„Niech sobie poradzą” – odpowiedział. „Wolę stracić wszystko, niż przeżyć kolejny dzień pod jednym dachem z tobą”.

Tej nocy Alessandra odeszła. Jej obcasy odbiły się echem po marmurowej posadzce, cichnąc w oddali, aż do momentu, gdy drzwi zamknęły się z kliknięciem.

Następnego ranka Leonard siedział przy kuchennym stole z matką. Kawa między nimi wystygła. „Nie musiałeś jej odsyłać” – powiedziała cicho Ingrid. „Dam sobie radę. Nie chcę, żebyś stracił to, co zbudowałeś”.

Sięgnął po jej dłoń. „Mamo, to nic nie znaczy, jeśli nie będziesz bezpieczna. Powinienem był zauważyć to wcześniej, te drobne rzeczy, sposób, w jaki do ciebie mówiła. Tak bardzo chciałem wierzyć, że wszystko jest idealnie”.

W kolejnych tygodniach Alessandra próbowała ratować swój wizerunek. Powiedziała dziennikarzom, że Leonard ma problemy z gniewem i że porzucił ją bez powodu. Prawda jednak wyszła na jaw. Pojawiły się zdjęcia stłuczonego nadgarstka Ingrid, a służba domowa zaczęła opowiadać historie, których bała się ujawnić. Społeczne współczucie zwróciło się ostro przeciwko Alessandrze.

Jednak zwycięstwo nie przyniosło Leonardowi radości. Nocą, gdy w domu zapadała cisza, wciąż słyszał przerażony krzyk matki i widział niedowierzanie w oczach Alessandry, gdy kazał jej odejść. Zdrada, uświadomił sobie, nie była głośna ani nagła. To cicha korozja, która trawi miłość, aż nic z niej nie zostanie.

Pewnego wieczoru, gdy słońce chowało się za horyzontem, Leonard wywiózł matkę na taras z widokiem na jezioro. Woda lśniła złotem, spokojna i bezkresna.

„Postąpiłaś słusznie” – mruknęła Ingrid, kładąc dłoń na jego dłoni. „Nie pozwól, by to zatwardziło twoje serce. Ludzie mogą cię rozczarować, ale to nie znaczy, że miłość nie jest tego warta”.

Leonard uśmiechnął się blado, a ból w piersi złagodniał. „Wciąż mnie czegoś uczysz, mamo”.

„Ktoś musi” – powiedziała, lekko się śmiejąc.

Kiedy patrzyli, jak ostatnie światło dnia gaśnie, Leonard poczuł, jak coś w nim się pojawia, cicha obietnica, że ​​żaden sukces, żadne bogactwo, żadna iluzja doskonałości nie będą miały większego znaczenia niż ludzie, którzy naprawdę go kochają.

„Pieniądze mogą budować mury” – pomyślał – „ale tylko miłość może uczynić z nich dom”.