W międzyczasie moi rodzice chwalili się zdjęciami ślubnymi Samanthy w kolorowych magazynach. Jej mąż, Andrew, był inwestorem venture capital, a ich życie wyglądało jak wyjęte z luksusowej reklamy. Od czasu do czasu widywałam ich w wiadomościach – gale charytatywne, przecięcia wstęg, luksusowe podróże. Starałam się tym nie przejmować, ale czasami zastanawiałam się, czy moi rodzice mają rację.

Pewnego ranka przyszedł list do Daniela. Nie rozpoznałam nadawcy, ale twarz Daniela zbladła, gdy go przeczytał. Spojrzał na mnie i powiedział: „Em, chyba czas wracać do Bostonu”.

Nie rozumiałam dlaczego, aż do kilku miesięcy później, kiedy moi rodzice zaprosili nas – niechętnie – na rodzinną uroczystość. To był pierwszy raz, kiedy zobaczyli Daniela od ślubu. Spodziewałam się niezręczności, może napięcia. Jednak kiedy weszliśmy do tej wielkiej sali i moi rodzice znów zobaczyli Daniela, ich twarze zrobiły się białe jak papier.

Stało się tak dlatego, że człowiek, którego się wyrzekli, nie był już zwykłym cieślą.

Rodzinna gala charytatywna odbyła się w prestiżowym hotelu Avalon w centrum Bostonu. Moi rodzice zaprosili nas dopiero po tym, jak usłyszeli niejasne plotki o „rozszerzeniu działalności” Daniela. Niewiele wiedzieli o szczegółach – wiedzieli tylko, że nasz powrót może poprawić ich wizerunek w mediach społecznościowych. Zgodziłem się, głównie po to, by zachować spokój.

Kiedy dotarliśmy, czułam na sobie wzrok. Miałam na sobie prostą granatową sukienkę, którą Daniel kupił mi na ostatnie święta. Jednak Daniel wyglądał inaczej – pewny siebie, opanowany, w dopasowanym grafitowym garniturze, który leżał na nim jak od projektanta. Uścisnął dłoń, uśmiechnął się uprzejmie i zachowywał się, jakby to miejsce było jego.

Moi rodzice podeszli ostrożnie. Zwyczajna arogancja mojego ojca osłabła, gdy Daniel przedstawił się jednemu ze sponsorów imprezy jako „Daniel Hayes, założyciel Hayes Design & Build”. Oczy mężczyzny rozbłysły.

„Hayes Design? To ty wyremontowałeś Liberty Towers w centrum miasta? Moja firma w to zainwestowała!”

Kieliszek do wina mojej mamy lekko wyślizgnął się jej z dłoni. Wyszeptała: „Nigdy nie mówiłeś, że to… ten Daniel Hayes”.

Okazuje się, że kiedy wychowywałem Lily i zarządzałem rachunkami, Daniel po cichu pracował nad dużymi projektami. Zaczynał od remontów starych domów w naszym mieście, a następnie zajął się projektowaniem luksusowych wnętrz na zamówienie. Jednym z jego pierwszych klientów był emerytowany architekt, który został jego mentorem, a później inwestorem. W ciągu czterech lat mały warsztat Daniela przekształcił się w wielomilionową firmę projektowo-budowlaną obsługującą klientów z najwyższej półki w całym kraju.

Nie powiedział mi jeszcze, na czym polega jego sukces. „Chciałem ci pokazać, a nie tylko powiedzieć” – powiedział cicho tego wieczoru.

W miarę upływu wieczoru ludzie wciąż do niego podchodzili – deweloperzy, inwestorzy, a nawet lokalny prezenter wiadomości, który chciał wywiadu. Duma mojego ojca przerodziła się w coś skomplikowanego – podziw zmieszany ze wstydem. Moja matka starała się otrząsnąć, uśmiechając się zbyt szeroko i przedstawiając go gościom jako swojego „zięcia, genialnego rzemieślnika”.

Samantha i Andrew spóźnili się. Andrew wyglądał na zakłopotanego, jego pewność siebie zgasła. Najwyraźniej jedna z jego ostatnich inwestycji zakończyła się spektakularną porażką, kosztując miliony. Prasa po cichu szeptała o plotkach o bankructwie. Wcześniejsze pochwały mojego ojca zmieniły się w zaniepokojenie.

Pod koniec wieczoru role się całkowicie odwróciły. Mój ojciec odciągnął Daniela na bok. „Myliłem się co do ciebie” – powiedział napiętym głosem. „Jeśli kiedykolwiek będziesz zainteresowany rozszerzeniem działalności w branży nieruchomości…”

Daniel uśmiechnął się uprzejmie, ale przerwał mu. „Doceniam to, proszę pana. Ale ja buduję domy, a nie mury między ludźmi”.

Po raz pierwszy tata nie miał odpowiedzi.

Kilka tygodni po gali moi rodzice odwiedzili nas w Portland. To był pierwszy raz, kiedy zobaczyli, gdzie mieszkamy. Spodziewali się rezydencji, a jednak Daniel zbudował skromny, ciepły dom – drewniane belki, światło słoneczne wpadające przez szerokie okna, meble, które sam wykonał. Choć nie był ekstrawagancki, emanował miłością.