Mój uśmiech zniknął. „Co powiedziałaś, kochanie?” – zapytałam cicho, mając nadzieję, że się przesłyszałam.
Hazel skinęła głową z zapałem. „Pamiętasz, mamusiu? Tego dnia, kiedy byłaś na zakupach. Tata i ta pani ćwiczyli na łóżku. Tata kazał mi nie wchodzić, ale widziałam, jak się ruszają. Wyglądało to naprawdę zabawnie”.
Cisza, która zapadła, była nie do zniesienia. Śmiech, który na chwilę rozbrzmiał w sali, ucichł natychmiast. Czułam, jak wszystkie spojrzenia przenoszą się na mnie, na Thomasa, na kobietę w czerwonej jedwabnej sukni, która nagle zafascynowała się swoim kieliszkiem wina.
Thomas odchrząknął i spróbował się roześmiać. „Dzieci mają bujną wyobraźnię” – powiedział, jego głos był zbyt napięty, zbyt wymuszony. „Wiesz, jak to jest”.
Udało mi się uśmiechnąć do gości, choć czułam, jak krew odpływa mi z twarzy. „Hazel, kochanie” – powiedziałam cicho – „może pójdziesz się pobawić na chwilę w swoim pokoju?”
Zaprowadziłem ją na górę, otuliłem pluszowym królikiem i pocałowałem w czoło. „Zostań tu, kochanie. Mamusia potrzebuje chwili”.
Kiedy wróciłem na dół, w pokoju zrobiło się duszno. Ludzie udawali, że rozmawiają, ale każde słowo brzmiało krucho. Charlotte zniknęła. Thomas stał przy barze, dolewając sobie kieliszek, mimo że ledwo opróżnił ostatnią szklankę.
Nie odezwałam się ani słowem, dopóki goście w końcu nie zaczęli wychodzić. Uśmiechy były wymuszone, uściski niezręczne, szepty nieuniknione. Gdy tylko drzwi zamknęły się za ostatnią osobą, odwróciłam się do niego. „Musimy porozmawiać”.
Starał się zachować spokój. „Laura, proszę, nie rób sceny. To tylko dziecko. Źle zrozumiała coś, co zobaczyła”.
Moje ręce drżały. „To powiedz mi, co ona widziała”.
Jego oczy zabłysły. „To nie było to, co się wydawało”.
Weszłam do naszej sypialni, czując, jak żołądek mi się skręca. Na krześle obok szafy luźno wisiała jedna z jego koszul. Podniosłam ją. Słaby ślad szminki – ciemnoczerwony – wpatrywał się we mnie niczym dowód wyryty w jedwabiu. To nie był mój odcień.
Kiedy wróciłem na korytarz, rzuciłem mu go pod nogi. „Powiedz mi jeszcze raz, że to nieporozumienie”.
Thomas usiadł ciężko, zgarbiony. „Popełniłem błąd” – powiedział ledwo słyszalnym głosem. „To było tylko raz. Przysięgam ci, że to nic nie znaczyło. To była głupota, głupota”.
Stałam tam, niezdolna do wymówienia słowa. Ściany zdawały się zaciskać wokół mnie. Mówił o stresie, o samotności, o tym, że to „po prostu się stało”. Każde słowo było kolejnym pęknięciem w czymś, co uważałam za niezniszczalne.
„Myślałeś kiedyś o mnie?” – zapytałem cicho. „O swojej córce?”
Yo Make również polubił
Sposób na łatwe czyszczenie piekarnika. Nawet przypalony brud można usunąć
Czego nie mówią Ci o wodzie z cytryną rano (16 korzyści)
7 sekretów uprawy ogórków
Sprzedał swoją krew, żebym mógł się uczyć, ale teraz, kiedy zarabiam 100 000 ₱ miesięcznie, kiedy przyszedł prosić mnie o pieniądze, nie dałem mu ani centa