Miliarder podszywał się pod skromnego woźnego w swoim nowym szpitalu, aby…

W gabinecie Chrisa James podsumował dzień.
„Nie mogę uwierzyć, jacy twardzi są ludzie. Ale jest jedna osoba… Lisa”.
Opowiedział swoją historię, epizod z Blessing, postawę pielęgniarek, interwencję Williama.
„Dr William to niezwykły pediatra” – potwierdził Chris. „Nie taki jak inni. A Lisa?”
„Inna. Dostojna. Silna, ale nie krzykliwa. Czujesz jej ból, ale przede wszystkim widzisz jej odwagę”.
„Uważaj, przyjacielu… Obserwacja prowadzi do podziwu, a potem do uczucia” – zażartował Chris.
„Jeszcze jedno słowo i wyślę cię do sprzątania szatni” – zaśmiał się James.

Dwa dni później Blessing czuła się lepiej. Lisa zrobiła mały jollof z bananami i przyniosła trzy tace: dla Musy, Jamesa i doktora Williama (którego miała zostawić na jego wizyty). „To niewiele, ale w ten sposób ci dziękuję” – powiedziała nieśmiało. „Umiliłeś mi dzień” – uśmiechnął się James.

Po lunchu Lisa odważyła się zapytać:
„Powiedz mi, James… kim ty właściwie jesteś? Dlaczego wybrałeś tę pracę?”.
„Szukałam wszędzie, bez żadnych znajomości, bez pomocy. Więc wybrałam aktorstwo zamiast nicnierobienia”.
„Masz dyplom?”.
„Tak”.
„Więc się nie poddawaj. Nie rezygnuj ze swoich marzeń, bo życie jest ciężkie” – powiedziała Lisa, kładąc mu lekko dłoń na ramieniu. „Ja, dyplomowana pielęgniarka, szoruję podłogi. Dlaczego? Bo nie poddam się”.

Nagle rozległy się krzyki: ciężarna kobieta upadła na korytarz. Jej mąż spanikował. Vivien i Stella zamarły.
„Nie ma miejsca na sali porodowej” – powiedziała Vivien chłodno. „Idźcie na oddział położniczy”. „Ona nie może chodzić!”
Lisa rzuciła mop i pobiegła.
„Nie ma czasu na ruchy. Rękawiczki, ciepła woda! Proszę pani, oddychaj… parz… tam!” Dziecko przyszło na świat krzycząc na cały głos. Świadkowie bili brawo.

Doktor Keman podbiegł.
„Kto przejął obowiązki?
” „Ja” – odpowiedziała Lisa. „Jestem pielęgniarką dyplomowaną, ale pracuję tu jako sprzątaczka
”. „Masz złote ręce i ogromne poczucie obowiązku” – powiedziała z podziwem.

Plotka rozeszła się lotem błyskawicy. W szpitalu Vivien, Stella i Becky udawały, że nic ich to nie obchodzi, ale były wściekłe.
„Nazwiemy ją domem” – wyszeptała Vivien.

Następnego ranka Musa powitała ją.
„Nasza nowa położna!
” „Sprzątaczka” – poprawiła ją żartobliwie Lisa. Serce pielęgniarki, owszem… ale na razie czyjś uniform.
„Ludzie gadają” – kontynuował James. „Pozwól im. Postąpiłaś słusznie”.

Doktor Keman przybył do gabinetu Chrisa:
„Musimy porozmawiać o Lisie. Zasługuje na coś lepszego niż mop. Wczoraj urodziła na korytarzu. Spokojna, kompetentna, przygotowana”.
„Dziękuję, doktorze. Zajmiemy się tym” – odpowiedział Chris.

James wszedł zaraz potem.
„Keman właśnie mi o niej opowiadał” – powiedział Chris.
„Widziałem ją. Wszystko”.
„No i co?”
James wyjrzał przez okno.
„Czas”.
„Czas na co?”
„Ujawnić, kim jestem”.

Chris przekazał informację: „Właścicielka Starlight wraca do domu i wkrótce odwiedzi szpital”.
W dyżurce pielęgniarek wybuchła panika:
„Właścicielka?” „Potrzebuję manicure!”
„Nowa peruka!”
„Przygotuj się, nienaganna postawa” – powiedziała Vivien. „Od teraz będziemy wzorowymi profesjonalistkami”.

Tego popołudnia, pod klamką przy drzwiach, Lisa i Musa zażywali świeżego powietrza, gdy dołączył do nich James.
„Słyszeliście? Nadchodzi właściciel
”. „Dobrze” – odpowiedział Musa. „Wreszcie zobaczymy jego twarz
”. „Mam nadzieję, że to człowiek” – powiedziała Lisa z szczerym spojrzeniem. „Wielu bogatych ludzi nie przejmuje się tym, co naprawdę dzieje się w ich firmach. Mam nadzieję, że prowadzi mądrze… i z sercem”.
James milczał. Te słowa do niego dotarły. Obiecał sobie, że będzie tym właścicielem.

Potem James zniknął na trzy dni. Żadnych wieści. Lisa się martwiła.
„Musa, słyszałaś od niego?
” „Nic. Dziwne”.
Vivien wpadła:
„Gdzie jest twój przyjaciel James? Właściciel może przyjechać lada dzień. To już trzeci dzień jego nieobecności. Powinien wrócić jutro, jeśli chce zachować pracę”.
„Tak, proszę pani” – odpowiedziała blada Lisa.

Podeszła do Chrisa. „Jestem Lisa, konserwatorka. Jestem tu, żeby…”

Siostro James. Nie opuściła ani jednego dnia. Nie mamy jej numeru… Proszę, nie zabieraj jej pensji. Chyba coś jej się stało.
Chris wpatrywał się w nią przez chwilę.
„Dzięki, Liso. Zajmę się tym” – powiedział cicho.
Kiedy znów został sam, wyszeptał: „Toby ma szczęście, że na nią wpadł”.

Tej nocy Chris poszedł do rezydencji Toby’ego.
„Kiedy myślałeś, ktoś się o ciebie martwił” – powiedział.
„Kto?”
„Lisa. Przyszła, żeby cię wstawić w twojej sprawie, nawet nie mając twojego numeru telefonu. Mówi, że jesteś dobrym człowiekiem”.
Toby odwrócił wzrok, a serce waliło mu jak młotem.
„Idę się z nią zobaczyć. Wkrótce”.

Nadszedł wielki dzień. Szpital lśnił. Lekarze i pielęgniarki stali w holu. Winda się otworzyła. Wysoki, elegancki mężczyzna w czarnym garniturze i okularach przeciwsłonecznych podszedł do przodu. Chris szedł za nim, dumny.
„Czekaj… Czy ty… James?” – wyszeptał ktoś.

Musa upuścił mop.

—Pracowałem z miliarderem, nie wiedząc o tym… —westchnął.

Toby zdjął okulary i przecisnął się przez tłum. Vivien, Stella i Becky były przerażone.

W tle widać Lisę, która myła okno i się odwróciła.

—James…

—Nazywam się Toby Adamola. Jestem właścicielem tego szpitala.

—Skłamałeś mnie. Sprawiłeś, że ci zaufałem, ukrywając, kim jesteś.

—Chciałem, żeby ludzie lubili mnie takiego, jakim jestem. To, co ci powiedziałem, było prawdą.

„Ja… ja już nie wiem, kim jesteś” – westchnęła, po czym odeszła, płacząc.