Kiedy potajemnie wygrałem miliony dolarów na loterii, nikomu o tym nie powiedziałem – ani rodzicom, ani rodzeństwu, ani nawet ulubionemu kuzynowi. Zamiast tego, pojawiłem się w stanie „potrzeby”, poprosiłem każdego o drobną przysługę i po cichu obserwowałem, kto zignorował moje telefony, a kto faktycznie przyszedł do mojego domu… ​​bo tylko jedna osoba się zgodziła…

Ale test się nie skończył. Byli inni. Ludzie, którym pomogłem. Ludzie, dla których się poświęciłem.

Wyciągnąłem telefon. Ekran oświetlił mi twarz w ciemności.

Przejrzałam swoje kontakty, mijając Jamala i mamę, aż znalazłam Tashę, „kuzynkę”.

Przypomniałam sobie, jak Tasha dwa lata temu pojawiła się w drzwiach mojego mieszkania z dwiema walizkami i dwójką małych dzieci, z opuchniętymi oczami. Mąż ją wyrzucił.

Nie wahałem się. Pozwoliłem im mieszkać ze mną przez sześć miesięcy. Sześć miesięcy na mojej maleńkiej kanapie. Sześć miesięcy, podczas których kupowałem dodatkowe artykuły spożywcze, płaciłem za media, słuchałem jej płaczu w nocy. Nigdy nie prosiłem jej o ani grosza.

Nacisnąłem przycisk połączenia.

Odebrała po trzecim dzwonku, brzmiąc na zdyszaną.

Hej, Monnie, co tam, dziewczyno?

„Hej, Tasha” – powiedziałam, starając się, by mój głos brzmiał cicho i rozpaczliwie. „Słuchaj, ja… jestem w naprawdę kiepskiej sytuacji. W naprawdę kiepskiej sytuacji”.

„O Boże, co się stało? Wszystko w porządku?”

„Zaraz mnie eksmitują, Tasha” – powiedziałam, a fałszywe słowa brzmiały jak popiół w ustach. „Mój właściciel mnie wyrzuca. Ja… Potrzebuję tylko 2000 dolarów, żeby to powstrzymać. Oddam ci pieniądze, przysięgam”.

W kolejce na chwilę zapadła cisza. Słyszałem tylko teleturniej w tle.

„O cholera, dziewczyno” – powiedziała w końcu Tasha, a jej głos się zmienił. „Dwa tysiące. Woo. Nie mam tego. Wiesz, że aparat Keona kosztował mnie właśnie 800 dolarów. Jestem spłukana, spłukana”.

Zamknąłem oczy.

„Rozumiem. Po prostu… nie wiedziałam, do kogo innego zadzwonić.”

„Ale czekaj, czekaj” – powiedziała, a jej głos się rozjaśnił. „Znam jedno miejsce na Main Street. To jedno z tych miejsc, gdzie można pożyczyć pieniądze. Oprocentowanie jest szalone. Mówię o jakichś czterechset procentach. To totalne oszustwo, ale jeśli jesteś naprawdę zdesperowany, dadzą ci kasę jeszcze dziś”.

Zastawiała na mnie pułapkę. Zastawiała drogę do zguby, tylko po to, żeby mnie odciągnąć od telefonu.

Zrobiło mi się niedobrze.

„Nie” – powiedziałam zimnym głosem. „Nie, to… to nic, Tasha. Ja… coś wymyślę. W każdym razie dzięki”.

Rozłączyłem się zanim zdążyła powiedzieć cokolwiek więcej.

Siedziałem tam, a mój kciuk zawisł nad kolejnym imieniem. Wujek Kevin, brat mojej matki.

Sześć miesięcy temu zadzwonił do mnie o drugiej w nocy. Nie mógł oddychać. Powiedział, że ma bóle w klatce piersiowej i się boi. Jego żona, teraz była żona, wyjechała z miasta. Wiedziałem, że po prostu była w kasynie.

Powiedziałem mu, żeby się nie ruszał. Wsiadłem do tego samego samochodu i pojechałem trzy godziny na południe do jego domu w Macon, z bijącym sercem przez całą drogę. Zawiozłem go do szpitala, trzymałem za rękę, gdy płakał, i siedziałem z nim na ostrym dyżurze, aż dwanaście godzin później pojawiła się jego żona, pachnąca papierosami i perfumami.

Lekarz powiedział mi, że gdybym poczekał jeszcze pół godziny, jego zawał serca byłby ogromny. Uratowałem mu życie.

Nacisnąłem przycisk połączenia.

Odebrał natychmiast, a jego głos dobiegł donośnego dźwięku.

„Immi, siostrzenico, jak się masz, kochanie?”

„Wujku Kevinie” – zacząłem ochrypłym głosem. „Ja… mam kłopoty, wujku Kevinie. Nie pytałbym, gdyby to nie był prawdziwy wypadek”.

Opowiedziałem mu tę samą historię. Czynsz. Eksmisja. Te 2000 dolarów.

Grzmiące ciepło w jego głosie zniknęło. Zastąpił je ostrożny, obojętny ton.

„Och, to… to jest trudne, siostrzenicy” – powiedział, przeciągając słowa. „Dwa tysiące, wiesz, ta gospodarka, jest teraz naprawdę ciężka dla wszystkich. Naprawdę, naprawdę ciężka”.

Gdy wypowiadał te słowa, usłyszałem je w tle bezbłędnie: głośny, wysoki komentarz spikera sportowego, sztuczny ryk tłumu, ostre, cyfrowe dźwięki gry wideo.

To leciało z jego telewizora. Tego wielkiego, siedemdziesięciocalowego telewizora HD, tego, za który zapłaciłem.

„Chciałbym móc ci pomóc, Immi. Oczywiście”, kontynuował, a w jego głosie słychać było udawane współczucie. „Ale ty po prostu… musisz nauczyć się stać na własnych nogach. Wiesz, to lekcja, której wszyscy musimy się nauczyć”.

Nie pożegnałam się. Nie powiedziałam „dobrze”. Nic nie powiedziałam. Po prostu nacisnęłam przycisk zakończenia połączenia na kierownicy, przerywając mu w pół zdania.

Rzuciłem telefon na siedzenie pasażera.

A ja po prostu siedziałem tam, w całkowitej, absolutnej ciszy mojego samochodu.

Test zakończony. Wyniki już były. Miałem rację.

Byłem całkowicie, totalnie, zupełnie sam.

Fala rozpaczy była tak ciężka, że ​​zaparło mi dech w piersiach.

Nie chodziło o 2000 dolarów. Nie chodziło o mieszkanie. Mogłem kupić cały budynek. Mogłem kupić całą ulicę.

Chodziło o to. O tę prawdę. O to, że żadna osoba, dla której kiedykolwiek się poświęciłem, nie kiwnęłaby dla mnie palcem.

Ostatnia łza, jaką kiedykolwiek za nimi uroniłam, spłynęła po moim gorącym policzku. Otarłam ją, nie ze smutkiem, ale z nowym, przerażającym, krystalicznie czystym celem.

Test dobiegł końca. Teraz mógł rozpocząć się prawdziwy plan.

Jechałem godzinami. Nie miałem zamówienia z Instacart. Po prostu pojechałem na północ drogą 75, a potem przejechałem przez 285. Światła Atlanty rozmyły się w bezsensowne smugi czerwieni i bieli.

Mój telefon milczał na fotelu pasażera. Odrzucenie przez rodzinę było jak fizyczny ciężar przygniatający mi klatkę piersiową, utrudniający oddychanie.

Wszystkie one poniosły porażkę.

Mój brat. Moja matka. Mój kuzyn. Mój wujek. Lista osób, za które krwawiłem, i lista osób, które pozwoliłyby mi się wykrwawić, była dokładnie taka sama.

Rozpacz, którą czułem, była zimna i głęboka. Nie chodziło o 2000 dolarów. Wiedziałem, że jestem bezpieczny, ale kłamstwo wydawało się prawdziwe. Eksmisja wydawała się prawdziwa. Myśl o bezdomności, o tym, że nie mam się do kogo zwrócić, była prawdą mojego życia aż do trzech tygodni temu, a moja rodzina właśnie to potwierdziła.

Nawet nie wiem, jak się tam znalazłem. Moje ręce po prostu kierowały samochodem, stara pamięć mięśniowa przejęła kontrolę.

Zaparkowałem na cichej, słabo oświetlonej uliczce West Endu, przed Harmony Senior Lofts. Był to stary, czysty, ale bardzo zniszczony ceglany budynek.

Zgasiłem silnik. Siedziałem w ciszy. Nie zamierzałem prosić jej o pieniądze. Nie mogłem. Ale po prostu… potrzebowałem zobaczyć życzliwą twarz. Potrzebowałem znaleźć się w pokoju, który nie wydawałby się wrogi.

I walked up the three flights of stairs. The elevator had been broken for as long as I could remember. I knocked on apartment 3B.

The door opened and the smell of sweet, buttery cornbread washed over me.

“Immi, child.”

Ms. Evelyn stood in the doorway. She was sixty-eight, but her eyes were sharp and clear behind her thin-rimmed glasses. She was wearing a house dress and an apron, and her gray hair was pulled back in a neat bun.

Ms. Evelyn had been my Big Mama’s best friend for fifty years. My family always called her that strange old woman. They thought she was odd because she lived simply, didn’t gossip, and always, always spoke her mind.

“Hi, Ms. Evelyn,” I whispered. “I’m sorry to bother you so late.”

She just looked at me, her gaze taking in my puffy eyes and the tremor in my hands. She didn’t say anything. She just opened the door wider and stepped aside.

“You ain’t bothering me. I’m just wrapping up corn muffins for the church bake sale. Come on in.”

Her apartment was tiny. A small living room, a smaller kitchen, but it was spotless. Doilies covered the arms of the old floral-print sofa. Pictures of Jesus and Dr. Martin Luther King Jr. hung on the wall side by side. And on the little dining table, there were dozens of foil-wrapped corn muffins.

I sat on the sofa and the dam just broke.

I told her everything. Not the lottery part. I couldn’t. But I told her the rest.

The truth.

The rent increase. The forty-eight-hour eviction notice. The fear.

And then I told her about the Sunday dinner. About Jamal’s laughter. About Ashley’s cruel suggestions. About my mother’s coldness. About her turning her back on me.

Ms. Evelyn just listened.

She didn’t stop her work. Her hands, worn and dark, moved steadily, tearing off squares of aluminum foil, wrapping each muffin with care, placing it in a big cardboard box.

She didn’t interrupt. She didn’t gasp. She didn’t say, “Oh, no, she didn’t.” She just listened.

Her silence was a warm, safe blanket.

When I finished, my voice was raw, my throat tight.

“I just… I don’t know what to do,” I lied. “I… I just… I have nowhere to go.”

Ms. Evelyn placed the last muffin in the box and slowly taped it shut. She wiped her hands on her apron. She looked at me, her dark eyes unblinking.

She said nothing.

She just got up from the table, her joints creaking a little, and walked past me down the short hallway into her bedroom.

I heard a drawer squeak open.

I panicked. Was she mad at me? Did she think I was a fool for even being in the situation?

She came back out a moment later. She was holding a long white envelope. It was crumpled soft from being handled so many times. On the front, in her shaky cursive handwriting, were the words “Rent money.”

She walked over to me and held it out.

“It’s not $2,000,” she said, her voice quiet but firm. “It’s all I got right now. It’s $650. It’s for my rent due on the first. But you take it.”

I stared at the envelope. I stared at her face. I couldn’t speak.

“Take it, child,” she insisted. “It’ll at least buy you some time. You can sleep here on the sofa. It pulls out. It ain’t much, but it’s safe. We can go to the food bank tomorrow. And we’ll go to that church on Tuesday, the one that helps with utilities. We’ll figure it out together.”

I recoiled, pulling my hands back like the envelope was on fire.

“No, Ms. Evelyn. No, I can’t. I can’t take your rent money. You… you need it. You’ll be in trouble.”

I was stammering, horrified. This sixty-eight-year-old woman, living on her tiny Social Security check and what she made from bake sales, was offering me the very money she needed to keep her own roof over her head.

The thing my mother, with her paid-off house, and my brother, with his seventy-inch TV, wouldn’t even discuss.

Ms. Evelyn’s face hardened, but not with anger—with determination. She grabbed my hand. Her grip was surprisingly strong.

She shoved the envelope into my palm and closed my fingers around it.

“You listen to me, Immi Carter,” she said, leaning in close. Her eyes were fierce. “Money can be made again. A dollar is just a dollar. But your dignity, that’s something else. You don’t let nobody take that from you.”

She squeezed my hand tighter.

“Your Big Mama, Altha, she would never let you sleep on the street. Not while there was breath in her body. And not while there’s breath in mine.”

She looked me dead in the eye. Her next words hit me harder than the lottery ticket.

“Family ain’t just blood, baby. Family is the hand that pulls you up. It’s not the one that pushes you down.”

I looked at the crumpled envelope in my hand. $650.

It was the most valuable money I had ever seen in my life.

I just broke.

I fell into her. I buried my face in the soft cotton of her apron and I sobbed.

I mean, I sobbed. That deep, racking, ugly cry that comes from a place you keep locked away.

This was the first time I had cried since I saw the $88 million notification. Winning all that money, it was a shock. It was a relief, but it wasn’t emotional.

This was emotional.

This small, poor sixty-eight-year-old woman who had nothing was offering me everything.

Ms. Evelyn didn’t pat my back. She didn’t shush me. She just put her strong arms around me and held me. She held me like I was something precious, like I was worth holding.

“I got you, child,” she whispered, her voice rough. “I got you. You just let it all out.”

I cried for my mother, who saw me as a burden. I cried for my brother, who saw me as a joke. I cried for the last thirty-two years of my life—for me trying so, so hard and never, ever being enough for them.

After a long time, my sobs quieted down to shudders. I pulled back, my face wet, my voice thick and muffled.

“Why?” I whispered. “Why are you always so nice to me? They… they hate me.”

Ms. Evelyn just looked at me, her expression soft.

“First off, they don’t hate you,” she said, pulling a paper towel from the roll on her counter and handing it to me. “They’re just fools.”

„A po drugie, nie jestem dla ciebie miła. Kocham cię. Kocham cię, bo cię widzę. Zawsze widziałam. Tak jak Big Mama.”

Wytarłam nos i wspomnienie uderzyło mnie tak szybko, że poczułam fizyczny wstrząs.

„Ty… naprawdę?” – zapytałam, a mój głos znów się załamał. „Ty… ty jesteś jedyną osobą, która kiedykolwiek to zrobiła. Czy ty… czy ty pamiętasz mój bal maturalny?”

Na jej twarzy pojawił się powolny uśmiech.

„Pamiętam. Miałeś siedemnaście lat.”

„Miałam siedemnaście lat” – powiedziałam, wspomnienie tak wyraźne, jakby to było wczoraj. „I chciałam tylko jednej rzeczy. Tylko jednej. W galerii handlowej była taka sukienka. Była ciemnozielona. Nie była wyszukana, ale piękna. Kosztowała 50 dolarów. Tylko 50 dolarów”.

Słyszałem w głowie głos mojej matki, ostry i lekceważący.

„Pięćdziesiąt dolarów za sukienkę, którą założysz raz, Immi. To najbardziej absurdalna i marnotrawna rzecz, jaką w życiu słyszałam. Nie pójdziesz na ten bal maturalny. Koniec końców. Nie mam 50 dolarów do wyrzucenia.”

Mój głos się załamał.

„Ona… nie chciała mi tego dać. Powiedziała, że ​​to marnotrawstwo”.

„Pamiętam” – powiedziała pani Evelyn cichym głosem.

„Ale… ale następnego dnia” – powiedziałam, a niesprawiedliwość, jaką to wyrządziło, wciąż bolała mnie po tylu latach. „Następnego dnia byłam w kuchni i odrabiałam lekcje, kiedy usłyszałam, jak rozmawia przez telefon z ciocią Darlene. Śmiała się. Była taka dumna. Powiedziała:

„Dziewczyno, właśnie musiałam dać Jamalowi 200 dolarów na nową parę trampek. Jedne… Jedne Jordany. Powiedział, że wszyscy chłopcy w szkole je mają, a wiesz, muszę zadbać o to, żeby mój syn wyglądał stylowo”.

Spojrzałem na panią Evelyn, a zdrada znów stała się dla mnie świeża.

„Dwieście dolarów za trampki, które zdarł w pół roku, ale pięćdziesiąt dolarów za bal maturalny to była strata pieniędzy. Więc przyjechałam tutaj” – kontynuowałam, wskazując gestem małe, ciepłe mieszkanie. „Przyjechałam tutaj, usiadłam na tej sofie i płakałam. Mówiłam ci, że nie pójdę. Zamierzałam zostać w domu i… udawać, że jestem chora”.

„A co ja takiego zrobiłam?” – zapytała pani Evelyn, a jej oczy błyszczały, jakby podpowiadała mi coś w sztuce.

„Poszłaś… poszłaś do swojej sypialni” – powiedziałam, a na mojej twarzy pojawił się blady uśmiech. „Poszłaś do szafy i wyciągnęłaś tę starą sukienkę, tę, którą miałaś na sobie na ślubie siostry w 1990 roku. Była… była z tego głębokiego, niebieskiego aksamitu. I powiedziałaś:

„To jest o wiele lepsze niż ta tania zielona rzecz w galerii handlowej”.

„A ty… nie spałaś całą noc” – wyszeptałam, dotykając jej dłoni. „Siedziałaś przy tej małej maszynie do szycia w kącie i to zaobserwowałaś. Ty… odcięłaś bufiaste rękawy. Dorzuciłaś te małe… te małe koraliki z tej starej torebki, którą miałaś. Ty… dopasowałaś ją do mnie. Ty… uratowałaś mnie”.

Pani Evelyn zaśmiała się cicho i ciepło.

„Pamiętam. Wyglądałaś jak królowa w tej sukni. Prawdziwa królowa, kiedy schodziłaś po schodach. Powiedziałem: »To wnuczka Althy. To królewska rodzina«”.

Pochyliła się do przodu, jej wyraz twarzy stał się poważny. Jej dłoń przykryła moją.

„Immi, posłuchaj mnie. Twoja matka ma ślepą plamkę, i to dużą. Całe życie goniła za tym chłopakiem, próbując zrobić z niego kogoś, kim nie jest. A w tym całym pościgu nie potrafiła dostrzec skarbu, który już miała tuż przed sobą”.

Dotknęła mnie palcem w klatkę piersiową.

„Ty. Zawsze byłaś diamentem, kochanie. Solidna, czysta, silna na wskroś.”

Na sekundę odwróciła wzrok, a potem znów spojrzała na mnie.

„Oni są po prostu… oni są po prostu ślepi. Lubią tylko tani brokat. Rzeczy, które świecą na zewnątrz, ale nie mają nic w środku. Ty nie jesteś brokatem. Ty jesteś diamentem. Nigdy o tym nie zapominaj.”

Spojrzałem na nią. Naprawdę na nią spojrzałem.

Ta kobieta. To była rodzina.

To była ręka, która mnie podnosiła.

Wziąłem głęboki oddech. Ostatnie łzy zniknęły. Rozpacz, którą czułem, wchodząc tutaj, zniknęła, wypaliła się. A na jej miejscu pojawiło się coś innego. Coś zimnego, twardego i bardzo, bardzo wyraźnego.

Przejrzystość.

Podniosłem z kolan pogniecioną białą kopertę z kwotą 650 dolarów. Delikatnie, stanowczo włożyłem ją z powrotem w jej dłoń.

„No przecież ci powiedziałam…” zaczęła, próbując to stłumić.

„Nie” – powiedziałem. Mój głos był inny. Nie był słaby. Nie drżał. Był spokojny.

„Ty… ty tego potrzebujesz. To jest twój dom.”

„Immi, nie będę…”

„Pani Evelyn” – powiedziałam, zamykając jej palce na kopercie. „Właśnie dała mi pani coś cenniejszego niż jakakolwiek suma pieniędzy. Właśnie przypomniała mi pani, kim jestem. I chyba wiem, co robić. Ja… Przypomniałam sobie. Mam coś. Coś, o czym zapomniałam. Dam sobie radę. Obiecuję”.

To było kłamstwo, ale jednocześnie najprawdziwsza rzecz, jaką kiedykolwiek powiedziałem.

Miałam być w porządku.

Wstałem. Poczułem się wyższy.

„Nigdy nie będę w stanie ci za to podziękować” – powiedziałem.

Ona wstała razem ze mną.

„Po prostu idź i bądź diamentem, jakim jesteś. To wszystko, czego potrzebuję, żeby mi podziękować”.

Przytuliłem ją mocno po raz ostatni.

„Kocham cię, pani Evelyn.”

„Ja też cię kocham, dziecko. No już, idź. Zajmij się swoimi sprawami.”

Wyszedłem z jej mieszkania. Zszedłem po trzech piętrach schodów. Wsiadłem z powrotem do mojej starej, trzęsącej się Hondy Civic.

Siedziałem na miejscu kierowcy pod słabym, żółtym światłem latarni ulicznych. Spojrzałem na swoje odbicie w ciemnej przedniej szybie. Ślady łez już wysychały.

Opuchnięta, zdesperowana kobieta, która zapukała do drzwi pani Evelyn, zniknęła. Na jej miejscu pojawił się ktoś inny. Jej twarz była zacięta. W oczach nie było smutku. Nie było gniewu. Były zdecydowane.

Były to oczy kobiety, która właśnie dostała miecz.

Przypomniały mi się słowa mojej matki.

„Zajmij się swoimi sprawami.”

Słowa mojego brata.

„To twoja praca.”

Słowa pani Evelyn.

„No dalej. Zajmij się swoimi sprawami.”

„Dobrze” – szepnąłem do pustego wagonu. „Tak zrobię”.

Test się skończył. Rozpacz zniknęła.

To już nie był test. To była pułapka.

Sięgnęłam po telefon, ten z aplikacją bankową na 45 milionów dolarów. Przejrzałam kontakty, omijając Jamala, omijając mamę, aż znalazłam nowy numer, który dodałam w zeszłym tygodniu, ten zapisany pod „Pan W.”

Nacisnąłem przycisk połączenia.

Zadzwonił dwa razy. Odebrał wyraźny, profesjonalny głos.

“Law Offices of Hakeem Washington. How may I direct your call?”

My voice when I spoke was unrecognizable. It was cold. It was clear. It was the voice of a CEO, the voice of a diamond.

“Hello,” I said. “I need to speak with Mr. Hakeem Washington directly. It’s urgent.”

“May I ask who is calling?”

“Yes,” I said, staring straight ahead at the dark street. “My name is Immani Carter.”

“One moment, Ms. Carter.”

I held the line. I didn’t fidget. I didn’t breathe hard. I just waited.

“Immi. Is everything all right?”

His voice was smooth, concerned.

“Everything is fine, Mr. Washington,” I said. “In fact, things have just become very clear. Something has come up that requires your immediate attention.”

“Oh? Yes?”

“Yes,” I said. “It’s… it’s regarding an inheritance. A property left to me by my grandmother, Altha Carter. It seems my family, my mother and my brother, are attempting to fraudulently acquire my share.”

There was a pause on the line. I could hear the faint sound of him typing.

“I see,” he said, his voice all business now. “And what… what did you have in mind?”

I looked at my own reflection again, and for the first time, I smiled.

“Oh,” I said. “I have a plan. A very specific plan. It’s going to require your creative legal expertise, and it’s going to be based on a very, very large financial foundation.”

“I’m listening, Ms. Carter. When do you want to meet?”

“First thing tomorrow morning,” I said. “They thought I needed $2,000. They’re about to find out just how wrong they were.”

I waited.

I let an entire day go by. I let them imagine me desperate, cold, sleeping in my car. I let them savor their victory. I needed my performance to be perfect. I needed to sound utterly, completely beaten.

I sat in my car parked around the corner from my apartment. I took a few deep breaths, summoning the voice of the old Immi, the one who was small and scared and had no options.

Then I dialed Jamal’s number. I put the phone on speaker so I could hear everything.

He picked up on the third ring.

“What?”

His voice was annoyed. He was screening my calls.

“Jamal,” I said, and I was proud of how my voice cracked. “I made it high, thin, and watery, like I’d been crying for twenty-four hours. Jamal, it’s me. Please, please don’t hang up.”

“Immi, I told you I can’t help you.”

“No, wait. Wait,” I said, forcing a sob into my throat. “You… you were right. You and Mom, you were right. I can’t… I can’t make it. I have nowhere to go. I… I’ll do it.”

There was a pause.

“Do what?” he asked, his voice suddenly sharp, cautious.

“The house,” I whispered, as if I was ashamed. “Big Mama’s house. You… you said you wanted to sell it. I’ll sign the papers. I’ll… I’ll sign anything. I just… I need the money. I need it right now.”

The line went completely silent. I could hear his muffled hand cover the receiver.

I heard him whisper,

“She’ll do it. She’s caving.”

And then I heard Ashley’s distinct, triumphant laugh in the background. It was a high, sharp, ugly sound.

A moment later, Jamal was back on the line. His voice had completely transformed. The annoyance was gone. In its place was that slick, smooth, fake, sympathetic tone. The one he always used when he thought he was in charge.

“Oh, Immi, sis, listen. That’s… that’s a good decision. A smart decision. See? I told Mom you’d come around. That’s what family does. We pull together. We make the smart moves.”

“I just… I just need the money,” I repeated, letting my voice tremble.

“And you’re in luck,” he said, jumping on it. “I’ve already been working on it for us. I’ve got an investor friend who’s interested. He’s a cash buyer. He’s willing to take the property as is. You know, with the bad roof and all that. He’ll give us $150,000 for it. Cash. We can close in just a few days.”

$150,000.

I had to physically bite the inside of my cheek to keep from laughing out loud.

The number was an insult.