Mój mąż rzucił mi 50 dolarów i powiedział, żebym przygotowała świąteczny obiad dla jego rodziny i „nie przyniosła mu wstydu”. Uśmiechnęłam się i zgodziłam. Ale na przyjęciu, po tym, jak jego matka pochwaliła wystawny posiłek, wstałam, wzniosłam toast, a potem wręczyłam mu kopertę. Kiedy ją otworzył i zobaczył paragon, cała rodzina zamilkła.

Poczułam, jak zaciska mi się szczęka. Dawna ja może i zacisnęła zęby i naciągnęła ten rachunek do granic możliwości. Ale ja się zmieniłam.

Więc się uśmiechnąłem. „Nie martw się, Mark. Dam radę”.

Przez następne kilka dni dawałam mu do zrozumienia, że ​​oszczędzam. Mamrotałam coś o kuponach i wyprzedażach, odgrywałam rolę oszczędnej gospodyni domowej. Ale co działo się za kulisami?

Miałem plan.

Z funduszu na czarną godzinę, który po cichu gromadziłem przez lata, wynająłem pełną obsługę cateringową, zamówiłem designerskie dekoracje i kupiłem najbardziej luksusowe jedzenie i desery w mieście.

Nie zrobiłem tego, żeby zaimponować jego rodzinie — zrobiłem to, żeby pokazać, że nie jestem kimś, kogo można zbyć zmiętym banknotem i protekcjonalnym uśmieszkiem.

W Boże Narodzenie nasz dom wyglądał jak wyjęty z magazynu świątecznego. Blask świec tańczył na talerzach ze złotymi akcentami. W powietrzu unosił się zapach pieczonej kaczki, pikantnych batatów i rzemieślniczych bułeczek.

Mark wszedł z szeroko otwartymi oczami. „Wow, Leah. Nie sądziłem, że ci się to uda. Chyba moje pięćdziesiąt dolców wystarczyło, co?”

Uśmiechnęłam się słodko. „Och, poczekaj tylko. Ta noc będzie niezapomniana”.

Gdy przybyła rodzina, posypały się komplementy. Elaine weszła do środka i zamarła.

„To musiało kosztować fortunę” – powiedziała, przyglądając się rozkładówce.

Mark, pyszniąc się z dumy, powiedział: „Wcale nie. Leah uczy się zaradności – tak jak ty, mamo”.

Gdyby tylko wiedział.

Podczas deseru — ekstrawaganckiego, trzypiętrowego tortu ozdobionego posypaną cukrem żurawiną i jadalnym złotem — wstałem, trzymając w ręku kieliszek wina.

„Chciałbym wam wszystkim po prostu podziękować za to, że tu jesteście” – powiedziałem. „I muszę podziękować Markowi za to, że to wszystko było możliwe – dzięki jego hojnej darowiźnie w wysokości pięćdziesięciu dolarów”.

Pokój zamarł.

Elaine mrugnęła. „Pięćdziesiąt dolarów?”

Skinąłem głową. „Tak. Dał mi to, żebym to wszystko poskładał. Powiedział, żebym go nie zawstydzał”.

Twarz Marka pobladła, gdy jego bracia wymienili zaskoczone spojrzenia i stłumili śmiech.

Jego ojciec mruknął: „Niewiarygodne”.

Kontynuowałam: „Oczywiście, ta kolacja kosztowała bliżej 750 dolarów. Sięgnęłam do własnych oszczędności, żeby mieć pewność, że wszystko będzie idealne – bo przecież nie chciałabym zawstydzić męża przed jego rodziną”.

Elaine odwróciła się do Marka, wyraźnie zbulwersowana. „Dałeś żonie pięćdziesiąt dolarów za zorganizowanie świąt dla ośmiu osób? Mark, co ty sobie myślałeś?”

Mark otworzył usta, żeby odpowiedzieć, ale przerwałem mu uśmiechem.

„Nie martw się, kochanie” – powiedziałem. „Nie tylko ty masz niespodzianki”.

Przesunąłem kopertę po stole. Otworzył ją i znalazł paragon.

„Co to jest?” zapytał, choć jego mina mówiła, że ​​już wiedział.

„Weekend w spa” – powiedziałam. „Mój świąteczny prezent dla samej siebie. W końcu na niego zasłużyłam”.

Wokół stołu wybuchnął śmiech. Tata Marka nawet parsknął śmiechem i powiedział: „Słusznie ci tak”.

„Dasz radę dziś wieczorem posprzątać” – dodałem, popijając wino. „Potraktuj to jako swój wkład w święto”.

Elaine nie powiedziała już ani słowa, ale rozczarowanie na jej twarzy było głośniejsze niż cokolwiek, co mogłaby powiedzieć.

Resztę wieczoru spędziłam na zabawie, podczas gdy Mark marudził nad naczyniami w kuchni.

A ten pobyt w spa? Już go zarezerwowałam – na weekend noworoczny.

Sam.

I może… po raz pierwszy od dawna wiedziałem, że zasługiwałem na każdą sekundę.