Mój mąż zamieszkał ze swoją kochanką. Cicho wwiozłam moją przykutą do łóżka teściową do ich domu i przekazałam ją. Odwracając się, by odejść, powiedziałam kilka słów, które pozbawiły ich obojga koloru…

W domu unosił się silny zapach perfum, ale panował chłód i cisza. Miguel wyjąkał: „Co… co robisz?”.
Uśmiechnęłam się delikatnie. „Pamiętasz? Mama jest twoja. Ja jestem tylko twoją synową. Opiekowałam się nią przez siedem lat – to wystarczy”. Kobieta za nim zbladła, wciąż trzymając łyżkę jogurtu, którego nie zjadła.

Spokojnie odsunęłam się, jakbym kończyła długo planowane zadanie. „Oto jej historia choroby, recepty, pieluchy, podpaski i krem ​​na odparzenia. Zapisałam wszystkie dawki w notesie”.

Położyłam notes na stole i odwróciłam się, żeby wyjść. Głos Miguela się podniósł. „Porzucasz moją matkę? To okrutne!”

Zatrzymałam się, nie odwracając się, i odpowiedziałam spokojnym, spokojnym tonem:
„Zaniedbywałeś ją przez siedem lat – co to znaczy, jeśli nie okrucieństwo? Opiekowałam się nią jak własną rodziną, nie z twojego powodu, ale dlatego, że jest matką. Teraz odchodzę – nie z zemsty, ale dlatego, że spełniłam swoją rolę jako człowiek”.

Stanęłam twarzą do drugiej kobiety i spojrzałam jej w oczy, uśmiechając się delikatnie. „Jeśli go kochasz, kochaj go całym sercem. To jest w pakiecie”.

Potem położyłam akt własności domu na stole. „Dom jest wyłącznie na moje nazwisko. Niczego nie biorę. On zabrał tylko jej ubrania. Ale jeśli kiedykolwiek będziesz potrzebowała pieniędzy na opiekę nad mamą, i tak dołożę swoją cegiełkę”.

Pochyliłam się i pogłaskałam teściową po włosach po raz ostatni. „Mamo, zachowuj się. Jeśli będziesz smutna, wrócę do ciebie”.

Doña Carmen uśmiechnęła się drżącym głosem. „Tak… wpadnij do mnie, jak wrócisz do domu”.

Wyszłam, zamykając za sobą drzwi. W pokoju panowała cisza, wypełniona mieszanką perfum i delikatnego olejku do masażu. Tej nocy spałam spokojnie, wolna od snów. Następnego ranka wstałam wcześnie, zabrałam syna na śniadanie i powitałam nowy początek – bez łez, bez urazy.