Kierowca zaczął mnie komplementować i zapraszać na randkę. Z zaskoczeniem pokazałam mu brzuch, ale powiedział coś, w co nie mogłam uwierzyć.

Zmrużył oczy, spojrzał prosto na mój brzuch i powiedział coś tak zaskakującego, że o mało nie upuściłam kwiatów, które trzymałam. Przez chwilę myślałam, że się przesłyszałam. Na pewno zdał sobie sprawę, jak niestosownie się zachowuje i przeprosi.

Ale nie, przechylił głowę zamyślony i powiedział, niemal do siebie: „Więc… za dziesięć dni, tak?”

Zmarszczyłem brwi, nie rozumiejąc, do czego to zmierza. Potem dodał, cicho zamyślony:

„Właściwie piętnaście dni brzmi lepiej. Wtedy będzie spokojniej.”

Spojrzał mi prosto w oczy, jakby właśnie podjął decyzję, i powiedział z lekkim uśmiechem:

„No cóż… piętnaście dni. Co ty na to?”

Zamarłem, czując coś pomiędzy szokiem a śmiechem, myśląc: Czy to prawdziwe życie?

Czy obca osoba umówiła mnie na spotkanie po moim porodzie?