Mój mąż i teściowie oczekiwali, że zapłacę za kolację sylwestrową dla wszystkich z pieniędzy, które odziedziczyłam po mamie

Wstałem i chwyciłem płaszcz. „Nie, Ethan. To, że nie stajesz w mojej obronie, nie jest tego warte”.

Twarz Karen wykrzywiła się w niedowierzaniu. „Po tym wszystkim, co dla ciebie zrobiliśmy, tak nam się odwdzięczasz?”

Nie odpowiedziałam. Nie miałam już nic do powiedzenia. Zarzuciłam torbę na ramię i ruszyłam do wyjścia, czując się lżej z każdym krokiem. Usłyszałam, jak Ethan woła za mną, ale się nie zatrzymałam.

Na zewnątrz zimne powietrze uderzało mnie w twarz, ale nie przejmowałem się tym. Po raz pierwszy od miesięcy, a może i lat, poczułem się wolny.

Kilka dni później zadzwonił Ethan. Jego ton mnie nie zaskoczył – nie przepraszał. Był zły.

„Zawstydziłaś mnie przed rodzicami, Claire. Mogłaś po prostu zapłacić rachunek i uniknąć całego tego zamieszania” – warknął, a frustracja ociekała z każdego słowa.

Wziąłem głęboki oddech, żeby się uspokoić. „Ethan, nie chodziło o rachunek. Chodziło o szacunek. Nie jestem portfelem, z którego twoja rodzina może sięgać, kiedy tylko ma na to ochotę”.

„Przesadzasz” – argumentował. „To była tylko jedna kolacja”.

„Nie, Ethan” – powiedziałem stanowczo, a mój głos był niewzruszony. „Chodzi o coś więcej. Nie dam się wykorzystać dla pieniędzy. Musisz to zrozumieć”.

Po drugiej stronie linii zapadła długa cisza, zanim w końcu się odezwał. „Myślę, że potrzebujemy trochę przestrzeni” – powiedział chłodno.

„Może masz rację” – odpowiedziałam, czując, jak ogarnia mnie dziwny spokój. „Potrzebuję czasu, żeby się przekonać, czy to jest małżeństwo, jakiego pragnę”.

Po tych słowach rozłączyłem się, wiedząc, że prawdziwa rozmowa dopiero się zaczyna.