Mama planowała zmusić mnie do opieki nad piątką dzieci w święta. Zmieniłem więc plany. To, co wydarzyło się później, sprawiło, że aż złapała oddech: „CO?! TO NIE MOŻE SIĘ DZIEĆ!”

„Mam dość bycia jedyną osobą, która boi się zdenerwować ludzi” – powiedziałem. „Skoro potrafią bezceremonialnie pokrzyżować moje plany, poradzą sobie z małą niespodzianką”.

Leżąc tej nocy w łóżku i wpatrując się w sufit, nasunęło mi się kolejne pytanie. Takie, które, jak wiedziałem, zrozumie wielu widzów. Ile razy trzeba się podpalić, żeby ogrzać wszystkich wokół, zanim w końcu odejdzie się od pudełka zapałek? Nie znałem jeszcze pełnej odpowiedzi, ale wiedziałem, że już nie będę się palił.

Wigilia nadeszła szybciej, niż się spodziewałam. Po raz pierwszy, zamiast budzić się długą listą instrukcji dotyczących przekąsek i drzemek, obudził mnie budzik i cichy szum kółek walizki czekającej pod drzwiami. Mój lot był o 10:00. Mama nadal myślała, że ​​będę u niej do południa. Zaparzyłam kawę, wzięłam prysznic i ubrałam się w najbardziej nieświąteczny strój, jaki miałam, tylko po to, żeby przypomnieć sobie, że to moje święta, a nie ich.

Zanim sięgnęłam po kluczyki, otworzyłam jeszcze raz grupowy czat rodzinny. Nowe wiadomości piętrzyły się przez całą noc. Zdjęcia niedopakowanych prezentów, siostra narzekająca na brokat wszędzie, brat marudzący o zakupach na ostatnią chwilę. W międzyczasie mama napisała: „Jessica będzie tu jutro, żeby zabrać dzieci, żebyśmy mogli wszystko skończyć. Dzięki Bogu za nią. Nie wiem, co byśmy bez niej zrobili”. Słowa te sprawiły, że zacisnęłam szczękę, ale jednocześnie wzmocniły moją determinację.

Otworzyłam nowy prywatny czat z mamą. Trzęsły mi się palce, ale pisałam dalej. Chciałam wam przypomnieć, że nigdy nie zgodziłam się zaopiekować dziećmi w tym roku. Będę poza miastem na święta. Życzę wam wszystkim wspaniałych świąt, ale nie będę niańczyć. Wpatrywałam się w wiadomość przez dłuższą chwilę, a potem nacisnęłam „wyślij”, zanim zdążyłam się od tego odwieść.

Niemal natychmiast pojawiły się kropki do pisania. Poza miastem napisała: „O czym ty mówisz? Wiedziałeś, że na ciebie liczyliśmy. Nie możesz teraz tak po prostu zmienić zdania”. Ogarnął mnie dziwny spokój. Zrobiłem zrzut ekranu potwierdzenia lotu, wraz z datą i miejscem docelowym, a potem szybko sfotografowałem spakowaną walizkę przy drzwiach i wiszący na niej kapelusz plażowy.

Nie zmieniam zdania. Odpisałam. Mówiłam ci już kilka tygodni temu, że mam plany. Po prostu tym razem ich nie odwołam. Żadnych emotikonów, żadnych przeprosin.

Zapadła długa cisza. Potem znów posypały się wiadomości. Jesteś samolubny. Niszczysz święta. Wiesz, że twoja siostra i brat nie dadzą rady sami poradzić sobie z piątką dzieci. Każde oskarżenie napływało, ale zamiast wsiąknąć, odbijało się jak deszcz od szyby. Może niektórzy słuchacze powiedzieliby, że powinienem był powiedzieć im wcześniej. Powinienem był ostrzec ich wyraźniej. Ale jak ostrzegać ludzi, którzy tak naprawdę nigdy nie słuchają, jeśli nie przynosi im to korzyści?

Wyciszyłam telefon, wzięłam walizkę i wyszłam za drzwi.