Kiedy zaszłam w ciążę, postanowiłam zorganizować wielki baby shower. Wszyscy się pojawili i wszyscy podjęliśmy decyzję.

Zawieźli mnie do Szpitala Ogólnego Riverside. Personel izby przyjęć natychmiast mnie objął – profesjonaliści przeszkoleni w rozpoznawaniu urazów na pierwszy rzut oka. Pielęgniarka trzymała mnie za rękę, podczas gdy lekarz badał mnie, zadając delikatne pytania. Odpowiadałem przez łzy.

„Byłam w ciąży” – wyszeptałam. „Siódmy miesiąc… ale coś stało się z moim dzieckiem”.

Twarz lekarza była pełna współczucia, ale poważna. „Bardzo mi przykro, ale nie jest Pani już w ciąży. Pani ciało nosi ślady niedawnego urazu, wskazującego na przedwczesny poród lub poronienie. Musimy wykonać USG, żeby sprawdzić, czy nie ma tam jakiejś tkanki, którą trzeba usunąć”.

Odeszło. Moje dziecko naprawdę odeszło – zabite przez ludzi, którzy dzielili ze mną krew i nosili pierścionki takie same jak ja. Żal groził, że mnie utonie, ale trzymałam się wściekłości jak liny ratunkowej, pozwalając jej wyciągnąć mnie z otchłani. Czas na żałobę później. Najpierw musiałam zniszczyć wszystkich, którzy to zrobili.

„Chcę zgłosić sprawę na policję” – powiedziałem. „Wiele zarzutów napaści, usiłowanie zabójstwa, kradzież, spisek. Mogę podać nazwiska wszystkich osób zamieszanych w tę sprawę”.

Pielęgniarka ścisnęła moją dłoń. „Już wezwaliśmy policję. Już jadą”.

Detektyw Sarah Mitchell spisała moje zeznania – po czterdziestce, o bystrym spojrzeniu, które niczego nie przeoczyło. Policjantka, która widziała zbyt wiele, by szokować ją ludzkim okrucieństwem. Opowiedziałam jej wszystko – od baby shower po przebudzenie na pustkowiu. Zanotowała każde słowo, a jej twarz z każdym szczegółem robiła się coraz ciemniejsza.

„Wspomniałeś, że Vanessa filmowała, kiedy zostałeś zaatakowany” – powiedział detektyw Mitchell. „Czy wiesz, czy gdzieś opublikowała to nagranie?”

„Powiedziała coś o wyświetleniach” – wspominałem – „jakby planowała wrzucić to na portale społecznościowe”.

„To dobrze dla nas. Jeśli opublikowała dowody napaści, możemy je wykorzystać”. Detektyw robił notatki. „A jest pan pewien co do kwoty na loterii?”

„Sto pięćdziesiąt tysięcy dolarów. Sprawdzałem to trzy razy, zanim ktokolwiek się dowiedział, że wygrałem”.

„Dobrze, oto co będzie dalej. Będziemy musieli cię zbadać, udokumentować wszystkie obrażenia, sfotografować siniaki. To nie będzie przyjemne, ale konieczne do wszczęcia postępowania. Potem zaczniemy aresztować. Masz jakieś bezpieczne miejsce, gdzie możesz się zatrzymać? Nie powinieneś wracać do domu”.

„Nie mam już domu” – powiedziałam z goryczą. „Mój mąż próbował mnie zabić”.

„Służby pomocy ofiarom mogą tymczasowo umieścić cię w schronisku” – powiedział detektyw Mitchell. „Będziesz tam bezpieczny, dopóki nie zajmiemy się sprawą”.

Badanie w szpitalu trwało wiele godzin – wykonano zdjęcia siniaków, pobrano wymazy na obecność DNA, szczegółowo udokumentowano każdy uraz. USG potwierdziło to, co już wiedziałam w głębi serca: moje dziecko nie żyje. Lekarz wyjaśnił, że połączenie urazu – początkowego uderzenia o stół, a następnie bezpośredniego uderzenia stalowym prętem – spowodowało przedwczesne odklejenie się łożyska, czyli odklejenie się go od ściany macicy. W siódmym miesiącu ciąży moje ciało weszło w stan szoku i rozpoczął się poród, podczas gdy leżałam nieprzytomna na odludziu.

„W oparciu o dowody, które widzimy” – powiedziała łagodnie, głosem pełnym współczucia – „płód nie przeżył początkowego urazu. Twoje ciało przeszło poród, gdy byłaś nieprzytomna. Biorąc pod uwagę miejsce, w którym cię znaleziono i czas, jaki upłynął, prawdopodobne jest, że dzikie zwierzęta rozrzuciły szczątki, zanim odzyskałaś przytomność. Bardzo mi przykro”.

Groza tej rzeczywistości niemal mnie załamała. Moje dziecko urodziło się martwe w lesie – samo – podczas gdy ja leżałam nieprzytomna obok, a natura po prostu odzyskała to, co pozostało. Lekarz stwierdził, że uraz po napadzie i uderzenie w brzuch bezpośrednio przyczyniły się do śmierci mojego dziecka. Kolejny zarzut do listy. Nie znałam terminologii prawniczej, ale detektyw Mitchell zapewnił mnie, że zostaną postawione odpowiednie zarzuty.

Wieczorem zostałam umieszczona w schronisku dla kobiet, z czystymi ubraniami z ich szafy, pokojem z zamkiem w drzwiach i terapeutką, która obiecała pomóc mi poruszać się po systemie prawnym. Powinnam była czuć się bezpieczniej – chroniona – ale czułam tylko wściekłość i żal walczące o dominację w mojej piersi. Obie emocje były tak intensywne, że groziły całkowitym mną zawładnięciem. Terapeutka dała mi tabletki nasenne. Nie wzięłam ich. Sen oznaczał bezbronność, a ja nigdy więcej nie miałam być bezbronna.

Detektyw Mitchell zadzwonił następnego ranka. „Dokonaliśmy aresztowań – pani męża, teściową, bratową, oboje rodziców i siostrę. Wszyscy w areszcie”.

„Los na loterię” – powiedziałem. „Znalazłeś go?”