Mama zapraszała nas na niedzielny obiad co tydzień, ale pewnego dnia napisała mi SMS-a: „Nie przychodź dzisiaj”. Poszłam jednak i przestraszyłam się, gdy zobaczyłam, co było w środku.

W końcu mama spojrzała na nas ze łzami w oczach.

„To jest…” – przerwała, a jej głos drżał. „Twój wujek”.

Wpatrywaliśmy się z Brianem w osłupienie.

„Tata nie miał brata” – zaprotestowałam. „Mówiliście nam, że jest jedynakiem”.

Mama skinęła głową i zapłakała jeszcze głośniej. „Tak, miał brata. Twój ojciec nie chciał, żebyś wiedziała”.

Wzięła głęboki oddech. „Ma na imię James. Poznałam go pierwsza, przed twoim ojcem. Byliśmy zakochani, ale on…”

Zostawił mnie. Bez żadnego wyjaśnienia, po prostu zniknął. Byłam zdruzgotana.

Twój ojciec zawsze był przy mnie, wierny i dobry. Pomógł mi się otrząsnąć i zakochałam się w nim. Zbudowaliśmy nasze wspólne życie. Ale później, w trudnym czasie, powiedziałam twojemu ojcu prawdę: że kiedyś kochałam Jamesa i że jakaś część mnie poślubiła go z czystej złośliwości. Ale kiedy się urodziliście, zrozumiałam, że twój ojciec był moją bratnią duszą.
Żeby to zilustrować.
James w końcu przemówił, jego głos był tak bardzo podobny do głosu ojca, że aż bolało.
„Twój ojciec jej wybaczył, ale nigdy mnie. Całkowicie mnie odrzucił”.

Mama kontynuowała: „Przez trzydzieści lat trzymaliśmy Jamesa w tajemnicy. Było to łatwiejsze, bo tyle podróżował. Nie wiedział nawet o twoich dzieciach aż do zeszłego tygodnia”.

James skinął głową. „Przyszedłem przeprosić i poprosić o drugą szansę”.

Brian zerwał się na równe nogi. „Drugą szansę? Po tym wszystkim? To tata został. Nie możesz teraz tak po prostu wejść”.

James westchnął i zdjął niebieską koszulę. „Masz rację. To nie była moja praca”.

Delikatnie poprosiliśmy go, żeby wyszedł i tak zrobił.

Kiedy drzwi się zamknęły, mama wybuchnęła płaczem.

„Zraniłam ciebie, twojego ojca i Jamesa” – płakała.

Uklękłam obok niej i wzięłam ją za rękę. „Nie, mamo. Dałaś nam piękne życie. Tata cię kochał, my też”.

Słabo skinęła głową. „Widok Jamesa przypomniał mi, kim byłam… i dlaczego pozwoliłam mu odejść”.

Tej nocy zostaliśmy u niej na noc i ją pocieszaliśmy. Brian zamówił pizzę, a ja zrobiłam herbatę.

To nie był pieczony kurczak mamy, ale i tak siedzieliśmy razem przy starym kuchennym stole.

O dziewiątej mama w końcu wysłała nową wiadomość na grupowy czat rodzinny:

„Obiad w przyszłą niedzielę o 18:00. Przynieś pojemniki Tupperware. I może przytulenie”.