„Mamo, patrz! To ta pani z robakami”. Te słowa – wypowiedziane przez moją czteroletnią córkę – w jednej chwili bezmyślności zburzyły iluzję idealnego małżeństwa.

factripple.com
Odkryj nowoczesny komfort dzięki stylowym domom prefabrykowanym
Dowiedz się więcej
Mark mrugnął, a potem cicho się zaśmiał. „Serio? Zamierzasz to tu zaczynać? Na moim przyjęciu promocyjnym?”

„Opisała swoje łóżko, Mark. Z czerwonymi „robakami”. O czym ona, do cholery, mówi?”

Westchnął, pocierając czoło. „To są wałki, jasne? Takie miękkie. Sophie je zobaczyła i spanikowała. Powiedziałem jej, że to robaki, żeby je porzuciła. Właśnie odbierałem dokumenty od Tiny. To wszystko.”

„To dlaczego jej powiedziałeś, żeby mi nie mówiła?”

„Nie chciałem, żebyś zareagował przesadnie.”

To było wszystko, co potrzebowałem usłyszeć.

Reszta nocy minęła w niespokojnej ciszy. Uśmiechnęłam się przez zaciśnięte zęby, żegnając się, ale w głębi duszy coś pękło.

Tej nocy, gdy Sophie spała spokojnie w swoim pokoju, wpatrywałem się w sufit obok mężczyzny, którego już nie rozpoznawałem – i uświadomiłem sobie, że robaki nie były tylko w łóżku Tiny. Były w moim małżeństwie.

I w końcu widziałem, jak pełzają.

Rano podjąłem decyzję.

Znalazłam numer Tiny na laptopie Marka, zapisany w zakładce „Praca – Księgowość”. Ręce mi drżały, gdy pisałam prostą wiadomość:

Cześć Tina, tu Laura. Pomagam organizować kolejne świąteczne spotkanie w firmie i chętnie omówię listę gości przy kawie . Masz jutro czas?

Odpowiedziała w ciągu kilku minut.

„Oczywiście! Zawsze chętnie pomogę 😊”

Następnego dnia spotkaliśmy się w kawiarni niedaleko jej mieszkania. Była niezwykle opanowana, popijała matcha latte i uśmiechała się jak kobieta, która nie ma nic do ukrycia.

Po kilku uprzejmych wymianach zdań pochyliłem się. „Moja córka mówi, że była u ciebie”.

Jej łyżka zatrzymała się w połowie mieszania.

„Mówi, że mój mąż ją tam zabrał” – ciągnąłem. „Że widziała czerwone robaki na twoim łóżku. Domyślam się, że to były wałki?”

Jej usta powoli wygięły się w uśmiechu. „Zastanawiałam się, kiedy się dowiesz”.

Spokój w jej głosie sprawił, że zrobiło mi się niedobrze.

„Powiedział, że to nie potrwa długo” – dodała nonszalancko. „Że jak już odejdziesz, będziemy mogli przestać się skradać”.

Wpatrywałem się w nią ze ściśniętym gardłem. „I nie przeszkadza ci bycie czyimś drugim wyborem?”

Przechyliła głowę. „W końcu będę w porządku, jeśli zostanę wybrana”.

Wstałam, powstrzymując łzy. „No cóż, gratulacje. Jest cały twój”.

W drodze do domu nie płakałam. Ani razu. Ogarnęła mnie tylko dziwna, cicha cisza – jak ta po burzy, kiedy szkody są widoczne, a zagrożenie zniknęło.

Tej nocy Mark wrócił późno do domu. Nie pytałem, gdzie był. Zamiast tego otworzyłem laptopa i zacząłem gromadzić dokumenty – wyciągi bankowe, rejestry SMS-ów, dokumenty dotyczące kredytów hipotecznych. Moje palce poruszały się pewnie, jakby już wiedziały, co robić.

Do końca tygodnia rozmawiałem z prawnikiem. Do końca miesiąca dokumenty separacyjne były gotowe.

Kiedy mu je podałem, Mark nawet się nie sprzeciwił. Twarz miał bladą, a głos ledwo pewny.

„Popełniłem błąd” – mruknął.

„Nie” – powiedziałem cicho. „Dokonałeś wyboru”.