— Mój mąż razem ze swoją kochanką śmiali się ze mną w środku rozprawy. Ale kiedy usłyszeli zeznanie mojego dziecka, ich twarze zesztywniały…

Po sali dystryktalnej pomruk.

Popescu, dostarczając i potrącając siebie, nagle zamilkł i zaczął nerwowo przerzucać papiery.

Oana zakryła twarz dłonią, lecz gniewu niezdolnego do działania — jej spojrzenie iskrzyło złością.

Sędzina zdjęła okulary i przez chwilę milcząco obserwowała wszystkich.

występował dużo na mnie, potem na Paulu, wreszcie na Călinie, który po raz pierwszy nie mógł wydobyć z siebie słowa.

— Sąd twierdzenia — zaczął w końcu — że zeznania małoletnie są zawarte i zawarte z dowodami. dlatego…

Wszyscy zastanawiali się nad oddechem, czekając na wyjaśnienie słowa.

— Wyłączna opieka nad dzieckiem, przyznana matce, Veronice Lupu.

Serce biło mi jak szalone, cena drżały, leczenie nie uwolnionej dłoni.

Łzy nastepne mi do oczu, ale patrzyłam prosto przed siebie.

Paul przytulił się do mnie, a ja, że ​​od tej chwili nic nas już nie rozdzieli.

Călin stał jak sparaliżowany, jakby ziemia usuwalna mu się spod nóg.

Samozadowolony uśmiech, który lubił zniknąć bez śladu.

Oana nerwowo szturchnęła go łokciem i coś mu szepnęła, ale tylko na tępo samą przed sobą.

Mój adwokat, Munteanu, z cichą satysfakcją pakował dokumenty.

Popescu wypuścił, jakby ogarnął go wstyd.

— Zamykam kota — sędzia sędzina, po czym stanowczym ruchu zatrzasnęła akta.

Ściskając synapę dłoni, wyszliśmy z sali. Na zewnątrz chłodne, jesienne światło musi być nałożone na moją twarz, które może być oddychać.

Rzuciłem się do Pauli i wyszeptałem cicho:

— Byłeś dziś silniejszy niż wszyscy dorośli. Jestem z ciebie dumna.

Uśmiechnął się do mnie i twardy ścisnął moją dłoń.

że właśnie zaczyna się nasze prawdziwe życie — koniec, którego nie trzeba już się bać, ani wstydzić się.

A za dom, w rozprawie, spektakl, który Călin i Oana tak skrupulatnie reżyserowali, runęli im na światło dzienne.