Moi rodzice nazwali mnie nicponiem i wyrzucili z domu. „Wynoś się na ulicę!” – krzyknął ojciec. Nie wiedzieli, że zarabiam 15 milionów dolarów rocznie, więc tylko się uśmiechnąłem i wyszedłem. TRZY TYGODNIE PÓŹNIEJ…

Moi rodzice powiedzieli, że jestem nieudacznikiem i wyrzucili mnie z domu: „Zamieszkaj w…”

Nazywam się Adrien. Mam 32 lata i mogę ci powiedzieć, że pieniądze nie chronią magicznie przed rodzinnymi dramatami. Pracuję od 18. roku życia i po ukończeniu studiów zbudowałem własną firmę od podstaw. Wtedy moi rodzice uważali, że popełniam największy błąd w życiu. „Bez dyplomu nic nie osiągniesz” – mawiała moja mama, mieszając kawę, jakby brała udział w castingu do telenoweli. Mój ojciec tylko mruczał na znak aprobaty, co było jego typowym sposobem na zignorowanie wszystkiego, co mówiłem.

Nie wiedzieli, że już uruchomiłem swój pierwszy biznes online, niszowy sklep e-commerce, który miał się rozwinąć w serię firm generujących miliony dolarów rocznie. Ale wtedy – jak wspomniałem, nie wiedzieli – widzieli tylko beztroskiego, naiwnego dzieciaka, który nie chciał pracować.

Nigdy nie byliśmy zżytą rodziną. Moi rodzice byli typem, który oceniał ludzi po wyglądzie i statusie społecznym. Moja starsza siostra, Lily, była ich dumą i radością: prawniczka korporacyjna z nienagannym profilem na LinkedIn, designerskimi torebkami na każdą porę roku i tą zimną, wyrachowaną pewnością siebie, która potrafiła zmusić do milczenia. Była uosobieniem sukcesu, którym z dumą chwalili się przed znajomymi. Ja byłam przykładem tego, czego nie należy robić.

Za każdym razem, gdy przychodziłem do nich na kolację, znajdowali sposób na wtrącanie uszczypliwości pod przykrywką miłych uwag. „Nadal robisz swoje małe rzeczy w internecie?” – pytał mnie ojciec ze śmiechem, jakby to była przejściowa moda, jak kolekcjonowanie komiksów. Lily uśmiechała się uprzejmie i odpowiadała: „Wiesz, nigdy nie jest za późno na znalezienie prawdziwej pracy”.