Mój 8-miesięczny brzuch ciążowy był pierwszą rzeczą, jaką zobaczył rekruter. Roześmiał się, wrzucił moje CV do kosza i zapytał: „Planujesz tu rodzić?”. Nie wiedział, że nie jestem tylko kandydatką…

„Nie” – odpowiedziałem. „Postanowiłem przeprowadzić małą kontrolę jakości. Pamiętasz, jak zastanawialiśmy się, dlaczego nigdy nie widzieliśmy żadnej kandydatki na stanowisko dyrektora? Dlaczego nasze wskaźniki różnorodności spadały?”

Wstałem. Podszedłem do kosza na śmieci i podniosłem zmięte CV. Wygładziłem je na szklanym biurku.

„To dlatego, że twój „osobisty przyjaciel” Marcus wyrzuca je do śmieci” – powiedziałam. „Właśnie powiedział mi, że jestem „kwoką gniazdującą”. Zapytał, czy planuję przekształcić biuro w pokój dziecięcy. I powiedział mi, że matki to zła inwestycja”.

Rozdział 3: Wezwanie

Cisza po drugiej stronie słuchawki była przerażająca. To była cisza człowieka, który zbudował giganta technologicznego, niszcząc konkurencję.

„Co powiedział?” Głos Davida był niski. Śmiercionośny.

Marcus zbladł. Wstał, ręce mu się trzęsły. „David! Czekaj! Nie wiedziałem… Nie powiedziała, kim jest! Oszukała mnie!”

„Nie oszukałam cię, Marcusie” – powiedziałam. „Zaprezentowałam się jako wykwalifikowana kandydatka. Potraktowałeś mnie jak śmiecia, bo jestem w ciąży”.

„David, posłuchaj!” krzyknął Marcus do telefonu. „Chroniłem twoje interesy! Nie chcesz kogoś, kto będzie na trzymiesięcznym urlopie! Wykonywałem swoją pracę!”

„Twoim zadaniem” – ryknął David przez głośnik, aż Marcus się wzdrygnął – „było znalezienie dla mnie najlepszych talentów! A nie filtrowanie kandydatów na podstawie twojego mizoginicznego światopoglądu!”

„Ale…” wyjąkał Marcus.

„Elena” – powiedział David, a jego głos lekko złagodniał, gdy zwrócił się do mnie. „Wszystko w porządku? Czy on cię zdenerwował?”

„Nic mi nie jest” – powiedziałam, pocierając brzuch. „Ale skończyłam z Apexem ”.

„Zgadzam się” – powiedział David. „Załóż go”.

Przesunąłem telefon po biurku w stronę Marcusa. Spojrzał na niego, jakby to była bomba.

„P-panie Sterling” – pisnął Marcus.

„Marcus” – powiedział David. „Z tą chwilą Vanguard Tech rozwiązuje umowę z Apex Solutions . Ze skutkiem natychmiastowym”.

„Nie możesz tego zrobić!” krzyknął Marcus. „Mamy zaliczkę! Ten kontrakt jest wart trzy miliony dolarów rocznie! To połowa mojej prowizji!”

„Przeczytaj klauzulę moralności, Marcusie” – warknął David. „Podpunkt 4: Dyskryminacja. Złamałeś go. I szczerze mówiąc? Masz szczęście, że moja żona zajmuje się tym profesjonalnie. Gdybym tam był, wyrzuciłbym cię przez tę szklaną ścianę”.

„Żona?” – wyszeptał Marcus. Krew odpłynęła mu całkowicie z twarzy. Spojrzał na mnie. Spojrzał na mój brzuch. W tym momencie zdał sobie sprawę, że kurnik należy do „kwoki gniazdującej”.

„Anuluj kontrakt” – rozkazał David. „A Marcus? Jeśli dowiem się, że jeszcze kiedykolwiek będziesz pracował w rekrutacji w tym mieście, osobiście pozwę cię do sądu. Jesteś skończony”.

Trzask.

Linia się urwała.

Rozdział 4: Wyjście

W pokoju panowała cisza. Jedynym dźwiękiem był szum klimatyzatora i ciężki, spanikowany oddech Marcusa.

Zapadł się w fotel. Wyglądał na zdruzgotanego. Arogancja zniknęła, zastąpiona pustym spojrzeniem człowieka, który właśnie patrzył, jak jego kariera ulatuje.

„Pani Sterling” – wyszeptał. „Ja… nie miałem pojęcia”.

„W tym tkwi problem, Marcusie” – powiedziałam, biorąc torebkę. „Nie powinieneś potrzebować wiedzieć, kim jest mój mąż, żeby traktować mnie z szacunkiem. Powinieneś był mnie szanować, bo jestem człowiekiem z rozumem i umiejętnościami”.

Podszedłem do drzwi. Bolały mnie plecy. Bolały mnie stopy. Ale czułem się lżejszy od powietrza.

Zatrzymałem się na progu.

„A co z Marcusem?”

Spojrzał w górę, a w jego oczach pojawiły się łzy.

„Miałaś rację w jednej sprawie” – powiedziałam. „Matki są niebezpieczne. Ale nie z powodu »małpiego mózgu«”.

Pogłaskałem się po brzuchu.

„Bo walczymy o przyszłość. I nie mamy cierpliwości do dinozaurów takich jak ty”.

Wyszedłem do poczekalni. Recepcjonistka wciąż żuła gumę. Spojrzała na mnie.

„Poszło dobrze?” zapytała znudzona.

Uśmiechnąłem się.

„Myślę, że niedługo będą mieli wakat na rekrutera” – powiedziałem. „Powinnaś aplikować”.

Wyszedłem z budynku na słońce. Mój telefon zawibrował.

David: Odbieram cię. Lunch? Ogórki kiszone i lody?

Ja: Stek. Krwisty. Mam zwycięstwo, które muszę uczcić.