Kiedy podniosłam nóż, żeby pokroić tort weselny, siostra mocno mnie przytuliła i wyszeptała: „Przesuń go. Już”. Spojrzałam na nią, a potem na mojego uśmiechniętego pana młodego. Bez namysłu trzasnęłam wózkiem z tortem, zrzucając cały trzypiętrowy tort na podłogę, a goście zaczęli krzyczeć. W chaosie siostra złapała mnie za nadgarstek i pociągnęła w stronę bocznego wyjścia. „Uciekaj” – syknęła, blada na twarzy. „Nie masz pojęcia, co on dla ciebie zaplanował na dziś wieczór”.

„Kod czerwony!” – warknął do urządzenia. „Agent ucieka! Zamknąć obwód! Chcę ich żywych. Połamcie im nogi, jeśli będzie trzeba, ale zachowajcie twarze!”

Aktywa.

„Ochroniarze” rozstawieni wokół miejsca zdarzenia – ludzie, których uważałem za wynajętych do kontroli tłumu – wyciągnęli broń. Nie pistolety, ale tasery i pałki teleskopowe. Nie byli ochroniarzami. Byli najemnikami.

„Tędy!” Sarah wyciągnęła mnie z tylnej rampy załadunkowej. Chłodne nocne powietrze uderzyło mnie w twarz.

Pobiegliśmy sprintem po asfalcie w kierunku parkingu dla pracowników. Stary, rozklekotany sedan Sary stał tuż przy wyjeździe, zwrócony twarzą w stronę wyjścia. Była na to przygotowana.

„Wsiadaj!” Wepchnęła mnie na siedzenie pasażera i wskoczyła na miejsce kierowcy.

Grzebała w kluczykach. Wyjrzałem przez okno. Jeden z najemników biegł w naszym kierunku, unosząc wysoko pałkę.

„Saro!” krzyknęłam.

Mężczyzna dotarł do samochodu akurat w chwili, gdy silnik zawył. Zamachnął się pałką, rozbijając szybę od strony pasażera. Szkło rozprysło się na mnie. Wrzasnąłem, zasłaniając twarz.

Sarah wcisnęła pedał gazu. Samochód z piskiem opon ruszył do przodu, a otwarte drzwi uderzyły najemnika i posłały go w ciemność. Wyruszyliśmy z parkingu, opony dymiły, zostawiając koszmar za sobą.

Jechaliśmy w milczeniu przez dziesięć minut, Sarah lawirowała między samochodami jak kaskader, co chwila zerkając w lusterko wsteczne. Wiatr wdzierał się przez wybitą szybę, przeszywając mnie na wskroś.

„Dlaczego?” – wyszeptałam w końcu, wyciągając szkło z włosów. „Dlaczego to zrobił? Dlaczego nazwał mnie nabytkiem?”

Sarah milczała. Sięgnęła pod siedzenie i wyciągnęła teczkę i mały dyktafon cyfrowy. Rzuciła mi je na kolana.

„Włamałam się dziś rano do jego gabinetu” – powiedziała Sarah płaskim i twardym głosem. „Wiedziałam, że coś jest nie tak z jego „podróżami służbowymi”. Posłuchaj.”

Nacisnąłem „Odtwórz”. Dźwięk był ziarnisty, nagrany przez ukrytego robaka.

Głos Davida: „Nie martw się, szefie. Dług zostanie spłacony dziś wieczorem. Jest idealna. Artystka, bez żadnych powiązań rodzinnych, z czystą historią medyczną. A ponieważ jest moją legalną żoną, nikt nie zgłosi zaginięcia, kiedy wyjedziemy na „miesiąc miodowy”.

Nieznany głos (zniekształcony): „A dostawa?”

David: „Dziś wieczorem. Tort jest nasączony solidną dawką ketaminy. Padnie zaraz na przyjęciu. Zaniosę ją na górę do apartamentu dla nowożeńców, żeby „doszła do siebie”. Ty podjedź furgonetką na tył. Możesz ją przewieźć przez granicę do rana. Zbierz organy albo sprzedaj ją do burdeli w Europie Wschodniej, obojętnie. Po prostu spłacisz mój 5-milionowy dług”.

Nagranie zakończyło się kliknięciem.

Siedziałam tam sparaliżowana. Mój umysł próbował to odrzucić. Kwiaty. Wycieczkę do Paryża. Sposób, w jaki patrzył na moje obrazy.

To była inwestycja. Nie byłam dla niego człowiekiem. Byłam bydłem. Czekiem, który realizował, żeby uratować życie przed lichwiarzami.

„On… on chciał mnie sprzedać?” – wykrztusiłam, czując mdłości podchodzące mi do gardła.

„On chciał cię zabić, Mayo” – powiedziała Sarah, patrząc na mnie ze łzami w oczach. „On nie jest księciem. To osaczony szczur”.

„Dokąd idziemy?” – zapytałem, wycierając twarz. „Musimy się schować”.

„Nie” – powiedziała Sarah, zaciskając szczęki. „Koniec z ukrywaniem się. Idziemy na komisariat”.

„On ma ludzi! On ma pieniądze!”

„Mamy dowody” – powiedziała Sarah. Wskazała na małą torbę termiczną na tylnym siedzeniu. „Nie tylko go nagrałam. Przed ceremonią wkradłam się do namiotu cateringowego. Ukradłam próbkę lukru z najwyższego piętra – tego zarezerwowanego dla ciebie. Jest w tej lodówce”.

Podjechaliśmy pod komisariat. Weszłam, panna młoda w zniszczonej, wypełnionej szkłem sukni, trzymająca w dłoniach dowody na własny plan morderstwa.

Policja odsłuchała nagranie. Natychmiast zbadali próbkę lukru. Test polowy zmienił kolor na ciemny, intensywny fiolet. Wynik pozytywny: śmiertelne stężenie ketaminy.

W Grand Conservatory David był w trybie pełnej kontroli szkód. Stał na krześle, zwracając się do zdezorientowanych gości z wystudiowanym smutkiem.

„Bardzo mi przykro” – oznajmił, a jego głos drżał z udawanej emocji. „Moja droga Mayo… doznała załamania nerwowego. Presja związana ze ślubem była zbyt wielka. Uciekła. Proszę, wszyscy, wracajcie do domu. Muszę ją znaleźć”.

Próbował oczyścić pomieszczenie, aby jego zespół mógł nas dopaść.

Wtedy rozległo się wycie syren.

Sześć radiowozów zatrzymało się z piskiem opon przy wejściu. Przez drzwi wtargnął oddział SWAT.

Kapitan wszedł na parkiet, a za nim Sarah i ja. Nadal miałam na sobie sukienkę, ale nie wyglądałam już jak ofiara.

David mnie zobaczył. Przez chwilę wyglądał na ulżonego, myśląc, że jego ludzie mnie złapali. Potem zobaczył policjantów.

Spróbował odegrać tę rolę po raz ostatni. Rzucił się ku mnie z otwartymi ramionami. „Maya! Och, dzięki Bogu! Kochanie, wszystko w porządku? Miałaś atak…”

Zrobiłem krok naprzód. W pokoju zapadła cisza.

Nie krzyczałam. Nie płakałam.

Podszedłem do niego. Pachniał potem i strachem.

 Podniosłem rękę i uderzyłem go. Twardy, trzask rozniósł się echem po korytarzu.

„Spektakl skończony, Davidzie” – powiedziałem spokojnym i zimnym głosem. „Twój dług został spłacony. Ale spłacasz go dwudziestoma latami w więzieniu federalnym”.

Oficerowie rzucili się na niego. Powalili go na ziemię, skuwając mu ręce za plecami. Jego najemnicy zostali otoczeni przy wyjściach.

Gdy go odciągali, spojrzał na mnie. Maska zniknęła, odsłaniając pustego, żałosnego człowieka pod spodem. „Kochałem cię” – skłamał zrozpaczony.

„Nie” – powiedziałem. „Podobała ci się cena”.

Słońce wschodziło nad oceanem, a my siedzieliśmy na plaży, kilka mil od komisariatu policji. Rozpaliliśmy małe ognisko z wyrzuconego przez morze drewna.

Stałam przy kominku, drżąc z porannego chłodu. Zdjęłam zniszczoną suknię ślubną. Była ciężka od ciężaru kłamstwa, którym żyłam.

Wrzuciłem to w ogień.

Jedwab natychmiast stanął w płomieniach, zwijając się i czerniejąc, a koronka zamieniła się w popiół. Patrzyłam, jak moja „bajka” płonie.

Sarah podeszła i narzuciła mi na ramiona gruby wełniany koc. Przytuliła mnie mocno.

Oparłem głowę na jej ramieniu i obserwowałem unoszący się dym.

„Wiesz” – szepnęłam – „myślałam, że jesteś zazdrosny. Myślałam, że nienawidzisz mojego szczęścia”.

Sarah uśmiechnęła się zmęczonym, smutnym uśmiechem. Ścisnęła mnie za ramię.

„Nigdy nie chciałam, żebyś była nieszczęśliwa, Mayo” – powiedziała. „Chciałam tylko, żebyś żyła. Nie potrzebuję dla ciebie księcia. Potrzebuję tylko mojej siostry”.

Siedzieliśmy tam, patrząc, jak słońce wypala mgłę. Bajka była kłamstwem, pułapką zastawioną przez potwora w smokingu. Ale trzymając siostrę za rękę, zdałem sobie sprawę, że mam coś lepszego niż bajka.

Miałem prawdę. I jedyną osobę, która spaliłaby cały świat, żeby mnie uratować.