Mój mąż powiedział mi, że małżeństwo ze mną utrudni mu życie. Więc PRZESTAŁAM być jego żoną.

Mój mąż powiedział mi, że małżeństwo ze mną utrudni mu życie. Dlatego przestałam być jego żoną.

Mój mąż Ryan i ja byliśmy małżeństwem od siedmiu lat, kiedy wypowiedział słowa, które zmieniły wszystko. Kłóciliśmy się o to, że zapomniał o naszej rezerwacji na kolację rocznicową, a on wybuchnął, mówiąc, że małżeństwo ze mną uczyniło jego życie o wiele trudniejszym niż wtedy, gdy był singlem. Powiedział, że przede mną mógł robić, co chciał i kiedy chciał, a teraz musi cały czas myśleć o kimś innym. Powiedział, że posiadanie żony to jak druga praca, o którą nigdy nie prosił.

Wyliczył wszystkie sposoby, w jakie utrudniałem mu życie. Musiałem pisać SMS-y, kiedy się spóźniał. Musiałem brać pod uwagę moje zdanie przy zakupach. Musiałem chodzić na firmowe imprezy. Musiałem spędzać czas z rodziną. Musiałem pamiętać o datach i urodzinach. Powiedział, że single mają o wiele łatwiej i zazdrości swoim nieżonatym przyjaciołom, którzy mają wolność.

Zapytałam, czy chce rozwodu, a on powiedział, że nie, że to za dużo zachodu. Chciał tylko, żebym przestała mu tak komplikować życie.

Postanowiłam więc nie być już jego żoną.

Nie prawnie, tylko praktycznie. Przestałam robić wszystko, co robiłaby żona.

Następnego ranka nie zrobiłam mu kawy ani nie spakowałam lunchu, jak robiłam to codziennie przez siedem lat. Ryan zapytał, gdzie jest jego lunch, a ja odpowiedziałam, że zrobienie go skomplikuje mu życie. Przestałam mu prać, odbierać pranie chemiczne, gotować obiad. Kiedy narzekał, że nie ma nic czystego do ubrania, powiedziałam, że pranie utrudni mu życie, bo będzie musiał być wdzięczny.

Przestałam cokolwiek planować. Urodziny jego matki nadeszły i minęły bez kartki, bo pamiętanie o nich byłoby dla niego zbyt stresujące. Jego szef zaprosił nas na kolację, a ja nie odpowiedziałam, bo koordynowanie grafików by wszystko skomplikowało. Jego znajomi pytali, dlaczego już nie wychodzę, a ja powiedziałam im, że Ryan uważał, że obecność żony wszystko utrudnia.

Przestałam być dla niego wsparciem emocjonalnym, kiedy miał okropny dzień w pracy i chciał się wygadać. Powiedziałam, że słuchanie mogłoby sprawić, że poczułby się zobowiązany zapytać mnie również o mój dzień, a to byłoby skomplikowane. Kiedy był chory, nie przynosiłam mu lekarstw ani zupy, bo opiekowanie się nim mogłoby sprawić, że poczułby się winien mi w zamian troskę.

Przestałam zajmować się prowadzeniem domu. Rachunki pozostawały niezapłacone, bo nie chciałam obciążać go dyskusjami o finansach. Lodówka stała pusta, bo wspólne planowanie zakupów byłoby zbyt skomplikowane. Dom był brudny, bo dyskusje o podziale obowiązków utrudniałyby mu życie.