Mój mąż podpisał papiery rozwodowe, śmiejąc się, dopóki mediator nie odczytał na głos mojego majątku netto; jego uśmiech zamarł, a potem zniknął. „Czekaj… Ile jesteś warta?” – wyjąkał. Po prostu odchyliłam się do tyłu, uśmiechnęłam i powiedziałam, że to mój pakiet odprawy, Grant…

Mój mąż śmiał się, podpisując papiery rozwodowe — dopóki ktoś nie przeczytał na głos mojego majątku i nie uśmiechnął się…

Zaśmiał się, podpisując dokumenty, traktując mnie jak zużyty paragon, który mógł zgnieść i wyrzucić. Wtedy mediatorka odchrząknęła i oznajmiła, że ​​zanim sfinalizujemy umowę, musimy zapoznać się z dokumentami.

Nie uśmiechnąłem się. Przesunąłem tylko jedną zapieczętowaną teczkę po stole i patrzyłem, jak jego pewność siebie się wyczerpuje.

Nazywam się Briana Cole i miałam trzydzieści trzy lata, gdy siedziałam przy mahoniowym stole konferencyjnym z mężczyzną, który obiecał mi miłość, dopóki śmierć nas nie rozłączy.

Powietrze w gabinecie mediatora było stęchłe, wtłaczane przez kratki wentylacyjne, które brzęczały cichym, przyprawiającym o ból głowy wibracjami, ale duszność, którą odczuwałem, nie miała nic wspólnego z wentylacją. To ciężar arogancji Granta Hollowaya wypełniał pomieszczenie, wypierając tlen, nie pozostawiając nikomu miejsca na oddech.

Grant siedział naprzeciwko mnie, odchylając się w swoim ergonomicznym skórzanym fotelu z nonszalancką swobodą, która graniczyła z obraźliwością. Kręcił między palcami wiecznym piórem Montblanc, wydając rytmiczne, rozmazane dźwięki, które zdawały się działać mi na nerwy.

Kliknij, zakręć, złap. Kliknij, zakręć, złap.

To był spektakl. Wszystko z Grantem stało się spektaklem w ciągu ostatnich kilku lat. A to – nasz rozwód – było po prostu jego najnowszym występem.

Wyglądał mniej jak mąż kończący siedmioletnie małżeństwo i ojciec naszego czteroletniego syna, Noaha, a bardziej jak korporacyjny rekin znudzony drobnym spotkaniem w sprawie przejęcia. Spojrzał na zegarek – ciężki platynowy zegarek, który kupił dwa miesiące temu, rzekomo na spotkania z klientami – i westchnął na tyle głośno, by usłyszał go mediator.

„Daj spokój, Briana” – powiedział Grant, a jego głos zniżył się do protekcjonalnego tonu, który rezerwował dla wyjaśniania mi prostych pojęć albo karcenia Noaha, gdy ten rozlewał sok. „Zakończmy to. Podpisz papiery. Oboje wiemy, że nie ma tu nic do podziału. Przeciągasz to tylko dlatego, że lubisz dramaty”.