Kupiła dom, żeby jej mama mogła wreszcie odpocząć — ale kiedy wróciła tydzień później, jej teściowa już tam mieszkała i miała nowe zamki

Coś było nie tak
Tydzień później Emma wjechała na podjazd mamy z zakupami. Zamarła.

Przed domem zaparkowano dodatkowe samochody. Zabawki walały się po podwórku. Na ganku stały kosze na pranie pełne męskich koszul i dziecięcych dżinsów – nic z tego nie należało do mamy.

Emma pospieszyła do drzwi wejściowych i wsunęła klucz. Nie pasował. Zamek został wymieniony.

Żołądek jej ścisnął. Pobiegła na tył domu – to samo.

Sąsiadka pomachała z drugiej strony ulicy. „Szukasz mamy? Już tu nie mieszka”.

„Co? To jej dom!” – powiedziała spanikowana Emma.

„Wiem. Powiedziała mi. Ale twoja teściowa wprowadziła się ze swoimi rzeczami kilka dni temu. Powiedziała, że ​​teraz należą do niej”.

Impas

Emma wbiegła po schodach i zaczęła walić w drzwi. Otworzyły się z hukiem. Martha stała tam, trzymając nowy komplet kluczy, z zadowoloną miną.

„Cóż, najwyższy czas” – powiedziała Martha. „Zaczynamy się przyzwyczajać. To miejsce jest dla nas idealne”.

Głos Emmy był stalowy. „Gdzie jest moja mama?”

„Na razie zostaje na tyłach domu” – odpowiedziała swobodnie Martha. „Słuchaj, dom jest duży. Ktoś musiał się tym zająć. Ja musiałam”.

Właśnie wtedy pojawiła się Linda, szurając nogami z bocznej werandy, otulona cienkim szlafrokiem, z zaczerwienionymi oczami.

„Emma, ​​dzięki Bogu” – wyszeptała. „Nie wiedziałam, jak sobie z tym poradzić…”

Emma objęła ją ramieniem. „Dlaczego jesteś na zewnątrz?”

„Martha powiedziała, że ​​to teraz jej dom” – mruknęła Linda. „Powiedziała mi, żebym wyniosła swoje rzeczy”.

Emma zacisnęła szczękę. „Mamo, poczekaj w samochodzie. Zajmę się tym”.

Odwróciła się. „Ten dom jest na nazwisko mojej mamy. Daj mi klucze”.

„Mówiłaś, że chcesz dom dla rodziny!” – warknęła Martha. „No cóż, ja jestem rodziną. Czemu twoja mama miałaby sama zajmować dwa piętra?”

„Nie powiedziałam tego. To jej, nie twoje”.

Telefon, który zmienił wszystko
Emma wyciągnęła telefon. „Nie dajesz mi wyboru”.

Wybrała numer. „911? Tak, dom mojej mamy został przejęty bez pozwolenia. Zamki zostały wymienione. Potrzebni są tu policjanci”.

Twarz Marthy zbladła. „Zadzwoniłaś na policję? Na mnie? Jestem rodziną!”

„Rodzina nie okrada się nawzajem” – odparła Emma.

W ciągu dwudziestu minut przyjechało dwóch funkcjonariuszy. Po zapoznaniu się z aktem własności i wysłuchaniu obu stron, werdykt był prosty.

„Proszę pani, musi pani wyjść. Natychmiast”.

„To niedorzeczne!” – zaprotestowała Martha, pakując ubrania do torby. „Rodziny powinny sobie nawzajem pomagać”.

„Pomoc nie oznacza zabierania cudzej własności” – odparła funkcjonariuszka.

Emma stała z boku, gdy funkcjonariusze upewniali się, że Martha oddała klucze. Ślusarz przyszedł później tego wieczoru, żeby wymienić wszystkie zamki w domu.

Przywrócony spokój
Kiedy drzwi w końcu się za nimi zamknęły, Emma mocno przytuliła mamę.

„Przykro mi, że przez to przeszłaś, mamo. Nigdy nie myślałam, że zrobi coś takiego”.

„To nie twoja wina, kochanie” – wyszeptała Linda. „Po prostu nie wiedziałam, do kogo zadzwonić”.

„No cóż, teraz już nigdy nie będziesz musiała przez to przechodzić” – powiedziała stanowczo Emma.

Tej nocy siedziały w kuchni, popijając herbatę, otoczone cichą, komfortową atmosferą nowego domu Lindy.

Linda zerknęła na córkę. „Emmo, a co z Marthą? David nie przyjmie tego dobrze”.

Wzrok Emmy stwardniał. „Po tym, co zrobiła, nie jest tu mile widziana. Nigdy”.

„Ale ona wciąż jest rodziną…”

„Rodzina to szacunek” – powiedziała Emma.

t w. „I nie okazała ani śladu”.

Po raz pierwszy od kilku dni Linda uśmiechnęła się blado. Jej dom znów należał do niej. I tym razem Emma wiedziała, że ​​nic tego nie zmieni.