Mój mąż właśnie zmarł, kiedy jego szef zadzwonił do mnie i powiedział: „Muszę z tobą o czymś porozmawiać osobiście. Przyjdź natychmiast do mojego biura i nie mów nikomu, nawet swoim dzieciom”. Drzwi biura się otworzyły, a ja w tej samej chwili zobaczyłam osobę stojącą w drzwiach.

„Dobrze” – powiedział w końcu. „Ale uważaj. A jeśli będziesz czegoś potrzebować, zadzwoń natychmiast”.

Rozłączyłem się zanim zdążył zadać więcej pytań.

Jazda do centrum miasta wydawała się dłuższa niż zwykle. Zaciskałem i rozluźniałem dłonie na kierownicy, sunąc po znanych ulicach, które nagle wydawały się obce. Kwiaciarnia z łuszczącą się markizą. Kawiarnia, którą lubił Elijah, z tablicą reklamującą latte z dyni. Skrzyżowanie, na którym kiedyś kłóciliśmy się o refinansowanie domu.

Budynek Sterling and Grant Financial wznosił się przede mną niczym szklany klif, dwadzieścia pięter ze stali i refleksji. Byłem tam tylko dwa razy przez wszystkie lata, kiedy Elijah tam pracował – raz na przyjęciu świątecznym i raz, żeby oddać mu zapomniany lunch. Za każdym razem czułem się mały w marmurowym holu, jakbym przypadkiem zabłądził w miejsce, gdzie wszyscy inni znają zasady.

Dziś, gdy przepchnąłem się przez obrotowe drzwi, klimatyzacja uderzyła mnie jak ściana. Okna od podłogi do sufitu wpuszczały zimne, zimowe światło, które sprawiało, że wszystko wydawało się ostrzejsze. Ludzie w szytych na miarę garniturach poruszali się z determinacją, z telefonami przy uszach i odznakami kołyszącymi się u pasków.

„Czy mogę w czymś pomóc?” zapytała recepcjonistka, jej uśmiech był profesjonalny, ale miły.

„Przyszłam zobaczyć się z panem Theodore’em Vance’em” – powiedziałam. „Jestem… jestem żoną Elijaha Oduma”.

Coś w jej wyrazie twarzy złagodniało.

„Oczywiście, proszę pani. Bardzo mi przykro z powodu pani straty. On się pani spodziewa.”

Zadzwoniła na górę i wskazała mi windę po prawej stronie.

Jazda windą na piętro dla kadry kierowniczej przypominała podróż do innego świata. Moje odbicie w lustrzanych ścianach ukazywało drobną kobietę z siwymi włosami i w nieco niemodnym garniturze, za mocno ściskającą torebkę. Zmusiłam się do rozluźnienia palców.

Kiedy drzwi się otworzyły, wykładzina na dole zmieniła się z szorstkiego, komercyjnego splotu na coś grubszego i droższego. Na ścianach wisiały dzieła sztuki – abstrakcyjne obrazy w głębokich odcieniach błękitu i złota. Na końcu korytarza, lekko uchylone, stały szklane drzwi z matowym logo firmy.

„Theodore przyjmie panią teraz, pani Odum” – powiedziała jego asystentka, wstając od biurka i przytrzymując mi drzwi.

Biuro Theodore’a Vance’a było równie imponujące, jak opisał je Elijah. Okna od podłogi do sufitu wychodziły na miasto, a budynki w dole wyglądały jak klocki. Mahoniowe meble lśniły w blasku starannie ustawionych lamp. Jedną ze ścian zajmował regał z książkami, wypełniony oprawionymi w skórę tomami i oprawionymi zdjęciami z gal charytatywnych.

Kiedy wszedłem, wstał sam Theodore. Był to mężczyzna około pięćdziesięciu pięciu lat, z idealnie ułożonymi siwymi włosami, gładko ogolony i w garniturze, który prawdopodobnie kosztował więcej niż nasza miesięczna rata kredytu hipotecznego. Ale najbardziej uderzyły mnie jego oczy. Biła w nich jakaś zmęczona dobroć, jakby widział więcej, niż chciał.

„Pani Odum, dziękuję za przybycie” – powiedział, obchodząc biurko, żeby uścisnąć mi dłoń. „Proszę usiąść”.

Usiadłam w jednym ze skórzanych foteli przed jego biurkiem, czując się, jakbyśmy byli na nieznanym terytorium, tak jak wtedy, gdy Elijah i ja podpisaliśmy dokumenty kupna domu.

„Przede wszystkim” – zaczął Theo, siadając naprzeciwko mnie – „chcę, żebyś wiedziała, że ​​twój mąż był jednym z naszych najcenniejszych pracowników. Przez trzydzieści lat nie mieliśmy ani jednej skargi na jego pracę. A wręcz przeciwnie, był zbyt uczciwy. Zbyt dokładny”.

„Dziękuję” – mruknąłem, choć coś w jego głosie podpowiadało mi, że ta krótka przemowa była zaledwie wstępem do burzy.

Theo powoli wypuścił powietrze, po czym wstał i podszedł do szafki na dokumenty za biurkiem. Otworzył jedną z szuflad i wyciągnął grubą teczkę manilową, z brzegami wytartymi od częstego trzymania.

Położył go przede mną obiema rękami.

„W ciągu ostatnich sześciu miesięcy swojego życia” – powiedział – „Elijah przychodził do mnie kilka razy z bardzo konkretnymi problemami”.

Otworzył folder.

W środku znajdowały się strony i strony dokumentów, ręcznie pisane notatki w znanym piśmie Elijaha i coś, co wyglądało na fotografie innych dokumentów — wydruki wiadomości e-mail, zrzuty ekranu, kopie formularzy z podpisami.

„O co się martwisz?” – zapytałem głosem niewiele głośniejszym od szeptu.

Theo spojrzał mi prosto w oczy.

„O jego rodzinie” – powiedział cicho.

Przez chwilę nie rozumiałem.

„Moja rodzina?”

„Eliasz uważał” – kontynuował ostrożnie Theo, jakby dobór każdego słowa miał znaczenie – „że jego syn i synowa próbowali nim manipulować, by wprowadził znaczące zmiany w testamencie i na kontach bankowych”.

Słowa unosiły się w powietrzu między nami, niemożliwe i ciężkie.

„To… to niemożliwe” – powiedziałem w końcu. „Marcus nigdy by…”