Mój mąż poprosił mnie o rozwód, nieświadomy, że po cichu zgromadziłam 450 000 dolarów dochodu. Powiedział mi: „Nie mogę zostać z kimś, kto nie ma mi nic do zaoferowania”. Później poślubił moją najlepszą przyjaciółkę – tylko po to, by być w szoku, gdy prawda wyszła na jaw.

Thomas wręczył mi papiery rozwodowe z zadowolonym wyrazem twarzy kogoś, kto myśli, że zostawia kobietę bez grosza przy duszy i niczego.

Reklama

W tym samym momencie zawibrował mój telefon: kolejny e-mail od mojego agenta literackiego w sprawie międzynarodowych praw wydawniczych. Ironia losu była przepyszna.

Choć myślał, że ma wszystko pod kontrolą, nie wyobrażał sobie nawet przez sekundę, co go czeka.

To może być zdjęcie ze szpitala
. „Tysiąc dolarów miesięcznie wydaje mi się sprawiedliwe” – powiedział Thomas, kładąc teczkę na moim szpitalnym łóżku. „Skoro tak naprawdę nie pracujesz”.

Zerknąłem na ekran, na którym widniała siedmiocyfrowa oferta za prawa do ekranizacji mojej serii książek dla dzieci. Nie pracujesz… Gdyby tylko wiedział.

Ale pozwól, że cofnę się w czasie, bo ta chwila czystej arogancji opierała się na piętnastu latach misternie tkanych kłamstw. Nie moich… jego.

Miałam 22 lata i byłam kompletnie spłukana, kiedy Thomas po raz pierwszy mnie zauważył w małej kawiarni niedaleko kampusu. Moje przybory do rysowania leżały rozrzucone na stole, podczas gdy ja pracowałam nad portfolio. Pojawił się u mojego boku bez ostrzeżenia.
„To niezwykłe” – powiedział, wskazując na rysunek. Był przystojny, z tą schludną, pewną siebie postawą, która zazwyczaj mnie onieśmielała. „Mam na imię Thomas” – powiedział, siadając naprzeciwko mnie. „I jesteś niesamowicie utalentowana”.

Zadał mi pytania, których nikt nigdy mi nie zadał.
„Ten lis” – powiedział, patrząc na szkice postaci, która miała stać się *Młodym Dzielnym Lisem*. „Jest w nim coś wyjątkowego”. Jego entuzjazm był oszałamiający.

Thomas pracował w marketingu i marzył o wielkich rzeczach. „Wyobrażam sobie, jak ilustrujesz dla dużych wydawnictw” – powiedział. Miał talent do urzeczywistniania moich niewypowiedzianych aspiracji. Sześć miesięcy później poprosił mnie o rękę w tej właśnie kawiarni.
„Wiem, że jeszcze nie mogę dać ci pierścionka, na jaki zasługujesz” – powiedział na jedno kolano – „ale obiecuję ci, Rachel, że zbuduję ci życie, w którym nigdy nie będziesz musiała martwić się o pieniądze i będziesz mogła całkowicie poświęcić się swojej sztuce”.
Zgodziłam się, zanim jeszcze dokończył zdanie.