Miałam poślubić mężczyznę moich marzeń, gdy zatrzymał mnie nieznajomy i powiedział: „On nie jest tym, za kogo go uważasz” – Historia dnia – Page 3

Tylko w celach ilustracyjnych. | Źródło: Midjourney

Otworzyłem oczy i zobaczyłem kobietę. Wyglądała na zmęczoną i wyczerpaną. Jej ubranie luźno wisiało na jej ciele, a w oczach emanował smutek, którego się nie zapomina. Jej głos był cichy, ale zdecydowany.

„On nie jest tym, za kogo go uważasz” – powiedziała.

Zanim zdążyłem odpowiedzieć, wcisnęła mi do ręki złożoną kartkę papieru i szybko się odwróciła. Zniknęła jak duch w poruszającym się tłumie.

Tylko w celach ilustracyjnych. | Źródło: Midjourney

Stałem tam, zamarłem, trzymając notatkę w dłoni. Serce zaczęło mi walić. Kiedy Jonathan wrócił z naszymi drinkami, wcisnąłem notatkę do kieszeni płaszcza, uśmiechając się jak zawsze.

„Wszystko w porządku?” zapytał zaniepokojonym głosem.

„Tak” – odpowiedziałam szybko, wymuszając uśmiech. „Tylko trochę za gorąco”.

Tego wieczoru, kiedy w końcu zostałem sam w naszym mieszkaniu, wyjąłem kartkę z kieszeni i powoli ją rozłożyłem. Nie było żadnej wiadomości, żadnego ostrzeżenia, tylko jedna linijka: adres.

Tylko w celach ilustracyjnych. | Źródło: Sora

Tylko w celach ilustracyjnych. | Kto: Sora

Wpatrywałam się w niego. Kim była ta kobieta? Dlaczego mi to dałeś? Może cierpiała na chorobę psychiczną. Może myślała, że jestem kimś innym.

Ale choć starałem się to ignorować, uczucie niepokoju pozostało. Jak szept, którego nie potrafiłem uciszyć. Tak czy inaczej, nie powiedziałem ani słowa Jonathanowi.

Tej nocy prawie nie spałem. Za każdym razem, gdy zamykałem oczy, słyszałem jego głos – głęboki, spokojny i pełen czegoś, czego nie potrafiłem nazwać.

Tylko w celach ilustracyjnych. | Co: W połowie podróży

Czułam, jakby papier ważył w mojej kieszeni sto kilogramów. Tego ranka, po tym, jak Jonathan wyszedł do pracy, jak zwykle delikatnie całując mnie w czoło, powiedziałam mu, że mam kilka spraw do załatwienia przed ślubem. Ręce mi drżały, gdy wpisywałam adres do GPS-a.