Ale kiedy na dole zaczął grać przytłumiona muzyka, we mnie powitała nowa determinacja.

Jeśli chcesz odbudować swoje życie, nie możesz już na nich polegać.

Następnego ranka wracamy opuchnięte oczy i pulsujący zachód słońca. Przeszukałam szufladę w poszukiwaniu starych starych. Kiedy w końcu telefon się zaświecił, doszło do dziesięciu nieprzeczytanych wiadomości – jednej od rodziców. Tylko jedna od Chloe, wysłana miesiąc temu: Tęsknię za tobą. Mam nadzieję, że się obudzisz.

Wymknąłem się przed śniadaniem. Październikowe powietrze szczypało mnie w samochodzie, gdy przyszedłem na ulicę, z kieszeniami bluzy z kieszeniami.

W restauracjach w centrum zamówiłem naleśniki i czarną kawę. Kelnerka przychodząa bramkę szpitalną na moim nadgarstku.

„Ciężka noc?” Rozwiązanie stosowane.

„Ciężki rok” – wydusiłem z siebie z lekkim uśmiechem. Nie naciskała, a ja byłem jej wdzięczny.

Między kęsami kęsami laptopa, której pielęgniarka przysłała mi do domu. W wyszukiwarce wpisz „wsparcie dla osób po śpiączce”. Następna sytuacja fora, artykuły i historie osób po śpiączce.

Po raz pierwszy czuć się mniej samotnym.

Inni też zostali porzuceni. Odbudowali się od zera. Ich siła, coś mnie rozpaliła.

Zadzwoniłem do Ryana Millera, mojego najlepszego przyjaciela z gimnazjum. Ręce mi drżały. Odebrał po drugim sygnale.

„Ethan? Stary, naprawdę ty?” Jego głos się załamał.

„To ja” – powiedziałem cicho.

Godzine później był już w barze, z rozczochranymi włosami i bluzą z bluzą rozpiętą do połowy. Wpatrywał się we mnie, jakbym wstał z grobu, a następnie przytulił mnie tak, że nie oddychał.

„Stary, ostatecznym ich odwiedzin, ale mi nie pozwolił. Nie mogę uwierzyć…” Urwał, oszołomiony.

wymagaliśmy godzinami. Opuściliśmy mu o ciszy, zaniedbaniu, zapomnieniu.

„To popieprzone” – powiedział, kręcąc głową. „Ale masz mnie. Zawsze. Zapomnij o nich, jeśli będzie konieczne. Nie będziesz ich aprobaty, aby żyć”.

Tego wieczoru, w domu, moi matka ledwo oderwali od telewizora. Chloe się do mnie z poczuciem winy, ale nic nie powiedział.

Zabolało, ale słowa Ryana odbił się echem.

Na następny dzień na laptopie. Tym razem naszkicowaliśmy plan: zakończyć liceum, aplikować na studia poza stanem, pracować na pół etatu, jeśli będzie konieczne.

Ich obojętność nie jest dla mnie definicją.

Kiedy patrzyłem na ekran, zdałem sobie sprawę: przetrwanie to nie tylko wybudzenie się ze śpiączki.

Chodzi o odbudowanie twojego życia, nawet jeśli nie masz przy sobie, kto przez cię wspiera.

Byłem gotowy, na urządzenia użytkowe.