace były zupełnie inne niż kiedykolwiek wcześniej. Moi rodzice kupili jej kompletny zestaw do pokoju dziecięcego za ponad trzy tysiące dolarów. Zorganizowali baby shower dla ponad stu gości, z profesjonalnym fotografem, cateringiem i batonikiem.

Prezenty były niezwykłe: markowe ubranka dla dzieci, najdroższy wózek, jaki można było kupić za pieniądze, wysokiej klasy system monitorujący dla dzieci i wystarczająca ilość pieluch na cały rok.

Ale prawdziwą atrakcją była podróż na miesiąc miodowy.

Moi rodzice zrobili Candace i Gordonowi niespodziankę, zapraszając ich na dwutygodniowe, w pełni opłacone wakacje na Hawajach, podczas których zatrzymaliśmy się w luksusowym kurorcie z zabiegami spa i lotami pierwszą klasą.

„Każda przyszła mama zasługuje na to, by ją rozpieszczać” – oznajmił mój ojciec, wręczając bilety.

Obserwowałam to wszystko z mieszanką szczęścia z powodu siostry i głębokiego, dręczącego bólu, który starałam się stłumić. Russell zauważył moje zmagania i często pytał, czy wszystko w porządku, ale ja zawsze to ignorowałam. Co miałam powiedzieć? Że zazdroszczę mojej ciężarnej siostrze? Że czuję się niewidzialna we własnej rodzinie?

Brzmiało to drobiazgowo, nawet w mojej głowie.

Miesiąc po ogłoszeniu Candace, ja również dowiedziałam się, że jestem w ciąży. Staraliśmy się z Russellem od ponad roku i byliśmy absolutnie zachwyceni. Pękałam z radości i nie mogłam się doczekać, żeby podzielić się tą nowiną z rodziną.

Na pewno byłoby inaczej. Na pewno cieszyliby się ze mnie tak samo, jak cieszyli się ze szczęścia Candace.

Byłem taki naiwny.

Starannie zaplanowałam ogłoszenie. Kupiłam uroczy pajacyk z napisem „NAJLEPSI DZIADKOWIE NA ŚWIECIE” i zapakowałam go w piękne pudełko. Pojechaliśmy z Russellem do rodziców na niedzielny obiad, tak jak Candace. Była tam cała rodzina: moi rodzice, Candace i Gordon, oraz ciocia Carol, która przyjechała z innego stanu.

Po kolacji wstałem z ogromnym uśmiechem na twarzy.

„Russell i ja mamy wspaniałe wieści”, zacząłem, a moje serce waliło z podekscytowania.

Podałam pudełko mamie, która otworzyła je z zakłopotaną miną. Wyciągnęła pajacyk i przez chwilę się na niego gapiła. Potem spojrzała na mnie i zamiast radości, zobaczyłam na jej twarzy coś, co wyglądało niemal jak irytacja.

„Och, świetnie. Kolejne dziecko” – powiedziała z ciężkim westchnieniem, rzucając pajacyk na stół.

W pokoju zapadła cisza. Poczułem się, jakbym dostał w twarz.

Candace wyglądała na zakłopotaną. Gordon przyglądał się swoim butom, a mój ojciec tylko pokręcił głową.

„Naprawdę, Stella? Teraz?” – zapytał mój ojciec. „Nie mogłaś poczekać, aż urodzi się dziecko Candace?”

Stałam tam jak sparaliżowana, próbując przetworzyć, co się dzieje. Nie tak to miało wyglądać. Gdzie podziało się to podekscytowanie, uściski, natychmiastowe planowanie i wręczanie prezentów, które towarzyszyły oświadczeniu Candace?

Russell, który dotąd spokojnie obserwował, nagle wstał, a jego twarz poczerwieniała ze złości.

„Więc nic dla naszego dziecka?” – zapytał podniesionym głosem. „Stella to też twoja córka. To jej pierwsze dziecko, a ty tak reagujesz?”

Oczy mojej matki błysnęły.

„Przepraszam, nie rób dramatu. To nasz dom. Jeśli ci się nie podoba, to wyjdź.”

Poczułem, że mój świat się wali.

Candace, która dotąd milczała, nagle przemówiła z uśmiechem na twarzy.

„Pewnie zaszła w ciążę tylko ze względu na prezenty”.

Wtedy wszyscy zaczęli się śmiać.

Moja rodzina śmiała się z sugestii, że zaszłam w ciążę tylko po to, żeby dostać prezenty takie jak moja siostra. Śmiech był jak sztylet wbijający się w moją pierś.

Stałem tam przez coś, co wydawało się wiecznością, ale prawdopodobnie trwało tylko kilka sekund. Sala była wypełniona ich śmiechem, a w ich oczach widziałem rozbawienie.

Moja rodzina uważała, że ​​jestem jakimś żartem, który ma zwrócić na siebie uwagę.

Nie powiedziałem ani słowa. Nie mogłem. Czułem, że gardło mi się zaciska, a łzy grożą wylaniem.

Odwróciłem się i ruszyłem w stronę drzwi, Russell podążał tuż za mną.

Gdy wychodziliśmy, słyszałem, jak moja matka woła za nami.

„Nie bądź taka dramatyczna, Stella!”

Podróż samochodem do domu przebiegła w ciszy, słychać było jedynie moje stłumione szlochy. Russell wyciągnął rękę i chwycił mnie za rękę, zaciskając szczękę ze złości.

Kiedy wróciliśmy do domu, w końcu przemówił.

„To było niewybaczalne” – powiedział cicho. „Nie mogę uwierzyć, że tak cię potraktowali”.

Tej nocy płakałam godzinami. Wszystkie lata poczucia bycia na drugim miejscu, bycia pomijaną i lekceważoną, powróciły. Ale tym razem było inaczej. Nie chodziło już tylko o mnie.

Zlekceważyli moje nienarodzone dziecko, nasze dziecko, jakby było czymś uciążliwym.

Następnego ranka obudziłem się z dwudziestoma czterema nieodebranymi połączeniami od rodziców. Poczta głosowa była chaotyczna.

„Stella, to pilne. Proszę, odbierz. Stało się coś strasznego. Musisz do nas natychmiast oddzwonić”.

Serce waliło mi jak młotem, gdy odwołałam rozmowę, obawiając się, że coś stało się Candace albo jej dziecku.

Moja matka odebrała po pierwszym sygnale.

„Stella, dzięki Bogu. Musisz tu natychmiast przyjechać.”

„Co się dzieje? Czy Candace jest cała? Czy dziecku nic się nie stało?”

„Candace ma się dobrze, ale mamy problem. Poważny problem. Możesz po prostu przyjść? Nie możemy o tym rozmawiać przez telefon”.

Wbrew rozsądkowi i protestom Russella, pojechałem do domu rodziców.

Kiedy dotarłem na miejsce, zastałem ich siedzących przy kuchennym stole z poważnymi minami. Candace też tam była, blada i zmartwiona.

„Usiądź” – powiedział ponuro mój ojciec.

Pozostałem na stojąco.

„Co się dzieje?” zapytałem.

Moja matka wzięła głęboki oddech.

„Wczoraj wieczorem dostaliśmy telefon od matki Gordona. Podobno Gordon ma romans od miesięcy. Dowiedziała się o tym i opowiedziała Candace o wszystkim”.

Spojrzałem na Candace, która wpatrywała się w swoje dłonie.

„Bardzo mi przykro, Jess. Wszystko w porządku?”

Spojrzała na mnie ze łzami w oczach.