Marzyła o domu tylko dla nich dwojga. Ale on jej przerwał: „Moja mama, moja siostra i jej dzieci będą tu mieszkać. Jest tłoczno, ale to koniec. Nie kłóćcie się”. Wyszedł, żeby je odebrać. Kilka godzin później, kiedy dotarli do drzwi, to, co go czekało, całkowicie odebrało mu mowę.

Klarę ogarnął lekki zawrót głowy, nie z powodu słabości, lecz z czystej, nieskażonej radości. Klucze były chłodne i twarde w jej dłoni, niczym namacalna kotwica w marzeniu, które, jak się obawiała, mogło zniknąć. Dom był jej. Jej. Po tylu latach w ciasnym mieszkaniu, gdzie każdy oddech i każdy ruch były śledzone przez władcze oczy jej teściowej, Theresy, w końcu odnalazła wolność.

Dom stał na skraju małego miasteczka, pośród starych jabłoni, które pamiętały lepsze czasy. Był skromny i wymagał remontu, ale dla Clary był pałacem. Włożyła w niego każdy grosz oszczędności swojego życia, pieniądze, które mozolnie gromadziła latami cichego samozaparcia. Nikt nie wiedział o jej sekretnym marzeniu, nawet jej mąż, Leo. Kupiła go w tajemnicy, wszystkie dokumenty na swoje nazwisko. To była jej oaza, jej osobista przestrzeń, jej jedyna szansa na rozpoczęcie nowego życia.

Spędziła już niezliczone godziny, wyobrażając sobie jego transformację. Wyobrażała sobie kwiatową tapetę, starą kanapę babci w salonie i ręcznie robione zasłony w oknach. Marzyła o spokojnych wieczorach z książką i filiżanką herbaty, o prostym luksusie ciszy, bez konieczności uzasadniania swojego istnienia przed kimkolwiek.

Kiedy w końcu podzieliła się tą nowiną z Leo, początkowo był zachwycony. „To fantastyczne!” – promieniał. „Wreszcie trochę więcej przestrzeni. Nie mogę się odwrócić w tej małej klatce, w której żyjemy”.

Clara odwzajemniła uśmiech, ale żołądek ścisnął jej się z niepokoju. Nie takiej reakcji się spodziewała. Chciała podzielić się radością z odnalezienia własnego zakątka świata, usłyszeć słowa zrozumienia dla jej głęboko zakorzenionej potrzeby niezależności. Ale Leo, jak się zdawało, widział tylko większy metraż.

W kolejnych dniach ogarnął go dziwny nastrój. Stał się cichy i wycofany, unikał wszelkich rozmów o domu. Wracał z pracy, jadł kolację w milczeniu, przeglądając telefon, i kładł się wcześnie spać. Napięcie między nimi było namacalne i żywe, ale Clara bała się przerwać ciszę, przerażona, że ​​zniszczy kruchy spokój, który tak ciężko utrzymywała.

Pewnego wieczoru Leo usiadł na skraju ich łóżka. „Clara” – zaczął, wpatrując się w podłogę. „Musimy o czymś porozmawiać. Chodzi o mamę i moją siostrę, Leah. Są… cóż, czują się skrępowane”.

Zimny ​​strach ogarnął Clarę. Czekała na to, przeczuwając nadchodzącą burzę. „Ciśnienie?” powtórzyła cicho.

„Tak, wiesz, jakie małe jest nasze mieszkanie. Ale w tym nowym miejscu… jest miejsce dla wszystkich. Dzieciaki będą miały ogródek do biegania.”