Mój chłopak, z którym jestem już od sześciu miesięcy, zabrał mnie do domu, żebym poznała jego rodzinę. Przez całą kolację nazywali mnie „tania” po hiszpańsku, myśląc, że o niczym nie wiem. Uśmiechałam się przez cały czas i powiedziałam tylko jedno zdanie, zanim wstałam od stołu.

Rodzice mojego chłopaka mieli mały magnes z flagą USA, krzywo przyklejony do ich lodówki ze stali nierdzewnej – pamiątkę z jakiejś podróży do Nowego Jorku, o której lubili wspominać, mówiąc o „Stanach”. To była jedyna rzecz w jadalni, która choć trochę przypominała mi dom, gdy siedziałam na końcu ich długiego mahoniowego stołu, uśmiechając się tak szeroko, że aż bolały mnie policzki. Kryształowe kieliszki, polędwica wołowa, vintage’owy Sinatra nucony z ukrytych głośników i cała rodzina Sebastiana rozbierająca mnie po hiszpańsku, jakbym była studium przypadku, a nie gościem.

Ładna, ale głupia. Tania. Wypełniacz, dopóki nie wrócił do Kolumbii.

Myśleli, że moja blondwłosa Amerykanka nie rozumie ani słowa. Posmarowałem bułkę masłem, odrysowałem uszczerbiony róg mojego małego breloczka z flagą USA, który leżał obok mojego talerza, i każdą obelgę zapisywałem jak dowód. Milczenie, jak się przekonałem, bywa ostrzejsze niż jakakolwiek riposta. Sześć miesięcy razem, a dla nich byłem tylko ozdobą. Zanim wieczór się skończy, dowiedzą się, że jestem tylko tłumaczeniem.

Nazywam się Romy Adler, mam dwadzieścia sześć lat, piszę pracę magisterską z komunikacji i zazwyczaj jestem zbyt zajęta, żeby się rozpraszać. Dorastałam w Burlington w stanie Vermont, gdzie mój tata jest profesorem na Uniwersytecie Vermont, człowiekiem, dla którego dobra sobota to stos prac naukowych i mocna kawa. Moja mama uczy angielskiego w liceum i płacze na filmach Pixara. Wychowałam się na kartach bibliotecznych i NPR, a nie na mahoniowych stołach i brandy po deserze.

Tego ranka, kiedy spotkałem Sebastiana, byłem pogrążony w lekturze podręcznika do lingwistyki w Marlow’s, przytulnej kawiarni-księgarni kilka przecznic od kampusu, w którym studiowałem. Był to jeden z tych wczesnowiosennych dni, kiedy powietrze wciąż pachniało świeżością, ale słońce sprawiało, że wszyscy udawali, że zima naprawdę się skończyła. Wszystkie stoliki były zajęte – studenci pochyleni nad laptopami, prawnicy w garniturach rozmawiający zbyt głośno, starsza para dzieląca się bułką.

Ledwo zauważyłem, kiedy ktoś podszedł do mojego stolika, aż usłyszałem ciepły głos z lekkim akcentem. „Przepraszam. Czy mógłbym usiąść przy twoim stoliku? Wszędzie indziej jest pełno”.

Spojrzałam w najbardziej rozbrajające brązowe oczy, jakie kiedykolwiek widziałam. Był wysoki, miał idealnie ułożone ciemne włosy i uśmiech, który sprawiał, że moje starannie zbudowane ściany rozpadały się na jego widok. Jego koszula była odrobinę zbyt elegancka, a zegarek zdecydowanie poza moim studenckim budżetem.

„Oczywiście” – powiedziałam, próbując przenieść książki. „Proszę.”

„Jestem Sebastian” – powiedział, odstawiając kawę i wyciągając rękę nad stołem.

„Romy”. Jego uścisk był mocny, pewny. Skinął głową w stronę mojego podręcznika.

„Łączność. Jesteś w Westlake?”

„Studia podyplomowe” – powiedziałem. „Konkretnie komunikacja międzykulturowa”.

Uniósł brwi. „Imponujące. Przełamywanie barier między światami”. Sposób, w jaki to powiedział – jakby uważał mnie za autentycznie interesującą – sprawił, że poczułam rumieniec na piersi.

„A ty?” – zapytałem.