Kobieta pozwala bezdomnemu mężczyźnie wziąć prysznic. Kiedy skończył, zemdlał na widok tego, co zobaczył.

Był przenikliwie zimny wieczór w Seattle, noc, w której nawet latarnie uliczne zdawały się drżeć we mgle. Monica Evans, 28-letnia pracownica biurowa mieszkająca samotnie w skromnym domu szeregowym, spieszyła do domu z późnej zmiany. Skręcając za róg swojej ulicy, zobaczyła postać skuloną pod ścianą zamkniętego supermarketu.

Ubranie mężczyzny było znoszone i brudne, włosy długie i splątane. Twarz zasłaniała mu rzadka broda, ale Monikę najbardziej uderzył sposób, w jaki obejmował się ramionami, drżąc gwałtownie z zimna.

Ludzie mijali go, nie patrząc na niego. Niektórzy nawet przechodzili przez ulicę, żeby go ominąć. Monica zawahała się. Zawsze była ostrożna, ale na ten widok serce ją ścisnęło.

Podeszła bliżej. „Hej” – powiedziała cicho. „Wszystko w porządku?”

Mężczyzna podniósł wzrok, jego oczy były zmęczone, ale zaskakująco niebieskie. „Dam sobie radę. Tylko zimno. Nie miałam ciepłego miejsca od… Nawet nie wiem, jak długo”.

Monica przygryzła wargę, jej usta popękały. Zdrowy rozsądek podpowiadał jej, żeby iść dalej. Ale coś w jego wyrazie twarzy – cicha godność pod ziemią – poruszyło ją.

„Mój dom jest tuż za rogiem” – powiedziała w końcu. „Możesz wziąć prysznic, ogrzać się. Zrobię ci coś do jedzenia”.

Mrugnął, oszołomiony. „Nawet mnie nie znasz”.

„Każdy zasługuje na odrobinę życzliwości” – odpowiedziała Monica.

Kilka minut później zaprowadziła go do swojego domu. Ciepło pieca i zapach zupy wypełniły mały pokój. Dała mu ręczniki i kilka starych ubrań po zmarłym ojcu. „Łazienka jest na końcu korytarza” – powiedziała z uspokajającym uśmiechem. Księga historii rodziny.

Mężczyzna zatrzymał się w drzwiach. „Dziękuję. A tak przy okazji, ma na imię Daniel”.

Monica skinęła głową. „Miło mi cię poznać, Danielu. Jestem Monica”.