Lekarz odmawia leczenia czarnoskórej dziewczyny, ponieważ uważa, że ​​nie mają pieniędzy na zapłatę — kiedy przyjeżdża jej ojciec, od razu traci pracę.

Gdy ochroniarze wyprowadzali dr Harrisa, Marcus usiadł ciężko, a napięcie ustąpiło mu z ciała. Myślami pozostał z Avą, zastanawiając się, jak bardzo musiała się bać, jak blisko byli tragedii z powodu uprzedzeń jednego człowieka.

Chwilę później pojawiła się pielęgniarka. „Panie Thompson? Stan pańskiej córki jest już stabilny. To zapalenie wyrostka robaczkowego. Czeka ją operacja, ale wyzdrowieje”.

Ulga zalała twarz Marcusa. Carla mocno go przytuliła, a łzy spływały jej po policzkach. „Uratowałeś ją” – mruknęła.

„Nie” – powiedział cicho Marcus, zerkając w stronę wyjścia. „Uratowała się, pokazując światu, jacy ludzie wciąż kryją się za białymi fartuchami”.

Do wieczora wieść o incydencie rozeszła się po całym szpitalu. Personel szeptał na korytarzach, a wkrótce informacja dotarła do lokalnej prasy. Nazwisko dr. Harrisa stało się przestrogą przed stronniczością w medycynie, a działania Marcusa Thompsona wywołały dyskusje na temat odpowiedzialności i sprawiedliwości.

Ava, leżąc w szpitalnym łóżku, lekko się uśmiechnęła, a jej ojciec usiadł obok niej.

„Przyszedłeś po mnie” – mruknęła.

Marcus delikatnie pocałował ją w czoło. „Zawsze po ciebie przyjdę, kochanie. Zawsze.”