Carmen powoli odwróciła się do niej. Jej oczy, szare i głębokie jak opuszczona studnia, wpatrywały się w spojrzenie córki. Nie było w nich iskry ciepła, tylko zmęczenie i stęchła irytacja.
„Już to powiedziałem. Nie każ mi powtarzać dwa razy.”
Nieposłuszeństwo oznaczało katastrofę. Lucía wiedziała to od dziecka. Skinęła głową w milczeniu, przełykając gulę w gardle. Łza spłynęła jej po policzku i wyparowała na dłoni.
Audytorium liceum wibrowało śmiechem, muzyką i radosnymi głosami. Dziewczyny w błyszczących sukienkach fruwały jak motyle, a chłopcy w niewygodnych garniturach starali się wyglądać starzej. Lucía siedziała na skraju krzesła niczym duch na własnej uroczystości. Jej stara bawełniana sukienka była brzydką plamą na tym błyszczącym tle. Czuła na sobie ciekawskie lub pełne współczucia spojrzenia kolegów z klasy, każde niczym ukłucie szpilką.
Gdy tylko wręczono dyplomy, zerwała się na równe nogi i pobiegła do wyjścia, przyciskając czerwoną teczkę do piersi jak tarczę. Serce jej pękało. Biegła brukowanymi ulicami miasta, nie wiedząc, dokąd idzie, i w końcu wybuchnął szlochem – ostrym, gorzkim, rozpaczliwym.
Lucía czuła to z okrutną jasnością: jej matka jej nie kochała. Nigdy jej nie kochała. I ta pewność zawsze w niej żyła, jak oddech. Carmen prawie nigdy do niej nie mówiła – tylko wydawała polecenia. Jej gesty były dziwne i mechaniczne: poprawiała kołnierzyk, poprawiała sukienkę. Ani jednego pieszczoty, pocałunku w czoło, pocieszającego uścisku. Karą za najmniejszy błąd była lodowata cisza, całkowita obojętność. Zachowywała się, jakby Lucía nie istniała. I to mogło trwać tygodniami. Raz, nawet całe dwa miesiące. Lucía nawet nie pamiętała, co wtedy zrobiła. Wymazała ten ból z pamięci, żeby nie zwariować.
Yo Make również polubił
Przed firmowym przyjęciem świątecznym napisałam zabawną wiadomość na piersi mojego męża i otrzymałam niespodziewaną odpowiedź.
Oto do czego służą uchwyty na butelkach z olejem
Kiedy należy martwić się żyłami, które pojawiają się znikąd
5 wskazówek, jak zapobiegać skurczom nóg