Miliarder żartobliwie prosi kelnerkę o poradę finansową — ale jej pierwsze słowa pozostawiają go bez słowa

„Katherine Wells” – powiedziałem cicho.

Zamarł.

„Wells & Associates Financial Consulting. Zarządzałem portfelami przez trzydzieści lat, zanim mój syn zniszczył moją firmę. Widziałem więcej katastrof finansowych niż Ty miałeś posiedzenia zarządu, a Twoje ma wszystkie klasyczne sygnały ostrzegawcze”.

Harrison patrzył na mnie przez dłuższą chwilę, a na jego twarzy malowało się niedowierzanie, gniew i coś, co mogło być strachem.

„Niemożliwe” – mruknął, ale w jego głosie brakowało przekonania.

„Musiałbym zobaczyć twoje pełne dane finansowe, żeby mieć pewność” – powiedziałem, nalewając sobie kawę dłońmi, które już się nie trzęsły. „Ale jeśli chcesz profesjonalnej opinii, będę tu jutro”.

Wyszedł nie płacąc za jajka Benedykta.

Następnego ranka zrobiło się szaro i mżyło – typowa wiosenna pogoda w Chicago, która nie potrafiła się zdecydować, czy chce być przygnębiająca, czy po prostu nieustannie irytująca. Otwierałem Murphy’s o szóstej, gdy usłyszałem pukanie do szklanych drzwi. Harrison Blackwell stał na zewnątrz w deszczu, wyglądając, jakby nie spał od tygodnia. Jego markowy garnitur był pognieciony, jego zazwyczaj idealnie ułożone włosy rozczochrane, a w dłoni trzymał teczkę z szarej tektury, jakby zawierała sekrety wszechświata.

Otworzyłem drzwi i zauważyłem, że jego włoskie buty były przemoczone.

„Za godzinę otwieramy” – powiedziałem.

„Muszę z tobą porozmawiać” – powiedział szorstkim głosem. „O tym, co powiedziałeś wczoraj”.

Odsunęłam się, żeby go wpuścić, zapaliłam światło i z przyzwyczajenia włączyłam ekspres do kawy. O tej porze restauracja wydawała się inna – cichsza, jakoś bardziej szczera, jakby sekrety łatwiej było wyjawić, zanim reszta świata się obudzi.

“Kawa?”

Skinął głową i wsunął się do tego samego boksu co wczoraj. Jego ręce lekko drżały, gdy otwierał teczkę i rozkładał papiery na stole.

„Spędziłem całą noc przeglądając swoje księgi rachunkowe” – powiedział. „Poprosiłem księgowego o przygotowanie raportów podsumowujących, wyciągnąłem dane sięgające dwóch lat wstecz”.

Nalałam mu kawy i zauważyłam cienie pod oczami.

„I miałeś rację.”

Słowa te zabrzmiały tak, jakby przyznawał się do popełnienia przestępstwa.

„Jeśli chodzi o sygnały ostrzegawcze, problemy z dźwignią finansową – o wszystko. Mój księgowy twierdzi, że mamy może cztery miesiące, zanim wierzyciele zaczną się kręcić.”

Usiadłem naprzeciwko niego, mimowolnie zaciekawiony. W moim dawnym życiu klienci przychodzili do mnie, zanim dotarli do krawędzi klifu, a nie wtedy, gdy już zaczęli spadać.

„Jak to zauważyłeś tak szybko?” – zapytał. „Mój zespół finansowy nie zauważył tego, co ty zauważyłeś w dwadzieścia minut”.

„Twój zespół finansowy dostaje pieniądze za mówienie ci tego, co chcesz usłyszeć” – powiedziałem, popijając kawę. „Ja nie”.

Harrison zaśmiał się bez humoru. „Brutalna szczerość kobiety, którą obraziłem przed salą pełną nieznajomych. To dla ciebie pewna ironia”.

„Zwykle tak.”

Pochylił się do przodu, jego jasnoniebieskie oczy były przenikliwe. „Potrzebuję twojej pomocy, Katherine. Nie wiem, jak to wygląda ani ile to kosztuje, ale potrzebuję kogoś, kto przebije się przez ten hałas i powie mi, czy jest jakieś wyjście z tej sytuacji”.

„Jestem kelnerką” – przypomniałam mu.

„Jesteś Katherine Wells” – powiedział. „I pomimo wszystkiego, co się wydarzyło, byłaś jednym z najtęższych umysłów finansowych w Chicago, zanim twój syn zniszczył twoją firmę”.

Coś drgnęło w mojej piersi – uczucie, którego nie doświadczyłem od dwóch lat. Może zawodowa duma, a może po prostu prosta przyjemność z bycia docenionym za coś innego niż przestępstwa mojego syna.

„O co dokładnie mnie pytasz?”

„Proszę cię o uratowanie mojej firmy”.

„Uratować firmę?” powtórzyłem, upewniając się, że dobrze usłyszałem. „Panie Blackwell, serwuję kawę i przyjmuję zamówienia na jajka. Nie tknąłem żadnego projektu konsultingowego od dwóch lat, a kiedy już to zrobiłem, kończyło się to nalotami federalnymi i śledztwami karnymi”.

„Bo twój syn był nieuczciwy” – powiedział bez ogródek Harrison. „Nie dlatego, że ty byłeś niekompetentny”.

Te słowa zawisły w powietrzu między nami. Po raz pierwszy od dwóch lat ktoś dokonał takiego rozróżnienia, nie otrzymując wynagrodzenia za reprezentowanie mnie w sądzie.

„Poza tym” – kontynuował – „co masz do stracenia? Pracujesz w barze w dzielnicy, gdzie syreny grają kołysanki. Oferuję ci szansę zrobienia tego, do czego się urodziłeś. A jeśli mnie nie da się uratować – jeśli firma i tak upadnie – to przynajmniej pójdę na dno, wiedząc, że próbowałem wszystkiego, łącznie z przełknięciem dumy i poproszeniem kelnerki o pomoc”.

Przyglądałem się jego twarzy, szukając oznak oszustwa lub desperacji. Jedno i drugie tam było, ale pod spodem kryło się coś jeszcze – szacunek, może, albo po prostu świadomość, że duma to luksus, na który już go nie stać.

„Musiałbym to zrobić legalnie” – powiedziałem powoli. „Utrzymałem licencję Series 66 i utrzymałem działalność spółki LLC. Stare nawyki. Nigdy nie myślałem, że będę ich jeszcze potrzebował”.

„Masz jeszcze swoje uprawnienia?”

„Doradztwo finansowe było moim życiem przez trzydzieści lat. Nawet po tym, jak wszystko się zawaliło, nie mogłem się od tego uwolnić”.

Na jego twarzy malowała się ulga. „Wtedy będziemy mogli zrobić to jak należy”.

„Potrzebowałbym pełnego dostępu” – kontynuowałem. „Każdy wyciąg bankowy, każdy dokument kredytowy, każda umowa i porozumienie. Żadnych tajemnic, żadnych plików, do których nie ma dostępu”.

“Zrobione.”

„Potrzebuję upoważnienia, żeby wydawać rekomendacje. Jeśli powiem, żeby coś zrestrukturyzować, rozważacie to poważnie. Jeśli powiem, żeby zlikwidować aktywa, oceniacie to”.

“Zrozumiany.”

„I potrzebowałbym mojej starej stawki za konsultacje” – powiedziałem, podając kwotę, która sprawiła, że ​​uniósł brwi. „Plus udziały, jeśli uda nam się to odwrócić. Jeśli uratuję twoją firmę, będę jej częścią”.

Przez dłuższą chwilę milczał, kalkulując ryzyko i korzyści z desperacją tonącego człowieka, któremu podarowano koło ratunkowe, które mogłoby być wykonane z betonu.

„Zgadzam się” – powiedział w końcu. „Ale mam jeden warunek”.

„Który to jest?”

„Postrzegamy to jako wprowadzenie niezależnego doradztwa strategicznego – profesjonalnej wiedzy w zakresie restrukturyzacji. Moja rada nadzorcza nie musi wiedzieć, że pracowałeś w Murphy’s”.

O mało się nie roześmiałam. Od starszego partnera, przez kelnerkę, po niezależną konsultantkę. Przynajmniej ta trajektoria znów zmierzała w górę.

„Wstydzisz się przyznać, że znalazłeś swojego konsultanta w barze?”

„Wstyd się przyznać, że w ogóle potrzebuję pomocy z zewnątrz” – poprawił. „Moja reputacja biznesowa wisi na włosku”.

„W porządku”. W świecie korporacji przyznanie się do słabości jest jak łowienie ryb w wodach pełnych rekinów. „Kiedy zaczynamy?”

„A teraz?” Wyciągnął telefon i wybrał numer. „James, tu Harrison. Przygotuj kompletny pakiet finansowy dla Wells Strategic Consulting. Wszystko – tak, wszystko. Miej to gotowe do południa”.

Rozłączył się i spojrzał na mnie z czymś w rodzaju nadziei.

„Witamy ponownie w grze, Katherine Wells.”

Dolałem mu kawy, po raz pierwszy od miesięcy nie ruszając się z miejsca. „Zobaczmy, czy pamiętam, jak się gra”.

Część 2

Biuro Harrisona zajmowało całe czterdzieste drugie piętro Blackwell Tower, z oknami od podłogi do sufitu, z których roztaczał się widok na jezioro Michigan, prawdopodobnie droższy za stopę kwadratową niż domy większości ludzi. Kiedy jego asystent James wręczył mi obszerne dokumenty finansowe, poczułem się jak archeolog odkrywający zaginioną cywilizację.

„Pan Blackwell ma spotkania do trzeciej” – powiedział James tonem sugerującym, że niezależni konsultanci, którzy kiedyś byli kelnerami, zajmowali w jego hierarchii szacunku niższe miejsce niż meble biurowe.

„Idealnie” – powiedziałem, rozsiadając się w sali konferencyjnej z kawą. „Lepiej mi się pracuje bez publiczności”.

Trzy godziny później zrozumiałem, dlaczego Harrison wyglądał jak człowiek, który czeka na własną egzekucję. Blackwell Enterprises nie tylko traciło pieniądze – krwawiło jak pacjent z oddziału ratunkowego na ostrym dyżurze. Sam projekt deweloperski w Miami był katastrofą finansową, przy której Titanic wyglądał jak drobny błąd nawigacyjny. Ale w chaosie odkryłem coś interesującego: schemat inwestycji, który nie do końca pasował do reszty portfela Harrisona. Startupy technologiczne, badania biomedyczne, projekty z zakresu czystej energii – wszystkie przynosiły skromne, ale stabilne zyski, podczas gdy jego bardziej efektowne przedsięwzięcia legły w gruzach.

Kiedy Harrison wrócił ze spotkania, zastał mnie reorganizującego całą jego strukturę finansową na tablicy, jakbym planował kampanię wojskową.

„Jak źle jest?” zapytał, luzując krawat.

„Gorzej, niż myślałeś” – powiedziałem, zakreślając znacznik. „Ale nie tak beznadziejnie, jak wygląda”.

Przeprowadziłem go przez analizę, wyjaśniając, jak jego ego skłoniło go do pogoni za prestiżowymi kontraktami, ignorując solidne, mało atrakcyjne inwestycje, które faktycznie przynosiły zyski. Jego twarz bledła z każdym odkryciem.

„Więc mówisz mi” – powiedział powoli – „że byłem głupi”.

„Mówię ci, że jesteś odnoszącym sukcesy biznesmenem, który zaczął wierzyć we własne komunikaty prasowe” – poprawiłem. „Jest różnica – choć efekt końcowy może wyglądać zadziwiająco podobnie”.

Harrison roześmiał się wbrew sobie. „Brutalna szczerość znów atakuje”.