Tej nocy spisałam testament. Zostawiłam dom Cezarowi, biżuterię Mario. Czułam, że umrę – nie na stole operacyjnym, ale w środku, pochłonięta zdradą.

Nadszedł czas.
Sala operacyjna była gotowa. Lekarz czekał.
A potem wpadł Mario, mój wnuk, niosąc prawdę.
Mocno trzymał telefon.
„Oto dowód, doktorze! Moja mama kłamie. Mój tata choruje przez nią!”

Zapadła kompletna cisza. Fernanda próbowała uciec, ale pielęgniarki ją powstrzymały. Lekarz wysłuchał nagrania – i jego twarz się zmieniła. Natychmiast przerwał operację.

Pozostałam nieruchoma, a łzy spływały mi po twarzy. Mario podszedł, ścisnął moją dłoń i wyszeptał:
„Babciu, nie musisz już tego robić. Teraz wszystko będzie dobrze”.

Zamknąłem oczy. Po raz pierwszy poczułem, że mogę oddychać.

Później, w ulewnym deszczu, jechaliśmy karetką do szpitala. Niosłam małą torbę i welon ślubny. Tego dnia miałam oddać nerkę Luisowi. Testament został podpisany, ale moje serce było ciężkie z niepokoju.

Fernanda szła korytarzem, jej głos był zimny, zapewniając ich, że wszystko będzie dobrze – ale w jej oczach pojawił się dziwny błysk. W poczekalni jej rodzice rozmawiali wesoło z lekarzami, jakby operacja była świętem.

Po raz ostatni widziałam twarz Luisa, zanim zabrano go na salę operacyjną. Bladą, ale z trudem się uśmiechnęła.
„Dziękuję, mamo” – wyszeptał. Ledwo udało mi się odpowiedzieć.
Potem wszedł Cesar, dysząc:
„Nie rób tego! Coś tu jest nie tak!”.
Nie patrzyłam na niego. Decyzja zapadła.

Kiedy przygotowywano mnie do operacji, zobaczyłem Fernandę przekazującą dokumenty nieznajomemu. Poczułem ucisk w piersi – ale było za późno. Podpisałem dokumenty drżącą ręką. I zanim jeszcze podali mi znieczulenie, drzwi nagle się otworzyły. Mario wbiegł i krzyknął:
„Babciu! Powiedz mi, dlaczego tata naprawdę potrzebuje twojej nerki!”.

Włączył nagranie: głos Fernandy powiedział wyraźnie:
— Po przeszczepie wszystkie dane będą idealne. Babcia nie odważy się powiedzieć „nie”.

Lekarz natychmiast wszystko przerwał. Wtedy Mario pokazał film: Fernanda i jej matka przekazują dokumenty mężowi i rozmawiają o sprzedaży leku za granicę.

Zapanował chaos. Cesar oskarżył Fernandę o otrucie Luisa. Krzyczała, że ​​to kłamstwo, ale prawda już wyszła na jaw. Przyjechała policja i aresztowała ją i jej rodziców.
Dr Ramirez przerwał operację:
„Uratowałaś nie tylko życie, ale i swoją godność” – powiedział mi.

Kilka tygodni później gazety ujawniły całą siatkę handlarzy narkotyków, w którą zaangażowani byli Fernanda i jej rodzice. Luis, zdruzgotany, nadal był dializowany, ale zaczął wracać do zdrowia.
„Ufałam jej… i prawie cię straciłam” – powiedziałam, płacząc.

W domu trzymałam za rękę mojego chorego syna i poczułam jego słaby, ale silny uścisk. Mario, mój mały bohater, przytulił mnie i wyszeptał:
„Wiedziałam, że muszę cię chronić”.

Tej nocy napisałam w dzienniku:
Krew nie tworzy rodziny. Czasami prawda pokazuje, kim naprawdę jesteśmy.
I w deszczu w końcu poczułam, że odzyskałam siły.