Milioner instaluje ukrytą kamerę i nagrywa swoją pokojówkę w momencie, gdy coś zmienia całe jej życie.

A potem była Grace, pokojówka, cicha czarnoskóra kobieta po trzydziestce, ubrana w prosty szaro-biały mundurek i krocząca niczym cień przez marmurowe korytarze.

Została zatrudniona tylko do sprzątania.

Nic więcej.

Ale Jonathan zauważył zmiany.

Oliver, zazwyczaj apatyczny i wycofany, tym razem się uśmiechał.

Jadł więcej, czasami nucąc.

Jonathan to zignorował, ale coś go dręczyło.

Pewnej nocy obejrzał nagranie z kamery na korytarzu.

Szybkie spojrzenie odebrało mu dech w piersiach.

Grace siedziała przy łóżku Olivera i trzymała go za rękę.

Ona tam po prostu nie siedziała.

Głaskała go po włosach, opowiadała mu historie, śmiała się.

Przywiozła mu nawet pluszowego misia, który ewidentnie nie powinien znajdować się w tym domu.

Nagranie za nagraniem pokazuje, jak go karmi, delikatnie mu śpiewa i przykłada mu mokry ręcznik do głowy, gdy ma gorączkę.

Gdy stan jego zdrowia się pogorszył, zaczęła spać na kanapie obok jego łóżka.

Nikt jej tego nie kazał.

Jonathan patrzył w ekran jeszcze długo po zakończeniu filmu.

Mimo to część jego osobowości nie chciała uwierzyć, że nie jest to manipulacja.

Dlaczego kelnerka tak się tym przejmowała? Co chciała osiągnąć? Podjął więc drastyczną decyzję.

Dyskretnie i bezgłośnie zainstalował ukrytą kamerę w pokoju Olivera, tuż nad lampą.

Powtarzał sobie, że to dla jego bezpieczeństwa i że ma prawo wiedzieć, co dzieje się w jego własnym domu.

Następnej nocy zamknął się w swoim studiu i rozpoczął transmisję na żywo.

Grace właśnie przybyła.

Oliver leżał blady i słaby w łóżku, ściskając poduszkę.

Grace usiadła obok niego i wzięła go za ręce.

„Przyniosłam ci twoje ulubione jedzenie” – wyszeptała, wyjmując złożoną serwetkę.

„Dwa ciasteczka maślane.”