Moi rodzice planowali wprowadzić do mojego domu mojego brata, gdy byłem w podróży.

Mój dom w Portland to bungalow w stylu rzemieślniczym z lat 20. XX wieku, który kupiłem za własne pieniądze, odnowiłem własnymi rękami i broniłem z zaciekłością, która zadziwiała moich rodziców.

Dla nich dom był dobrem wspólnym.

Dla mnie było to jedyne miejsce na świecie, gdzie nie musiałam być odpowiedzialną starszą siostrą.

To było moje sanktuarium.

Albo tak mi się wydawało.

Pierwsze wibracje na moim nadgarstku były delikatne.

Mój smartwatch był ustawiony w trybie „Nie przeszkadzać” dla wszystkich informacji oprócz kontaktów alarmowych i alertów bezpieczeństwa.

Zignorowałem to. Byliśmy w trakcie finalizowania ogromnego kontraktu z firmą logistyczną i robiłem notatki na temat ich protokołów szyfrowania.

Potem znowu zawibrowało – dłużej, natarczywie. Mocne pulsowanie w kości promieniowej.

Spojrzałem w dół, starając się zachować neutralny wyraz twarzy.

Na małym ekranie OLED wyświetlił się pojedynczy wiersz tekstu w jasnoczerwonym kolorze:

Drzwi wejściowe. Wykryto ruch.

Zmarszczyłem brwi.

Była godzina 14:00 we wtorek w Portland. Listonosz już przyjechał i odjechał. Nie miałem zaplanowanych żadnych paczek. W mojej okolicy panowała cisza – to takie miejsce, gdzie największym skandalem jest to, że ktoś wystawia kosz na śmieci o dzień za późno.

Pewnie bezpański kot. Może jakiś akwizytor chodzący od domu do domu ignorujący znak, który przykleiłem do elewacji.

Powinienem był to odpuścić.

Powinienem obrócić nadgarstek i skupić się na ekranie projekcyjnym, na którym dyrektor generalny działu logistyki wskazywał wykres kołowy.

Ale ta zawodowa paranoja – ten instynkt, który pozwolił mi zdobyć trzy awanse w ciągu czterech lat – kłuła mnie w kark.

Wyciągnąłem telefon spod notatnika. Schowałem go pod stołem, ukryty przed wzrokiem członków zarządu. Odblokowałem ekran.

Następnie kliknąłem ikonę aplikacji do zabezpieczania domu.

Ekran na sekundę zrobił się czarny.