Lekcja życzliwości: Jak spontaniczna pomoc dla starszej kobiety miała nieoczekiwane zakończenie

A potem moja żona odeszła i powiedziała, że ​​jestem martwy w środku. I wiesz co? Miała rację. Nic nie czułem.

„Przez lata. Po prostu funkcjonowałem jak maszyna. I co się zmieniło?” – zapytała cicho Wiera Konstantynowna.

Victor zastanowił się przez chwilę. „Nie wiem. Może zobaczyłem w tobie siebie.

Nie teraz, ale w przyszłości. Stary, samotny, umierający na jakiejś ławce, i nikogo to nie obchodzi. Bogaty – tak.

Z pieniędzmi, tak. Ale sam. Zupełnie sam.

Wiera Konstantynowna podeszła bliżej i położyła mu na ramieniu suchą, ciepłą dłoń. „Nie jesteś sam, Wiktorze Diemjanowiczu. Nie teraz.

„Masz naszą rodzinę. Może nie krew, ale rodzinę” – zapytała wczoraj Nastenka swoją babcię.

„Czy wujek Kind jeszcze przyjdzie?” „Nie pamięta twojego imienia, ale pamięta, że ​​jesteś dobry. Dzieci zawsze wyczuwają teraźniejszość”. Zrobiła pauzę.

A potem dodała: „Pojutrze dadzą mi klucze do nowego mieszkania”. Jest małe, jednopokojowe, ale moje. Ludmiła i Stepan otrzymali odszkodowanie i już znaleźli pokój do wynajęcia, lepszy niż ich stary.

Za tydzień opuścimy twoje mieszkanie. Ale chcę, żebyś wiedział, że uratowałeś nie tylko troje dorosłych i jedno dziecko. Uratowałeś całą rodzinę.

A to jest cenniejsze niż cokolwiek innego na świecie. Odeszła tak cicho, jak się pojawiła. Victor został sam w swoim ogromnym, pustym mieszkaniu, trzymając w dłoniach ciasto.

I po raz pierwszy od wielu lat poczuł, jak łzy spływają mu po policzkach. Tydzień minął mu błyskawicznie. Wiktor był zajęty swoimi sprawami: spotkaniami, negocjacjami, kontraktami.

Ale wieczorami łapał się na tym, że o nich myśli. „Ciekawe, jak się czuje Nastenka? Czy ataki minęły? Jak Stepan porusza się o kulach? Czy Ludmiła sobie radzi?”. Kilka razy kusiło go, żeby do niej zajrzeć, ale się powstrzymał. Po co? Dadzą radę.

Wkrótce się wyprowadzą i wszystko wróci do normy. On znów będzie bogatym samotnikiem, a oni będą żyć własnym życiem, gdzie on nie będzie miał gdzie mieszkać. Ale w sobotę rano dzwonek do drzwi zadzwonił ponownie.

Tym razem przyszła cała czwórka: Ludmiła, Stepan o kulach, Nastia i Wiera Konstantynowna. „Przeprowadzamy się dzisiaj” – powiedziała Wiera Konstantynowna.

„Przyszli, żeby się pożegnać. I żeby zaprosić”. „Zaprosić?” Victor nie zrozumiał.

Nastya podeszła do nas. Trzymała w rękach prymitywnie narysowaną pocztówkę. „Narysowałam ci zaproszenie.

„Chodź do babci. Będzie herbata i ciasto”. Victor wziął pocztówkę.

Na nim dziecięca dłoń narysowała coś przypominającego dom. W pobliżu stały postacie z patyczków, a nad wszystkim świeciło żółte słońce. „Organizujemy parapetówkę” – wyjaśniła Ludmiła.

Skromnie, oczywiście. Ale chcielibyśmy, żebyś przyszedł. Jesteś dla nas.

„Jesteś wyjątkową osobą. Nie wiem, jak być gospodarzem” – mruknął Victor. „Nie wiem, co powiedzieć, jak się zachować”.

„Po prostu przyjdź” – uśmiechnęła się Wiera Konstantynowna. „I bądź sobą. To wystarczy”.

Zostawili adres i odeszli. Wiktor długo wpatrywał się w rysunek dziecka. Kiedy ostatni raz ktoś podarował mu coś po prostu, z serca, bez oczekiwania zysku?

Tego wieczoru stał przed lustrem, zmieniając koszulę po raz trzeci. Iść czy nie? Z jednej strony, wypełnił swój obowiązek. Pomógł, byli wdzięczni i tyle.

Z drugiej strony, oczy Nastii, uśmiech Wiery Konstantynowej, wrażenie, że gdzieś tam na niego czekają. „Do diabła z tym!” – powiedział Wiktor i odjechał. Nowy dom okazał się dziewięciopiętrowym blokiem z wielkiej płyty na obrzeżach.

Wiktor wspiął się na trzecie piętro, znalazł odpowiednie drzwi i zapukał. Drzwi natychmiast się otworzyły, a Nastia wybiegła na korytarz. „Wujek Witia tu jest!” krzyknęła.

„Babciu, on tu jest!” „Wujku Witio!” Nikt nigdy nie zwrócił się do niego tak prosto i ciepło. Wiktor uśmiechnął się, nie zdając sobie z tego sprawy.

Mieszkanie było ciasne, ale przytulne. Jeden pokój, maleńka kuchnia, ale wszystko było czyste i schludne. Na stole stał zabytkowy samowar, wypolerowany na błysk, a obok stały ciasta, talerzyki z dżemem i miseczka cukierków.

„Wejdźcie, wejdźcie” – zawołała Wiera Konstantynowna. „Usiądźcie przy stole. Stepanie, przesuńcie się i zróbcie miejsce”.

Victor usiadł, czując się niezręcznie. Przywykł do biznesowych lunchów w drogich restauracjach, do kelnerów i kart win. Ale tutaj, z ceratą na stole i tanimi talerzami, panowała tak ciepła atmosfera, że ​​gardło mu się ścisnęło.

„Za co wypijemy?” Stepan nalał wódki do kieliszków. „Za gospodarza, oczywiście”. „Za Wiktora Diemjanowicza” – Wiera Konstantynowna uniosła filiżankę.

„Dla człowieka o wielkim sercu”. „Dla wujka Witii” – krzyknęła głośno Nastia i stuknęła mu szklanką soku.

Pili, jedli i rozmawiali. Stepan opowiadał o fabryce i o tym, jak bardzo się cieszył z odszkodowania. Ludmiła podzieliła się swoimi planami: chciała ukończyć studia i zdobyć wyższy zawód.

Nastya pokazała mu swoje rysunki, wiele z nich, wszystkie jasne i naiwne. Wiktor usiadł i poczuł, jak coś w nim topnieje. Lodowa skorupa, pęknięta przez lata zimnej kalkulacji i samotności, popękała i odpadła, odsłaniając coś żywego, ciepłego, niemal zapomnianego.

„Wiesz” – powiedział nagle, gdy rozmowa ucichła – „zawsze myślałem, że szczęście to pieniądze, sukces, władza. Mam duże mieszkanie, drogi samochód, konta bankowe. Ale wracałem do domu, a on był pusty.

„Nie w sensie mebli, ale w sensie życia. Pusto i zimno”. Spojrzał na nich, na tę biedną, ale mocno ze sobą związaną rodzinę.

„A tutaj? Tu jest ciepło. I to nie od kaloryferów. To od ciebie.”

Wiera Konstantynowna skinęła głową. „Pieniądze są dobre, Wiktorze Demianowiczu. Dają możliwości, bezpieczeństwo.

„Ale to nie oni ogrzewają duszę. To ludzie ogrzewają duszę. Dopiero zaczynam to rozumieć” – przyznał Victor.

Nastia nagle zerwała się z krzesła i podbiegła do niego. „Wujku Witio, czy teraz jesteś naszym przyjacielem?” – zapytała poważnie. Wiktor przykucnął, żeby być na jej poziomie.

„Tak, Nastenko. Wygląda na to, że teraz jestem twoją przyjaciółką. Hura!” Dziewczyna objęła go za szyję.

„Czy przyjaciele często nas odwiedzają, prawda?” „Prawda” – uśmiechnął się Victor. I to był szczery uśmiech. Nie formalny, nie biznesowy, ale prawdziwy.

Wyszedł późnym wieczorem, zabierając ze sobą paczkę ciast. „Zjedz je na śniadanie, bo inaczej pewnie objadasz się różnymi śmieciami” – upomniała go Wiera Konstantynowna, a jego życie zmieniło się diametralnie. W kolejnych tygodniach Wiktor zaczął ich regularnie odwiedzać. Czasami wpadał tylko na pół godziny na herbatę.

Czasami zostawał na obiad. Pomógł Stepanowi znaleźć nową pracę i wstawił się za nim u znajomego dyrektora. Opłacił kursy księgowości Ludmiły.

Przyniósł Nastii zestaw farb i duży szkicownik. „Robisz dla nas za dużo” – powiedziała pewnego dnia Wiera Konstantynowna. „Robię, co chcę” – odpowiedział Wiktor.

Po raz pierwszy w życiu. Ale było coś jeszcze, o czym nie mówił. Zaczął zauważać innych.

Ludzie, których nigdy wcześniej nie widziałem. Bezdomni przed sklepami. Starzy ludzie grzebiący w koszach na śmieci…

Dzieci w łachmanach. Nie mógł pomóc wszystkim, rozumiał to. Ale mógł pomóc komuś.

Założył małą organizację charytatywną. Bez rozgłosu i reklamy, po prostu zbierał pieniądze i przekazywał je potrzebującym. Czasami chodziło o pokrycie kosztów operacji.

Czasami to pomoc dla ofiar pożarów. Czasami to po prostu paczki żywnościowe dla rodzin wielodzietnych. Oleg, jego asystent, był w szoku.

„Szefie, to ty?” Był zdumiony. „To naprawdę ty?” „Jestem Oleg” – uśmiechnął się Wiktor. Sam był zaskoczony.

Minęły trzy miesiące od tamtego mroźnego wieczoru. Wiosna nieśmiało nabierała rozpędu. Śnieg topniał.

Słońce przygrzewało coraz mocniej. Pąki na drzewach pęczniały. Victor stał przy oknie swojego mieszkania i patrzył na budzące się do życia miasto.

I po raz pierwszy od wielu lat poczuł, że naprawdę żyje. Zadzwonił telefon, przerywając jego zadumę. „Wiera Konstantynowna?” „Wiktorze Diemjanowiczu, przepraszam, że przeszkadzam”.

W jej głosie słychać było zaniepokojenie. „Umowa jest taka. Mogę do ciebie przyjść?” „Musimy porozmawiać”.

„Oczywiście, chodź”. Godzinę później siedziała w jego salonie, ściskając kubek herbaty. Victor zauważył, że drżą jej ręce.

„Co się stało?” zapytał. „Czy Nastia jest cała?” „Stepan?” „Wszyscy w porządku.

Pokręciła głową. „To coś innego. Pamiętasz, jak ci opowiadałam o tym zrujnowanym budynku, w którym mieszkałam?”. Został jeszcze jeden mieszkaniec.

Tamara. Ma 83 lata. Odmówiła wyjścia, mówiąc, że umrze w swoim mieszkaniu.

Uparty, jak kiedyś. Ale wczoraj doszło do zawalenia. Część dachu się zawaliła.

Udało im się wyciągnąć Tamarę. Żyje. Ale teraz dom jest całkowicie zamknięty.

Nikt nie ma tam wstępu. A ona nie ma dokąd pójść. Absolutnie nigdzie.

Wiera Konstantynowna spojrzała na Wiktora. „Wiem, że nie mam prawa pytać. Wiem, że już tyle zrobiłeś.

Ale myślałem sobie: „Czy to mieszkanie, w którym mieszkaliśmy, nadal jest puste?” Victor odchylił się na krześle. Mieszkanie rzeczywiście było puste.

Po tym, jak się wyprowadzili, próbował ją porzucić kilka razy. Ale nigdy tego nie zrobił. Po prostu nie mógł.

Było tam zbyt wiele ważnych wspomnień. „Jest pusty” – potwierdził. „Czy mogę tam zabrać Tamarę? Przynajmniej na jakiś czas, dopóki jej nie przesiedlą”.

Jest dumna. Ale wytłumaczę jej, że to tymczasowe. „Co?” „Przyprowadź ją” – przerwał jej Victor.

Ale pod jednym warunkiem. Wiera Konstantynowna zamarła. „Pod jakim warunkiem?” „Chcę ją zobaczyć.

Poznajcie się. I ogólnie. – Zrobił pauzę, dobierając słowa.

„Może nadszedł czas, żeby to zrobić naprawdę. Uczynić to oficjalnym, żeby ludzie mieli pewność. Co masz na myśli? Chcę stworzyć schronisko” – powiedział Victor.

„Niewielki, nie dla setek ludzi. Mały dom, w którym mogliby mieszkać ci, którzy nie mają dokąd pójść. Starsi ludzie, rodziny w trudnej sytuacji, ludzie w rozpaczy.

„Już mam oko na budynek na obrzeżach, dawne przedszkole, opuszczone. Moglibyśmy go kupić i wyremontować”. Wiera Konstantynowna wpatrywała się w niego szeroko otwartymi oczami.

„Mówisz poważnie?” „Zdecydowanie. Rozmawiałem już z prawnikiem i architektem. Obliczyłem koszty.

Da się. Ale potrzebuję pomocy. Kogoś, kto zrozumie, jak to jest być bezdomnym na ulicy.

„Osoba, której możesz zaufać”. Spojrzał jej w oczy. „Czy zgodzisz się zostać kierowniczką tego schroniska?” Wiera Konstantynowna zakryła twarz dłońmi.

Jej ramiona zadrżały. „Ja? Nie wiem, co powiedzieć”. „Powiedz tak” – uśmiechnął się Victor.

„Będzie pensja. Godna. I mieszkanie w schronisku, małe mieszkanie dla kierownika.

„Ludmiła i Stepan mogliby pomóc, gdyby chcieli. Nastia dorastałaby w atmosferze życzliwości i troski. Dlaczego to robisz?” – wyszeptała Wiera Konstantynowna.

„Dlaczego marnujesz pieniądze, czas i energię na obcych?” Victor podszedł do okna i wyjrzał na miasto. „Pamiętasz, pytałeś, co się zmieniło? Co sprawiło, że przestałem tamtej nocy? Długo się nad tym zastanawiałem. I zrozumiałem”.

Całe życie budowałem imperium z pieniędzy. Ale to imperium było zimne i martwe. Byłem władcą pustyni.

Zwrócił się do niej. „A teraz chcę zbudować coś jeszcze. Coś żywego”.

Miejsce, w którym ludzie czują się ciepło. Gdzie nie są sami. Gdzie są ważni.

Zatrzymał się na chwilę, po czym dodał cicho: „Wiesz, co powiedziała mi moja była żona, kiedy odeszła? Że byłem martwy w środku. Przez trzy lata myślałem, że ma rację. Ale się myliła.

Nie byłem martwy. Po prostu zamarzłem. Tak jak ty na przystanku autobusowym tamtej nocy.

Potrzebowałem kogoś, kto by wyciągnął rękę, dał mi klucze i powiedział: „Chodź, rozgrzej się”. Stałeś się dla mnie tymi kluczami. Kluczami do nowego życia.

Wiera Konstantynowna wstała, podeszła do niego i przytuliła go po prostu, serdecznie, jak matka. „Zgadzam się” – powiedziała. „Będę kierowniczką twojego schroniska”.

I zrobimy z tego najlepsze miejsce na świecie”. Praca nabrała tempa. Victor kupił budynek dawnego przedszkola.

Zatrudniłem ekipę budowlaną. Codziennie osobiście odwiedzałem plac budowy, nadzorowałem remont i zagłębiałem się w szczegóły. Wiera Konstantinowna pomogła w zaplanowaniu układu, w tym rozmieszczenia pomieszczeń, kuchni, jadalni i salonu.

Ludmiła ukończyła kurs i zaczęła pomagać w formalnościach i rejestracji. Stepan, całkowicie wyzdrowiawszy, zajął się drobnymi naprawami – przeróbkami, malowaniem i naprawą. Ale najbardziej zaskakującym było zaangażowanie Nastii.

Dziewczynka przyniosła swoje rysunki i powiedziała wujkowi Witii, że powinny wisieć na ścianach, żeby były piękne, a nie smutne. Wiktor się zgodził. Rysunki dzieci, oprawione w proste ramy, rozjaśniały korytarze sierocińca, wnosząc blask i życie w surowe ściany.

Dwa miesiące później schronisko zostało otwarte. Było niewielkie, mogło pomieścić 20 osób. Pierwszą mieszkanką była Tamara, ta sama 80-letnia kobieta z podupadłego budynku.

Potem pojawiło się jeszcze kilka osób: samotna matka z dwójką dzieci, wyrzucona przez męża alkoholika. Starszy nauczyciel, który stracił dom z powodu oszustów. Młody mężczyzna, który uciekł z sierocińca i błąkał się po dworcach kolejowych. Każdy z nich miał swoją historię.

Każdy z własnym bólem. Ale tutaj, w tych murach, otrzymali coś więcej niż tylko dach nad głową. Otrzymali ciepło, opiekę i uwagę.

Wiera Konstantynowna była surowa, ale sprawiedliwa, wymagając porządku, czystości i wzajemnego szacunku. Ale była też matką dla każdego, kto tego potrzebował. Wiktor często ją odwiedzał.

Czasami po prostu się meldował. Czasami przynosił zakupy, ubrania, lekarstwa. Ale częściej po prostu rozmawiał, siadał przy stole i popijał herbatę.

Poznał ich historie, ich proste, a zarazem jakże trudne życie. Słuchał i okazywał empatię. Czasami pomagał im rozwiązywać problemy, znajdować pracę, wypełniać dokumenty, szukać lekarza.

I za każdym razem czuł, że robi mu się coraz cieplej i jaśniej w środku. Pewnego wieczoru, gdy siedział w pokoju wspólnym schroniska, Tamara usiadła obok niego. Drobna staruszka o żywych, inteligentnych oczach i siatce zmarszczek na twarzy.

„Wiktorze Diemjanowiczu, czy mogę zadać ci pytanie?” „Oczywiście”. „Po co ci to wszystko? Jesteś bogaty. Mógłbyś żyć, jak chcesz, niczego sobie nie odmawiając”.

„A ty sobie z nas żartujesz, staruszkowie i frajerzy” – pomyślał Wiktor. „Wiesz, Tamaro Pietrowna, całe życie goniłem za pieniędzmi.

Myślałam, że przyniosą szczęście. I rzeczywiście, przyniosły ukojenie, możliwości, siłę. Ale nie szczęście…