* Miliarder-szejk obraził kelnerkę po arabsku – kilka sekund później odpowiedziała TYM po IDEALNEJ arabsku

Majątek Rashida szacowany był przez międzynarodowe czasopisma finansowe na 42 miliardy dolarów, a jego wpływy wykraczały daleko poza sektor energetyczny – obejmowały politykę, media, edukację, a nawet opinię publiczną poprzez swoje media, od Kairu po Londyn i od Stambułu po Kuala Lumpur. Rashid był imponującym mężczyzną, mierzącym prawie dwa metry wzrostu, z pieczołowicie przystrzyżoną, smukłą brodą przystrzyżoną zgodnie z najnowszym stylem i przenikliwymi ciemnobrązowymi oczami, które zdawały się przenikać każdego na wylot, natychmiast oceniając jego użyteczność, wartość i potencjalne korzyści płynące z interakcji z nim. Jego tradycyjna biała kondura była wykonana z najdroższego jedwabiu, specjalnie pozyskiwanego z warsztatów Leona, a jego nakrycie głowy, ghutra, było zabezpieczone ręcznie wykonanym złotym aqalem, ozdobionym rzadkimi czarnymi diamentami z kopalni w Botswanie.

Na jego nadgarstku lśnił wyjątkowy zegarek Patek Philippe, wykonany specjalnie dla niego przez najlepszych szwajcarskich zegarmistrzów. Jego koszt przekraczał roczny budżet małego państwa afrykańskiego. Każdy szczegół jego wyglądu emanował niewyobrażalnym bogactwem, władzą i skłonnością do podporządkowywania świata swoim pragnieniom i zachciankom. Obok niego siedziała jego córka, Amina Al-Mansouri, 25-letnia absolwentka London School of Economics, która studiowała stosunki międzynarodowe, prawo korporacyjne i zarządzanie strategiczne w ramach programu dla wybitnie uzdolnionych studentów.

Amina była całkowitym przeciwieństwem swojego dominującego ojca, który w biznesie przejawiał sztywność, roztropność i bezwzględność. Emanowała łagodnością, szczerym zainteresowaniem innymi i naturalną empatią. Jej kruczoczarne włosy były elegancko schowane pod hidżabem z drogiego francuskiego jedwabiu, ozdobionym delikatnym złotym haftem w tradycyjnym arabskim stylu, a jej duże, brązowe oczy o długich rzęsach błyszczały żywym, wnikliwym umysłem i autentyczną ciekawością ludzi i otaczającego ją świata. Pomimo uprzywilejowanego wychowania w luksusie i dobrobycie, nigdy nie zatraciła zdolności postrzegania każdego człowieka jako wyjątkowej jednostki z własną historią, marzeniami i bólem, a nie tylko funkcją czy narzędziem do osiągania celów.

Przy tym głównym stole zasiedli również inni niezwykle wpływowi globalni osobistości. Minister Energii i Przemysłu Kataru, Farid Al-Thani, którego kariera polityczna była nierozerwalnie związana z dużymi projektami energetycznymi i geopolitycznymi rozgrywkami w regionie. Kuwejcki magnat medialny Salim Al-Shabana, który kontrolował kilka głównych kanałów telewizyjnych, stacji radiowych i platform internetowych w świecie arabskim za pośrednictwem złożonej sieci spółek offshore.

Obecni byli również członkowie saudyjskiej dynastii naftowej: książę Haleth Al-Faissaw, którego decyzje wpłynęły na globalne ceny ropy; Laila Al-Zahrani, znana filantropka i mecenaska sztuki, żona jednego z największych deweloperów Dubaju, którego projekty architektoniczne radykalnie odmieniły panoramę miasta w ciągu ostatnich 20 lat; oraz kilku europejskich bankierów i amerykańskich magnatów naftowych, którzy przylecieli specjalnie na to prestiżowe wydarzenie. Catherine obsługiwała ten właśnie główny stół przez cały wieczór, niosąc wykwintne dania legendarnego szefa kuchni Ahmeda Al-Rashida — całą jagnięcinę faszerowaną orzechami, rodzynkami i aromatycznymi jemeńskimi przyprawami; krewetki królewskie w sosie szafranowym z płatkami róż; kawior z bieługi ze złotymi liśćmi; rozlewając do kryształowych kieliszków rzadkie napoje bezalkoholowe, sprowadzone specjalnie z prywatnych ogrodów w Andaluzji.

Każdy jej ruch był dopracowany i profesjonalny, efekt miesięcy rygorystycznego treningu i ciągłego samodoskonalenia, ale nieustannie czuła na sobie spojrzenia gości, oceniających ją z protekcjonalnością, czasem wręcz pogardą, a nawet wrogością. Dla większości z nich nie była osobą z nazwiskiem, historią czy uczuciami, a jedynie elementem wystroju, nie ważniejszą niż drogie meble czy dzieła sztuki na ścianach. Layla Al Zahrani, której złote bransoletki, wykonane przez najlepszych jubilerów Cutter’s, brzęczały przy każdym pełnym gracji geście, cicho, ale wyraźnie zwróciła się do sąsiadki: „Spójrz na tę dziewczynę, moja droga. Czy nie mogą znaleźć bardziej, jak by to ująć, odpowiedniego personelu w hotelu o tak międzynarodowej renomie? Te zachodnie dziewczyny kompletnie nie rozumieją subtelności naszej kultury, naszych tradycji, a ta szpetna blizna na jej twarzy całkowicie rujnuje atmosferę wyrafinowania”.

Katherine słyszała każde słowo tej upokarzającej rozmowy, rozumiejąc nie tylko angielski, ale także arabskie zwroty, które goście od czasu do czasu wtrącali do rozmowy, naiwnie wierząc, że zwykła amerykańska kelnerka ich nie rozumie. Jej twarz pozostawała niewzruszoną maską profesjonalizmu i uprzejmości, ale ból powoli w niej kipiał. Nie tyle z powodu osobistej urazy, co ze zmęczenia, niekończącej się walki o przetrwanie, ciągłego upokorzenia i strachu o przyszłość jej adopcyjnej matki.

W tym krytycznym momencie zawibrował jej telefon. Katherine szybko wyciągnęła go z kieszeni munduru, przeprosiła gości i podeszła do drzwi dla służby prowadzących do kuchni. To była ciotka Patricia Anderson, młodsza siostra Elizabeth, życzliwa 50-letnia pielęgniarka, która wzięła bezpłatny urlop, aby opiekować się chorą siostrą w Szpitalu Mast General w Bostonie.

Głos Patricii drżał od tłumionych łez i rozpaczy. „Dzwonię ze straszną wiadomością. Firma ubezpieczeniowa definitywnie i nieodwołalnie odmówiła pokrycia kosztów nowej kuracji immunoterapii”.

Wysłali oficjalne pismo, w którym stwierdzili, że leczenie eksperymentalne nie jest objęte ich polisą. Dr Harrison był bardzo taktowny, ale jednocześnie bezpośredni: bez tej terapii Elizabeth ma najwyżej sześć do ośmiu tygodni. Katherine, musimy znaleźć 450 000 dolarów w ciągu dziesięciu dni, inaczej… Świat wokół Katherine nagle zaczął wirować, jakby znalazła się w oku huraganu.

Oparła się o zimną marmurową ścianę, próbując utrzymać równowagę i nie zemdleć. Czterysta pięćdziesiąt tysięcy dolarów – astronomiczna suma, której nie zarobiłaby nawet po piętnastu latach ciężkiej pracy jako kelnerka. Każda poprzednia odmowa od firmy ubezpieczeniowej była bolesnym ciosem, ale ta była jak ostateczny wyrok śmierci dla jedynej ukochanej osoby, jaka jej pozostała na tym świecie.

„Znajdę sposób, ciociu Patrycjo” – wyszeptała do telefonu, choć nie wierzyła i rozumiała beznadziejność sytuacji. „Na pewno znajdę sposób, daj mi tylko trochę czasu, proszę. Powiedz mamie, że bardzo ją kocham i że się nie poddam”.

Po rozłączeniu się Catherine zamknęła oczy i wzięła głęboki oddech, próbując zebrać myśli i wrócić do pracy. Przypomniały jej się mądre słowa profesora Mitchella, które często powtarzał jej w trudnych chwilach: „W najciemniejszych i najbardziej beznadziejnych chwilach życia pamiętaj, moja droga, że ​​twoja prawdziwa siła nie tkwi w pieniądzach, koneksjach czy statusie społecznym, ale w wiedzy, którą nosisz w sercu, i w ludzkiej godności, której nikt nie może ci odebrać, bez względu na okoliczności”.

Wracając do stołu rodziny Al-Mansouri, Catherine kontynuowała swoje obowiązki zawodowe z jeszcze większym skupieniem i dbałością o szczegóły. Ostrożnie nalewała tradycyjną arabską kawę z ręcznie wykonanej srebrnej dallah z XVII wieku do małych, porcelanowych filiżanek bez ucha, ręcznie malowanych przez rzemieślników z Damaszku, gdy usłyszała, jak Rashid Al-Mansouri zaczyna mówić po arabsku do swoich wpływowych towarzyszy. Jego głos był pełen pogardy, arogancji i tego szczególnego okrucieństwa, zarezerwowanego dla tych, którzy przywykli do absolutnej władzy nad innymi.