Mój mąż odmówił pomocy przy naszym noworodku, dopóki nie zemdlałam na oczach wszystkich

Mój mąż i ja mieliśmy być zgraną drużyną, kiedy powitaliśmy na świecie nasze pierwsze dziecko, ale zamiast tego odwrócił się ode mnie. Jego zachowanie pogarszało się z dnia na dzień i byłam bliska odejścia od niego – aż do momentu, gdy coś szokującego wydarzyło się na oczach całej rodziny. Na szczęście niespodziewana interwencja uratowała nasze małżeństwo.

Niedawno ja, 25-letnia Mary , przeżyłam jeden z najbardziej zawstydzających, a zarazem otwierających oczy momentów w moim życiu. Ale zanim do tego przejdę, pozwólcie, że cofnę się trochę w czasie. Mój mąż, 29-letni Jake , i ja powitaliśmy na świecie naszą piękną córeczkę, Tilly , zaledwie trzy tygodnie temu.

Ona jest całym moim światem. Ale problem w tym, że ilekroć proszę Jake’a, żeby mi z nią pomógł, zbywa mnie tą samą wymówką –

„Dajcie mi spokój, mój urlop ojcowski jest tak krótki”.

Samotnie zmagam się z niekończącymi się nieprzespanymi nocami, próbując sprostać ciągłej opiece, której wymaga nasze dziecko. To o wiele bardziej wyczerpujące, niż sobie wyobrażałam.

Tilly ledwo śpi dłużej niż godzinę, a Jake nie czuwał nad nią ani razu odkąd się urodziła. Najbardziej łamie mi serce to, że obiecał mi przed porodem, że będziemy dzielić się obowiązkami rodzicielskimi po równo. Ale ostatnio jego pomysł „pomocy” był w najlepszym razie minimalny.

Mam tak duży niedobór snu, że czasami przysypiam podczas gotowania albo prania. Ale w zeszłą sobotę sprawy zaszły za daleko – i ta chwila zmieniła wszystko.

Aby uczcić pierwsze urodziny Tilly, zorganizowaliśmy małe spotkanie w domu mojej mamy. Miało to być radosne wydarzenie, podczas którego nasi najbliżsi przyjaciele i rodzina mogli w końcu poznać naszą córeczkę.

W miarę jak impreza trwała, Jake był wszędzie, rozmawiając ze wszystkimi, rozkoszując się uwagą. W pewnym momencie usłyszałem, jak się przechwala:

„Potrzebowałem tego urlopu ojcowskiego, bo nie wyobrażałem sobie, jak bardzo będę wyczerpany pracą i opieką nad dzieckiem”.

Nie mogłem uwierzyć w to, co słyszałem. Serce mi się ścisnęło, ale byłem zbyt zmęczony, żeby stawić mu czoła na oczach wszystkich.

Próbowałam się uśmiechać, wtapiać w tłum i udawać, że wszystko jest w porządku. Ale moje ciało osiągnęło kres wytrzymałości. Sala zaczęła wirować, skóra zrobiła się wilgotna, a zanim się zorientowałam – wszystko pociemniało. Zemdlałam w samym środku imprezy.

Kiedy się ocknęłam, otaczały mnie zaniepokojone twarze. Rodzina pomogła mi usiąść, a ktoś podał mi kawałek ciasta, mówiąc, że może mi to pomóc zbić poziom cukru. Próbowałam wszystkich uspokoić, że wszystko w porządku, jestem tylko zmęczona, ale kiedy podniosłam wzrok, zobaczyłam zmarszczone brwi Jake’a.