Mój 70-letni teść nalegał na zatrudnienie młodej służącej.

Po tygodniu w szpitalu wydał ostatnie tchnienie, zostawiając odręcznie napisany, drżącym, niedbałym pismem testament:

„Mój majątek jest podzielony po równo między moje dzieci, z wyjątkiem tego domu, który zostawiam Esmeraldzie i jej synowi jako spóźniony prezent ślubny…”.

Myślałam, że ten szok przelał czarę goryczy… ale ku mojemu zaskoczeniu, kiedy poszliśmy załatwić akt urodzenia dziecka, Esmeralda w milczeniu wręczyła jej kartkę z testem DNA.

Nikt się tego nie spodziewał: dziecko w jej łonie… nie było jego dzieckiem!

To było dziecko kogoś innego!

Okazuje się, że widząc, że jest bogaty i mieszka sam, planowała udawać ciążę, by wmówić mu, że wciąż jest „silna”.

Obawiając się utraty jej zaufania, potajemnie udał się na badania kontrolne i zdiagnozowano u niego… długotrwałą niepłodność, spowodowaną powikłaniami po operacji prostaty.

Ale zamiast się odezwać, milczał.

Może i wiedział wszystko… ale wciąż chciał mieć ostatnią iluzję bycia kochanym, życia jak mąż.

Kiedy skończyłem czytać testament i trzymałem w szufladzie stare zaświadczenie lekarskie, nie mogłem powstrzymać łez.

Cała frustracja, jaką czułem wobec służącej, zniknęła, pozostawiając jedynie głęboki smutek po stracie starszego mężczyzny, który całe życie spędził opiekując się dziećmi i, ostatecznie, wciąż pragnął być kochany.