Mój mąż i jego kochanka wymienili zamki, gdy byłam w pracy — ale nie mieli pojęcia, co ich czeka

Kiedy włożyłam klucz do zamka, nie pasował.

Wtedy zauważyłam karteczkę przyklejoną do drzwi, napisaną znajomym charakterem pisma Jasona.

To już nie jest twój dom. Poszukaj sobie innego miejsca na nocleg.
Co do cholery? – pomyślałam.

Potem spojrzałam przez drzwi i krzyknęłam imię Jasona. W końcu drzwi się otworzyły, ukazując mojego męża.

A za nim stała kobieta owinięta moim szlafrokiem.

„Nie mówisz serio” – wyszeptałam.

„Słuchaj” – uśmiechnął się ironicznie.

Zdjęcie ma charakter poglądowy.
„Poszłam dalej. Mia i ja jesteśmy teraz razem i potrzebujemy przestrzeni. Możesz się przespać gdzie indziej”.

Mia. Ta sama koleżanka z pracy, o której przysięgał, że jest „tylko przyjaciółką”.

„Spakowałam twoje rzeczy do pudeł” – powiedziała. „Możesz je odebrać w garażu”.

Jason myślał, że może mnie wyrzucić z domu i ujść z tym na sucho, ale wiedziałam, że nie mogę na to pozwolić.

Okropny plan.
***

„Alice? O mój Boże”. Moja siostra Paula otworzyła drzwi.

„Co się stało?”

Usiadłam na kanapie i opowiedziałam wszystko siostrze.

„To skończony śmieć” – syknęła Paula, kiedy skończyłam.

„A ta Mia miała na sobie twój szlafrok?”

„Mój prezent urodzinowy od mamy” – powiedziałam.

„Co mogę zrobić? Dom jest na jego nazwisko”. Wzięłam długi łyk.

„Kredyt hipoteczny został zatwierdzony na podstawie jego historii kredytowej, ponieważ moja wciąż dochodziła do siebie po studiach magisterskich”.

Paula zmrużyła oczy. „Ale kto spłacał raty?”

Zdjęcie ma charakter poglądowy.
„Oboje spłacaliśmy, ale…” Zrobiłam pauzę.

„Zapłaciłam za wszystko inne. Za każdy mebel. Za remont kuchni w zeszłym roku. Za wszystkie sprzęty AGD”.

„Dokładnie” – powiedziała Paula.

„Więc co właściwie posiada Jason oprócz pustego domu?”

Sprawdziłam telefon i przejrzałam aplikację bankowości internetowej.

„Zachowałam wszystkie paragony. Mam obsesję na punkcie śledzenia naszego budżetu”.

„Oczywiście, że tak” – zaśmiała się Paula. „Królowa Arkuszy Kalkulacyjnych”.

Oczy Denise zabłysły. „Więc zróbmy listę”.

Resztę poranka spędziłyśmy na inwentaryzacji wszystkiego, co kupiłam do domu.

„To imponujące” – skinęła głową Denise. „Z tymi paragonami nie ma wątpliwości, co do ciebie należy”.

Po wystawieniu mebli zadzwoniłam dziś po południu do firmy przeprowadzkowej. Na szczęście właściciel, Mike, okazał zrozumienie dla mojej sytuacji.

Zdjęcie ma charakter poglądowy.

„Mieliśmy podobny przypadek w zeszłym roku” – powiedział mi.

„Żona przyłapała męża na oszustwie i chciała zabrać wszystkie swoje rzeczy, kiedy był w pracy”.

„Właśnie tego potrzebuję” – powiedziałam.

„Ale z jedną różnicą. Chcę, żeby byli na miejscu, kiedy to się stanie”.

Czekałam na sobotę, kiedy mąż i jego kochanka wrócą do domu.

Kiedy Mike i jego pracownicy byli już na miejscu, zapukałam do drzwi, a mąż mi otworzył.

„Hej, kochanie” – powiedziałam słodko.

„Przyszłam tylko odebrać swoje rzeczy”.

Pralka? Wyłączona w połowie cyklu, mokre ubrania wrzucone do plastikowego pojemnika.

Piekarnik? Otworzył się akurat, gdy ciasto się piekło. Teraz moje.

Moja toaletka, mój smart TV, kanapa, na której się wylegiwali? Zniknęły.

Wpatrywał się we mnie, niezdolny nic powiedzieć.

Zdjęcie ma charakter poglądowy.
„A tak przy okazji? Wymieniałeś zamki, kiedy jeszcze legalnie tu mieszkałem?” Uśmiechnąłem się.

„To nielegalne. Mógłbym iść z tym do sądu i naprawdę uprzykrzyć ci życie. Ale szczerze? Patrzę.

O wiele bardziej satysfakcjonujące jest to, że stoicie tu, nieszczęśliwi, w pustym domu”.

I wiem, że zrobiłam dokładnie to, co trzeba było zrobić.