Kiedy poprosiłam o spłatę długu podczas kolacji w Święto Dziękczynienia, moja córka spiorunowała mnie wzrokiem i powiedziała: „Przestań poruszać temat pieniędzy, to żenujące”. Wszyscy skinęli głowami. Uśmiechnęłam się tylko: „Masz rację”. Tego wieczoru wysłałam do banku krótką wiadomość. Następnego ranka moja córka dzwoniła bez przerwy: „O mój Boże, dlaczego to zrobiłaś, mamo?”.

Kiedy moja córka Margaret spojrzała mi prosto w oczy podczas kolacji w Święto Dziękczynienia i powiedziała: „Przestań żebrać o pieniądze. To żenujące”, poczułem, jak coś we mnie pęka jak lód na zamarzniętym jeziorze. Uśmiechnąłem się słodko, sięgnąłem po telefon i wysłałem SMS-a do banku: „Natychmiast anuluj wszystkie autoryzowane karty użytkownika”.

Do rana cała trójka moich niewdzięcznych dzieci odkryła, że ​​ich zabezpieczenie finansowe zniknęło szybciej niż ich szacunek do mnie. Jeśli to oglądasz, zasubskrybuj i daj mi znać, skąd oglądasz. Cofnijmy się i opowiem, jak ja, Eleanor Walsh, 62-letnia emerytowana nauczycielka języka angielskiego w liceum z Ohio, wypowiedziałam wojnę własnym dzieciom z powodu puree ziemniaczanego i farszu.

Cały ten bałagan zaczął się, kiedy poprosiłem Margaret o zwrot 15 000 dolarów, które pożyczyłem jej osiem miesięcy temu na remont kuchni. Nie zażądałem zwrotu – poprosiłem grzecznie, jak prosi się kogoś o podanie soli.

„Mamo, rozmawiałyśmy o tym” – powiedziała Margaret, nawet nie podnosząc wzroku znad krojenia indyka. „To był prezent, pamiętasz? Prezent”.

15 000 dolarów najwyraźniej było teraz prezentem – tak jak 8000 dolarów na zaliczkę za samochód Davida było prezentem. I 12 000 dolarów na spłatę zadłużenia Sarah na karcie kredytowej też było prezentem. Zabawne, że nie pamiętałem, żebym zgodził się oddać 35 000 dolarów z moich oszczędności emerytalnych w prezencie.

„Właściwie, kochanie, mam SMS-y, w których obiecałaś spłacić dług do świąt” – powiedziałam lekkim tonem. Pomyślałam, że moglibyśmy omówić plan spłaty.

Wtedy Margaret upuściła widelec i spojrzała na mnie w ten sposób — taki, który mówił, że zachowuję się nierozsądnie, oczekując zwrotu własnych pieniędzy.

„Mamo, serio, jemy obiad z okazji Święta Dziękczynienia. To jest takie niestosowne”.

David, mój 34-letni syn, który wciąż nie radził sobie ze swoją historią kredytową, postanowił się wtrącić. „Tak, mamo. To trochę nietakt rozmawiać o pieniądzach przy rodzinnym obiedzie”.

Tandetne. Tandetne było z mojej strony wspominanie o pożyczonych przez nich pieniądzach, ale najwyraźniej nie tandetne z ich strony wydawanie ich na luksusowe wakacje i designerskie torebki, podczas gdy ja wyciągałam z nauczycielskiej emerytury, żeby związać koniec z końcem.

Sarah, moja najmłodsza córka w wieku 31 lat, wbiła nóż jeszcze głębiej. „Wszyscy wnosimy swój wkład w tę rodzinę na swój sposób. To, że masz oszczędności, nie oznacza, że ​​musisz pilnować każdego grosza jak lichwiarz”.

Moje oszczędności – jakby mój fundusz emerytalny składał się z drobnych znalezionych w poduszkach na kanapie, a nie z pieniędzy zebranych w ciągu czterech dekad oceniania prac do północy i oszczędzania każdego dolara, jaki mogłem.

Jednak następne słowa Margaret przypieczętowały ich los.