Jad przetoczył się przez taras, powodując, że goście odpowiedzieli ze wstydu. Ale Andres nie mógłby już milczeć. Podszedł do przodu, jego głos potrząsał powietrzem:

— Po prostu, Vanesso! Nie pozwolę ci degradować różowych ani innych – nigdy więcej. To, co zrobiłeś, to nie dokuczanie, to brutalność. A jeśli nie możesz tego wiedzieć, to nie znasz mnie.”

Tłum dyszał. Szepty się rozstrzygają. Maska Vanessy pękła. Mimo to zahamowanie wyzdrowieć: «przesadzasz. Ona jest tylko pomocą. Nie myl jej z nami.”
Ale drżący głos rosy ponownie się pod zlikwidowali: «Panie Andres, nie martw się o mnie Przeżyłem gorzej.

Jej szczerość uciszyła dziedziniec. Andres sprawdza się do Rosy, jego słowa obliczone i mocne: «Rosa, ten dom świeci przez Ciebie, a nie z powodu braków czy próżności. Zasługujesz na honor-zawsze.”

Kilku gości klaskało cicho, odtwarzac jego słowa. Vanessa, teraz zdesperowana, warknęła: «jestem narzeczona, nie ona! Należę do ciebie!”

Wzrok Andresa ją przebił. «Nie, jeśli twoje serce nie ma współczucia. Nigdy nie dziel się swoim życiem z innym, kto jest dostępny dla ludzi lub pozorami.”

Pierścionek na palcu Vanessy stracił całe znaczenie. Ze złamanym szlochem, który się wydostał i opuścił, za siebie ciszę i prawdę.

Andres podszedł do Rosy, delikatnie uwalniając ją z sieci. «Nikt już nigdy nie będzie cię tak traktował. Wszyscy tutaj będą tak, jak na dostęp.”

Rosa, przytłoczona, niech łzy ulgi płyną swobodnie. Tłum stał w cichym podziwie. Tej nocy wytyczono granicę-Nie między bogatymi a biednymi, ale między arogacją a ludzkością.

Ponieważ pozory oszukują, ale godność nigdy nie może być negocjowana.