Ledwo postawiłam bagaże w domku, gdy zadzwoniła moja synowa. „Jedziemy… z dwudziestoma członkami rodziny. Przygotujcie wszystko na nasz dwutygodniowy pobyt”. Uśmiechnęłam się do siebie… i zaczęłam planować kolejny ruch.

Ale Ryan tego nie zrobił. Po prostu patrzył w ziemię.

Ponieważ wiedział – po raz pierwszy – że jego ojciec miał rację.

Zanim Ashley zdążyła się otrząsnąć, Emily z wydziału planowania przestrzennego ponownie do nich podeszła. „Żeby wyjaśnić, pani Carter – jeśli pani grupa dobrowolnie opuści teraz dom, nie będzie żadnych kar. Ale jeśli będzie pani dalej się kłócić lub spróbuje wejść do domu, będę musiała ukarać grzywną wszystkich dorosłych na posesji”.

Ashley gwałtownie wciągnęła powietrze, wahając się między oburzeniem a paniką.

Ciotka szepnęła: „Ashley, proszę. Chodźmy. To krępujące”.

Jej wujek dodał: „I drogie”.

Powoli — bardzo powoli — rodzina zaczęła ładować bagaże z powrotem do samochodów.

Ale Ashley nie skończyła. Jeszcze nie.

Odwróciła się w stronę Ryana.
„Idziesz z nami” – syknęła. „Nie będę nocować w hotelu, kiedy twój ojciec i matka będą się na mnie zmawiać”.

Ryan westchnął drżąco. „Ashley… Myślę, że mama zasługuje na szacunek. I przestrzeń. Mogliśmy zapytać. Powinniśmy byli zapytać”.

„Jestem twoją żoną” – warknęła Ashley. „Nie nią”.

„Dokładnie” – powiedział Ryan. „Co oznacza, że ​​nie powinieneś traktować jej jak swojej osobistej pokojówki”.

To spadło jak grom z jasnego nieba.

Przez dwie długie sekundy Ashley patrzyła na niego, jakby zobaczyła kogoś obcego. Potem chwyciła okulary przeciwsłoneczne, pomaszerowała w stronę swojego SUV-a i wsiadła bez słowa.

Jej karawana podążała za nią podjazdem w długim, niezręcznym korowodzie. Było w niej dwadzieścia osób, które absolutnie żałowały, że się w to zaangażowały.

Kiedy ostatni samochód zniknął za zakrętem, Ryan stał tam spokojnie, z rękami w kieszeniach.

„Przepraszam, mamo” – powiedział. „Nie wiedziałem, że ona to wszystko zaplanowała”.

„Wiem” – odpowiedziałem. „Ale jesteś tu mile widziany o każdej porze. Tylko… zadzwoń najpierw.”

Skinął głową, przytulił mnie i odjechał, aby załatwić tę sprawę w cztery oczy.

David został na tyle długo, żeby pomóc mi naprawić luźną deskę na płocie, po czym puścił mi oko. „Zadzwoń do mnie ponownie, kiedy tylko będziesz potrzebował wsparcia”.

Kiedy wszyscy już wyszli, w końcu wróciłem do mojego spokojnego domku i głęboko odetchnąłem.

Ashley próbowała wtargnąć do mojego domu, wysyłając armię.

Odeszła pokonana przez przepisy dotyczące podziału stref, zdrowy rozsądek… i własną arogancję.

A następnym razem, gdy próbowała przekroczyć czyjeś granice, długo i dokładnie się zastanawiała, zanim przyjęła odpowiedź twierdzącą.