Mama naciskała na mnie, żebym wyszła za mąż w wieku 32 lat, więc wyszłam za mąż za głuchego milionera z branży technologicznej. Nauczyłam się języka migowego, rzuciłam karierę i zaszłam w ciążę. Kiedy byłam w szóstym miesiącu ciąży, stojąc w naszej kuchni, nagle powiedział: „Nie jestem głucha. Nigdy nie byłam”.

Nadal twierdziła, że ​​tylko próbowała pomóc i że tak naprawdę nie zdawała sobie sprawy, jak wielkie oszustwo popełnił Richard.

Teraz jesteśmy w dobrych stosunkach, ale coś między nami pękło i nigdy do końca się nie zagoiło.

Richard i ja mieliśmy jeszcze jedno dziecko trzy lata po Claire — chłopca, któremu nadaliśmy imię James.

I jakoś, pośród chaosu dwójki dzieci, nieprzespanych nocy i niekończącego się prania, znaleźliśmy drogę do czegoś, co wyglądało jak miłość.

Prawdziwa miłość.

Nie była to bajka, którą wyobrażałam sobie, mając trzydzieści dwa lata i będąc samotną, ale coś bardziej chaotycznego, trudniejszego, bardziej szczerego.

Odnowiliśmy przysięgę małżeńską w dziesiątą rocznicę ślubu.

Mała ceremonia, tylko my, dzieci i kilku bliskich przyjaciół.

Tym razem bez tłumacza języka migowego. Tylko słowa. Prawdziwe, mówione słowa.

„Obiecuję, że nigdy więcej cię nie okłamię” – powiedział Richard. „Nawet gdy prawda jest niewygodna. Nawet gdy stawia mnie w złym świetle. Nawet gdy się boję”.

„Obiecuję, że będę cię nadal wybierać” – powiedziałem. „Nawet gdy jestem zły. Nawet gdy sobie przypomnę. Nawet gdy łatwiej byłoby odejść”.

To było dwadzieścia osiem lat temu.

Mamy teraz sześćdziesiąt osiem i sześćdziesiąt pięć lat.

Claire jest mężatką i ma dwójkę dzieci. James właśnie się zaręczył.

A Richard i ja wciąż tu jesteśmy. Wciąż nad tym pracujemy. Wciąż się wybieramy.

Nie było łatwo.

Są dni, kiedy wciąż czuję ducha tej zdrady. Czasem patrzę na niego przez stół śniadaniowy i przypominam sobie moment w kuchni, kiedy mój świat się rozpadł. Czasem zastanawiam się, jak wyglądałoby moje życie, gdybym odeszła, zaczęła od nowa, gdybym mu nigdy nie wybaczyła.

Ale potem myślę o ślubie Claire w zeszłym roku – o tym, jak Richard prowadził naszą córkę do ołtarza, a po jego twarzy spływały łzy.

Myślę o tym, jak James zadzwonił do swojego ojca, żeby zapytać go o radę w sprawie pierścionków zaręczynowych.

Myślę o cichych wieczorach na naszym ganku, kiedy trzymaliśmy Richarda za rękę i rozmawialiśmy o wszystkim i o niczym.

Myślę o tym, że teraz rozmawiamy. Naprawdę rozmawiamy – o uczuciach, lękach i błędach. O przeszłości, przyszłości i chaotycznej teraźniejszości. Rozmawiamy w sposób, w jaki nigdy nie rozmawiałam z milczącym mężczyzną, którego myślałam, że poślubiłam.

I zdałem sobie sprawę, że może dr Chen miał rację.

Może zakochałam się w wyobrażeniu Richarda, a nie w prawdziwej osobie. A może on zakochał się też w wyobrażeniu mnie – cierpliwej, wyrozumiałej kobiety, która zaakceptuje go takiego, jakim go udawał.

Ale zostaliśmy wystarczająco długo, żeby spotkać się naprawdę. I zamiast tego postanowiliśmy kochać tych ludzi – tych prawdziwych, niedoskonałych, skomplikowanych, którymi tak naprawdę jesteśmy.

Czy było warto?

Nie wiem.

Czasem tak. Czasem nie.

Ale to moje życie.

Ten, który wybrałem.

Ten, który ciągle wybieram.