Miliarder był w szoku, gdy rozpoznał w kelnerce córkę, która zaginęła 15 lat temu, co ujawniło spisek jego żony.

—Proszę, nie. To nagłe, ale jestem twoim ojcem. Zawsze cię kochałem.

Wpatrywała się w jego oczy.

—Dlaczego miałabym ci ufać?

Wyciągnął zdjęcie: trzyma noworodka owiniętego w różowy kocyk z literą „E”.

—To zdjęcie zrobiono w twój pierwszy dzień. Nadal masz ten kocyk?

Lily słabo skinęła głową.

—Tak… Zachowałam go.

Margarita zbladła.

Głos Enrique złagodniał.

—Straciłam cię raz. Nie stracę cię drugi raz.

Łzy napłynęły do ​​oczu Lily.

—Potrzebuję… czasu.

Enrique skinął głową.
—Weź wszystko, czego potrzebujesz. Ale pozwól mi cię chronić. Jeśli Margarita to zrobiła, jest zdolna do czegoś gorszego.

„Zatruwasz ją przeciwko mnie!” wrzasnęła Margarita.

„Sam się potępiłeś” – warknął Enrique.

Tej nocy Enrique wynajął detektywa. W ciągu czterdziestu ośmiu godzin prawda wyszła na jaw: papiery adopcyjne, łapówki, dokumenty wskazujące, że Margarita umieściła Lily w systemie pod innym nazwiskiem, ukrywając ją.

Oskarżona Margarita krzyknęła:

—Tak! Mówiłam! Mówiłeś tylko o niej! Byłam twoją żoną, nie chciałam być gorsza od dziecka!

Enrique trząsł się z wściekłości.

—Nie tylko mnie zdradziłeś. Zniszczyłeś życie dziewczyny.

Lily szlochała obok.

—Myślałem, że nikogo to nie obchodzi… Czy mój ojciec żył przez cały czas?

Enrique podszedł bliżej.

—Ceniłem cię każdego dnia. Wierzyłem, że cię zawiodłem. Ale to nie ja – to ona.

Margarita się zawahała.

—Możemy to naprawić…

„Wyjdź” — rozkazał Enrique.

—Co?

—Wynoś się z mojego domu. M

Nasi prawnicy skontaktują się z tobą.

Następne tygodnie były trudne. Lily z trudem się adaptowała. Nie była przyzwyczajona do ochroniarzy, szoferów ani jedwabnej pościeli.

Pewnego wieczoru Enrique zastał ją wpatrującą się w nietknięty talerz.

„Chcesz czegoś innego?” zapytał delikatnie.

Pokręciła głową.

—Nie chodzi o posiłek. Po prostu… czuję, że tu nie pasuję.

Enrique usiadł obok niej.

—Ten dom nas nie łączy. Ty tak. Kocham cię, moja córko.

Jej wzrok złagodniał.

—Naprawdę?

Skinął głową.

—Straciłam piętnaście lat. Pozwól mi spędzić życie na jego naprawianiu… jeśli pozwolisz.

Stopniowo Lily otworzyła swoje serce. Wróciła do szkoły pod nazwiskiem Ramirez. Enrique uczestniczył we wszystkich spotkaniach, recitalach i szkolnych wydarzeniach.

Tymczasem Margarita została oskarżona o oszustwo, porwanie i narażenie dziecka na niebezpieczeństwo.

Na rozprawie Enrique trzymał Lily za rękę.

„Nie musisz się z nią mierzyć” – wyszeptał.

„Nie obchodzi mnie ona” – powiedziała Lily. „Chcę tylko ciebie”.

Później, na balkonie rezydencji, Lily zapytała cicho:

—Tato… czy mogę się tak do ciebie zwracać?

Oczy Enrique zabłysły.

—Proszę. Czekałem piętnaście lat, żeby to usłyszeć.

I w tej chwili Don Enrique Ramírez poczuł się znów cały.