Kobieta nie mogła uwierzyć własnym uszom.

Mężczyzna podszedł do biurka, wyjął z portfela kilka dużych banknotów i położył je w widocznym miejscu.
„To nie jest kara” – powiedział. „To podziękowanie za pracę. Idę na spotkanie, możesz się jeszcze trochę przespać. Nikt cię nie rozpozna”.

Zebrał papiery i cicho wyszedł, pozostawiając po sobie jedynie delikatny zapach drogiej wody kolońskiej.

Służąca została sama z pieniędzmi w dłoniach, nie mogąc powstrzymać łez. Po raz pierwszy od dawna poczuła, że ​​jej praca została zauważona, doceniona.

Tego wieczoru zrozumiała prostą prawdę – nawet najbogatsi są czasami tylko ludźmi.