Carmen powoli odwróciła się do niej. Jej oczy, szare i głębokie jak opuszczona studnia, wpatrywały się w spojrzenie córki. Nie było w nich iskry ciepła, tylko zmęczenie i stęchła irytacja.
„Już to powiedziałem. Nie każ mi powtarzać dwa razy.”
Nieposłuszeństwo oznaczało katastrofę. Lucía wiedziała to od dziecka. Skinęła głową w milczeniu, przełykając gulę w gardle. Łza spłynęła jej po policzku i wyparowała na dłoni.
Audytorium liceum wibrowało śmiechem, muzyką i radosnymi głosami. Dziewczyny w błyszczących sukienkach fruwały jak motyle, a chłopcy w niewygodnych garniturach starali się wyglądać starzej. Lucía siedziała na skraju krzesła niczym duch na własnej uroczystości. Jej stara bawełniana sukienka była brzydką plamą na tym błyszczącym tle. Czuła na sobie ciekawskie lub pełne współczucia spojrzenia kolegów z klasy, każde niczym ukłucie szpilką.
Gdy tylko wręczono dyplomy, zerwała się na równe nogi i pobiegła do wyjścia, przyciskając czerwoną teczkę do piersi jak tarczę. Serce jej pękało. Biegła brukowanymi ulicami miasta, nie wiedząc, dokąd idzie, i w końcu wybuchnął szlochem – ostrym, gorzkim, rozpaczliwym.
Lucía czuła to z okrutną jasnością: jej matka jej nie kochała. Nigdy jej nie kochała. I ta pewność zawsze w niej żyła, jak oddech. Carmen prawie nigdy do niej nie mówiła – tylko wydawała polecenia. Jej gesty były dziwne i mechaniczne: poprawiała kołnierzyk, poprawiała sukienkę. Ani jednego pieszczoty, pocałunku w czoło, pocieszającego uścisku. Karą za najmniejszy błąd była lodowata cisza, całkowita obojętność. Zachowywała się, jakby Lucía nie istniała. I to mogło trwać tygodniami. Raz, nawet całe dwa miesiące. Lucía nawet nie pamiętała, co wtedy zrobiła. Wymazała ten ból z pamięci, żeby nie zwariować.
Yo Make również polubił
Umieść liście laurowe pod poduszką i obserwuj, co się dzieje w nocy.
Nawet nie myśl o wyrzuceniu styropianu! Możesz zrobić 10 rzeczy dla swojego domu
Na święta moja siostra dostała w garażu nowiutkie BMW z wielką czerwoną kokardą. Otworzyłem je – to była para skarpetek za 2 dolary. Mama się roześmiała. „Bądź skromny, każdy dostaje to, na co zasługuje”. O drugiej w nocy spakowałem walizkę i wyjechałem.
Moja żona zaczęła wracać do domu po godzinie 21:00 z dziwnymi śladami na nadgarstkach, więc pewnej nocy pojawiłem się bez zapowiedzi w jej biurze