Moi rodzice zostawili mnie z wujkiem i ciocią, żeby mogli wychowywać tylko moją siostrę – 12 lat później skontaktowali się ze mną w czasie świąt Bożego Narodzenia

Od lat nie myślałam o moich biologicznych rodzicach. Kilka miesięcy temu kariera Chloe nagle się zakończyła. Podczas treningu uległa poważnemu wypadkowi, łamiąc nogę i rękę.

Nastolatka leżąca na szpitalnym łóżku | Źródło: Midjourney
To był taki rodzaj kontuzji, po której się nie wraca, przynajmniej nie na poziomie elitarnym. Po wyzdrowieniu Chloe miałaby prawdopodobnie największe szanse zostać trenerką.

Nagle moi biologiczni rodzice zapragnęli, abym znów pojawił się w ich życiu.

Skontaktowali się ze mną po raz pierwszy podczas świąt, wysyłając mi zwykłego, pogodnego SMS-a.

Cześć, Melody! Bardzo za Tobą tęsknimy i chcielibyśmy się z Tobą spotkać. Spotkajmy się wkrótce! Co powiesz na kolację?

Zignorowałem to.

Telefon na stole | Źródło: Midjourney
Ale w Wigilię osaczyli mnie.

Poszłam na pasterkę z babcią, która pomimo wieku i okropnego bólu stawów, wciąż uwielbiała tę tradycję. Gdy weszłyśmy do kościoła, dostrzegłam mamę czekającą przy drzwiach. Twarz mamy rozjaśniła się i rzuciła się do przodu, jakbyśmy się widziały wczoraj.

Babcia prychnęła i poszła dalej w kierunku krzesła.

„Melody!” wykrzyknęła, sięgając po uścisk. „Minęło tyle czasu! Jesteś taka piękna”.

Zewnętrzna część kościoła | Źródło: Midjourney
Teraz wiedziałem dokładnie, kim ona jest. Wiedziałem dokładnie, kim jest mój ojciec, który szedł w naszym kierunku. Ale chciałem zrobić im krzywdę.

„Przepraszam, czy ja pana znam?” – zapytałem.

Twarz mojej matki zmarszczyła się jak bibułka, ale mój ojciec wkroczył, czerwony na twarzy i oburzony.

„Przepraszam, młoda damo? Co to za ton? Co to za pytanie? Wiesz, że jesteśmy twoimi rodzicami!”

Przechyliłem głowę udając, że myślę.

Zdenerwowany mężczyzna | Źródło: Midjourney
„Och. Moi rodzice? To zabawne, bo moi rodzice są w domu i spieszą się, żeby zapakować prezenty świąteczne, które mi kupili na ostatnią chwilę. Wy pewnie jesteście Anthony i Carmen? Ci, którzy mnie oddali?”

Potem poszedłem usiąść z babcią, zostawiając ich z otwartymi ustami.

Siedzieli za nami i przez całe nabożeństwo czułem, jak ich wzrok wbija się w tył mojej głowy. Wychodząc, znowu mnie zatrzymali.

Młoda kobieta siedząca w kościele | Źródło: Midjourney
„Naprawdę nas nie poznajesz?” zapytała moja mama.

Przyglądałem się im przez chwilę.

„To nie ma znaczenia” – powiedziałem.

Gdy odchodziłam z babcią, ona mocniej ścisnęła moje ramię.

„Dobrze im tak, kochanie” – powiedziała. „Jak widzisz, nie istnieję dla nich. Nie istnieję, odkąd miałeś jedenaście lat i nakrzyczałam na nich za to, jak cię traktowali”.

Starsza kobieta stojąca w kościele | Źródło: Midjourney
Kilka dni później musieli już coś wiedzieć, bo zadzwonili do mnie zupełnie niespodziewanie.

„Melody, kochanie” – zaczęła mama. „Skoro tak dobrze ci się wiedzie, czy nie byłoby sensownie pomóc trochę rodzinie? Wiesz, po tym wszystkim, co dla ciebie zrobiliśmy”.

Prawie parsknąłem śmiechem.

„Co dla mnie zrobiłeś? Masz na myśli porzucenie mnie?”

Młoda kobieta rozmawiająca przez telefon | Źródło: Midjourney
„Nie bądź taka dramatyczna” – warknęła. „Daliśmy ci przestrzeń, żebyś mogła stać się niezależną kobietą, którą jesteś dzisiaj. Gdyby nie nasze poświęcenia, byłabyś nikim”.

Nie mogłem uwierzyć w jej śmiałość.

„Nic takiego nie zrobiłeś” – argumentowałem. „Nie chciałeś, żebym był przy tobie, kiedy goniłeś za olimpijskimi marzeniami z Chloe”.

„Rodzina to rodzina” – powiedział mój ojciec przez telefon. „Teraz wszyscy jesteśmy w tym razem. Nie sądzisz, że jesteś nam trochę winien za to, że cię wychowaliśmy?”

„Nie ty mnie wychowałeś. Ciocia Lisa i wujek Rob. Jeśli komuś jestem coś winien, to właśnie im.”

Zdenerwowana kobieta rozmawia przez telefon | Źródło: Midjourney
Rozłączyłem się zanim zdążyli odpowiedzieć.

Chyba mogłem sprawdzić, co u Chloe, ale ona też mi przerwała. Tak jak nasi rodzice. Nie miałem im już nic do przekazania.

Nadszedł Nowy Rok i był magiczny. Ciocia Lisa upiekła swoją słynną szynkę w miodzie, a wujek Rob spróbował swoich sił w pieczeniu ciasteczek (wyszły trochę spalone, ale i tak nam smakowały).

Kiedy tak siedzieliśmy przy stole i śmieliśmy się, uświadomiłem sobie coś.

Jedzenie na stole | Źródło: Midjourney
To moja rodzina. Nie ci, którzy mnie zostawili, ale ci, którzy zostali.

Moi biologiczni rodzice mogą próbować nawiązać ze mną kontakt, ale nigdy nie naprawią szkód, które wyrządzili.

Mam tutaj wszystko, czego potrzebuję.