Mój mąż parsknął śmiechem, gdy jego matka odsunęła mnie od stołu na ich charytatywnej gali i powiedziała: „Obsługa czeka, aż goście skończą jeść”, zapominając, że każdy dolar w tej sali balowej pochodził z majątku mojej rodziny. Uśmiechnęłam się więc, kontynuowałam nalewanie szampana dla ich znajomych, a później tego wieczoru po cichu zadzwoniłam do mojego prawnika — aż do wschodu słońca odkrył, że wszystko zniknęło i…

Upokorzyli mnie na uroczystej gali u jego rodziny.

Mój mąż się śmiał, gdy jego matka odmówiła mi miejsca przy stole.

„Służąca nie je” – syknęła.

Zapomniał, że rezydencja, samochody i cała firma zostały opłacone z mojego spadku.

Tej nocy zadzwoniłem do mojego prawnika.

Następnego ranka obudził się bez domu i bez grosza.

Powietrze w wielkiej sali balowej hotelu Plaza wibrowało wyczuwalną energią – kakofonia brzęku kieliszków, dyskretne pomruki i odurzający zapach drogich perfum mieszały się z ledwie skrywaną ambicją. Był to wieczór dorocznej gali Fundacji Rodziny Montgomery, kluczowego wydarzenia w kalendarzu towarzyskim rodziny mojego męża Blake’a.

Stałem tam, samotny, obok imponującej marmurowej kolumny, trzymając kieliszek szampana, który dawno stracił swój musujący smak. Podobnie jak mój duch, czułem się jak wykwintne dzieło sztuki umieszczone w niewłaściwym pomieszczeniu – godne podziwu z daleka, ale nikt nie zatrzymał się, żeby przyjrzeć mu się z bliska.

Moja suknia, uszyta na zamówienie z jedwabiu w szmaragdowym kolorze zieleni, którego dopracowanie zajęło tygodnie, emanowała płynną elegancją, która ostro kontrastowała ze sztywnością mojej postawy w tym morzu znamienitych nazwisk i odziedziczonych fortun. Ja, Natalyia Chen, nie byłam tu uznawana za nagradzaną architektkę ani przedsiębiorczynię, która zbudowała własną pracownię od podstaw. Byłam po prostu żoną Blake’a. Moja własna tożsamość, wykuta z trudem i talentem, bladła w ciężkim cieniu jego imienia: Montgomery.

Blake stał po drugiej stronie sali, niczym słońce w swoim układzie słonecznym, w centrum kręgu starszych mężczyzn w garniturach szytych na miarę, które prawdopodobnie kosztowały więcej niż mój pierwszy samochód. Śmiał się głośno z żartu, który, sądząc po wymuszonych minach pozostałych, z pewnością nie był śmieszny. Jego oczy, omiatając szybko salę, spotkały się z moimi. Uśmiechnął się do mnie przelotnie – a właściwie nerwowo, w geście minimalnego potwierdzenia – zanim znów wbił się w publiczność.