Mam 60 lat i jestem na ostatniej misji wojskowej, 11 tysięcy kilometrów od domu. Wczoraj wieczorem dostałem SMS-a od mojej 15-letniej córki. „Tato, boję się… Chodzi o mamę. Przyprowadza mężczyzn”.

Haley: Cody przesypia wszystko. Ma dopiero 10 lat.

Mój syn, wciąż na tyle młody, że nie zdaje sobie z tego sprawy. Dzięki Bogu za drobne łaski.

Ja: Okej. Rób dalej to, co robisz. Nie kłóć się z mamą. Zachowuj się normalnie. Możesz to dla mnie zrobić?

Haley: Tak. Tato… wszystko w porządku?

Nie. Nie było ze mną dobrze. Ale ona nie musiała dźwigać tego ciężaru. Nic mi nie jest, kochanie. Kocham cię. Wszystko będzie dobrze.

Haley: Też cię kocham, tato. Przepraszam.

Ja: To nie twoja wina. Nigdy twoja wina.

Po zakończeniu rozmowy siedziałam tam, analizując sytuację. Osiemnaście lat małżeństwa. To była moja trzecia i ostatnia misja przed emeryturą. Pięćdziesięciopięcioletnia Kendra zawsze odgrywała rolę idealnej żony wojskowego. Żółty magnes na samochodzie, posty na Facebooku „Wspierajmy Nasze Wojska”… a wszystko to przyprowadzając przypadkowych mężczyzn do naszego domu, do naszego łóżka, z naszymi dziećmi tuż za rogiem.

Ale w moim wieku jest tak, że trzeba być na misji. Masz czas i jasność umysłu. Młodzieńcze porywy dawno minęły. Pozostaje tylko czas na myślenie, czas na planowanie. A miałem jeszcze dwa miesiące, żeby wszystko ogarnąć.

Pierwszy krok: dowody. Zadzwoniłem do mojego towarzysza walki, Martineza.

„Hej, wszystko w porządku?” zapytał.

„Potrzebuję przysługi, i to dużej.”

„Nazwij to.”

„Ten system bezpieczeństwa, który zainstalowałeś u siebie. Kto go zrobił?”

„Mój szwagier. Ma firmę. Dlaczego?”

„Potrzebuję kamer w domu. Po cichu.”

Zapadła cisza. „Stary, co się dzieje?”

„Kendra będzie miała… towarzystwo… podczas mojej nieobecności.”

„Cholera” – powiedział cicho. „Jesteś pewien?”

„Haley mi powiedziała.”

„Cholera. Twoje dziecko musiało… to trudne. Czego potrzebujesz?”

Tak to jest z braćmi w wojsku. Bez osądzania, tylko „Jak mogę pomóc?”