Mój 89-letni teść mieszkał z nami przez 20 lat, nie dokładając się do naszych wydatków. Po jego śmierci byłem zszokowany, gdy usłyszałem szokującą wiadomość od prawnika.

Ożeniłem się w wieku trzydziestu lat, bez żadnego doświadczenia. Rodzina mojej żony też nie była zamożna; był tylko jej ojciec, pan Velasco, prawie siedemdziesięcioletni, wątły, dyskretny i żyjący z renty weterana.

Zaraz po ślubie zamieszkał z moją żoną i ze mną i został z nami do końca życia.

Przez dwadzieścia lat nie dał ani jednego peso na prąd, wodę, jedzenie ani lekarstwa. Nie dbał o wnuki, nie gotował i nie sprzątał. Niektórzy nazywali go nawet „pasożytem pierwszej klasy”.

Czasami się złościłem, ale potem mówiłem sobie: „To stary człowiek, ten mój teść. Jeśli będę narzekał, kto się nim zajmie?”.

Więc milczałem. Ale szczerze mówiąc, w głębi duszy często czułem urazę.

Czasami wracałem zmęczony z pracy, otwierałem pustą lodówkę i widziałem, jak spokojnie popija kawę, jakby to go w ogóle nie dotyczyło.

Aż pewnego dnia odszedł i myślałem, że to już koniec… Odszedł spokojnie w wieku 89 lat.

Żadnej poważnej choroby, żadnego hospitalizacji.

Tego ranka żona przyniosła mu trochę atole i odkryłem, że nie oddycha. Nie czułem żadnych emocji, po części dlatego, że był stary, po części dlatego, że… przyzwyczaiłem się do jego obecności, jak cienia w domu.

Pogrzeb był prosty. Nikt w rodzinie mojej żony nie był bogaty, więc żona i ja zajęliśmy się wszystkim.

Trzy dni później w naszych drzwiach pojawił się mężczyzna w garniturze, a ja o mało nie upuściłem szklanki z wodą, którą trzymałem.

To był prawnik ze stertą akt. Po zweryfikowaniu mojej tożsamości podał mi czerwoną teczkę i powiedział:

„Zgodnie z testamentem pana Velasco jest pan jedynym spadkobiercą wszystkich jego rzeczy osobistych”.

Zaśmiałem się cicho, myśląc, że żartuje. „Jakich rzeczy? Przez dwadzieścia lat pasożytował na mojej rodzinie; nie miał nawet porządnej pary sandałów”.

Ale prawnik otwierał kolejne strony z powagą: